مترجمانی از جنس دیگر

» همانگونه که همۀ اسلوب های نوشتار سیاسی در دورۀ تاریخی کنونی
نمی تواند چیزی جز یک دنیای پلیسی را بیان کنند . تمامی نوشتار های
روشنفکرانه نیز نمی توانند چیزی باشد جز یک شبه ادبیات که جرئت
ندارد نام خود را بر زبان بیاورد . اسلوب نوشتار سیاسی و اسلوب
نوشتار روشنفکرانه ، هر دو در بن بست کاملی قرار دارند . سرانجام آنها
تنها شراکت در جرم و نا توانی است . یعنی در هرحال ، از خود
بیگانگی . «
‏(بارت – درجه صفر نوشتار – ١٣٨٧ ( ۵٢:
چرا که به قول مارکس و انگلس :
» این خواست تغییر آگاهی بدان خواست می انجامد که آنچه موجود
است بنحو دیگرتعبیر گردد . یعنی به رسمیت شناختن آن توسط تعبیری
دیگر.‏ «
‏(مارکس و انگس – ایدئولوژی آلمانی–‏ :٢۴) ١٣۵٨
اگر بقول هربرت مارکوزه :
» بورژوازی از ابژه نظریه به سوژه آن بدل شد . این بهترین نمونۀ توجیه
و دفاع از یک نظام اجتماعی در معرض تهدید در دوران مدرن است.‏ «
‏(مارکوزه – درباب اقتدار – ١٣٨۶ (١٢٠:
روشنفکران و هنرمندان فرهنگ مسلط ، نیز با تغییر وضعیت هنر و اندیشه از هستار
ابژۀ اجتماعی به مقام سوژه گی ، عملا آن را در خودش ) هنر و اندیشه ( فرو برده و
پیوند های رژف و پیکره وارش ) ارگانیکش ( را با قاعده هرم جامعه از هم گسسته و
اخته اش می کنند . و بدین سان :