مترجمانی از جنس دیگر

بدین سان ؛ رویکرد آنها به مقولۀ ترجمه و متون قابل ترجمۀ ، دقیقا شبیۀ رویکرد
ژان لوک گودار در فیلمهایش است . همان رویکردی که ‏"جیمز روی مک بین "
اینگونه توضیحش می دهد :
» همچنان که مارکس به گونه ای نافذ و قاطع اظهار می کند ، انسان ،
دنیا را نه به منظور درک آن ، بلکه برای ‏"تغییرو دگر سازی"‏ تجربه می
کند .
فیلم های گودار نیز ، به همچنین ، در کمک به ما برای درک و استنباط
دنیا بعنوان ‏"پدیده ای مفروض و مسلم " کاری ندارد ، بلکه هدف این
فیلم ها ، تفهیم و تصریح نقش گریز ناپذیری است که دائما در تغییر و
دگرسازی آن بر عهده داریم . «
‏(مک بین – سینما ، سلاح تئوریک – ١٣۵٨ :١٧)
اگر پویان و دهقانی چنین رویکردی را در گزینش متون برای ترجمه ، در پیش گرفته
اند ؛ دقیقا از آن روست که بر وجوه پراتیکال مفهوم آزادی تاکید دارند ؛ همان نکته
ای که هانا آرنت ، چنین توضیح اش می دهد :
» هر کوششی برای استنتاج مفهوم آزادی از تجربیات قلمرو سیاسی
عجیب و حیرت انگیز می نماید ، زیرا همۀ نظریات ما در مورد آزادی
متاثر از این تصور است که آزادی بیشتر از این که صفت ِ کنش باشد
صفت ِ اراده و تفکر است . «
) آرنت – میان گذشته و آینده – ١٣٨٨ ( ٢٠۶ :
برای این دو و همفکران شان ، آزادی بیش از آنکه صفت اراده و تفکر باشد ، صفت
کنش است.‏ ازاین روست که پویان در مقاله اش در مورد صمد بهرنگی می نویسد :
» ‏"بودن"‏ را برگزيده ايم،‏ اما ‏"چگونه بودن"‏ را كمتر انديشه كرده ايم.‏
‏"چگونه بودن"‏ را دانستن،‏ از آگاهی به ‏"چرا بودن"‏ برمی خيزد و آنان كه