Głos Polonii w USA | The Voice of Polonia in the USA | Luty 2021

More documents

Recommendations

Info

16 LUTY 2021 „O przyszłości z przeszłości” - Rok Stanisława Lema Anita Dąbrowska KINO „Bo wczorajsza niezwykłość staje się dzisiejszym banałem, a dzisiejsza skrajność jutrzejszą normą” Stanisław Lem Żyjemy w fascynujących czasach – niełatwych, ale wyjątkowych. To, co niegdyś postrzegane było jako science fiction, dziś staje się naturalną codziennością, która zagląda do każdego zakamarka naszego życia i po którą sięgają najmłodsi. Tego tematu poniekąd dotknęłam, pisząc o Virtual Reality w Polsce. Wówczas wspomniałam nazwisko jednego z najsłynniejszych filozofów, futurologów i eseistów – Stanisława Lema. Pisarz ten, jak nikt inny potrafił przewidzieć, jak może wyglądać przyszłość. Jego wizje, niegdyś nierozumiane, zbyt abstrakcyjne, by można było w nie uwierzyć, dziś realizują się na naszych oczach. Przewidział postęp technologiczny, dostęp do środków psychoaktywnych, które wpływają na kondycję psychiczną ludzi, nawiązywał do ustrojów politycznych, nastrojów społecznych, zestawiał możliwości ludzkie z technologicznymi i w końcu zadawał pytania: „Jak w tej skomplikowanej rzeczywistości funkcjonować będzie człowiek?”, „Gdzie jest granica między realnością a imaginacją?”. Na podstawie obserwacji oraz wizji postępu cywilizacji wysnuł definicje i prognozy dotyczące przyszłości ludzkości. Obrazami wielkości fenomenu Lema są Jego dzieła, wśród których prym wiodą m.in. „Solaris”, „Niezwyciężony”, „Głos Pana”, „Cyberiada”, „Kongres futurologiczny”, „Filozofia przypadku”, „Dzienniki gwiazdowe” czy „Bajki robotów”. „Fantastyka i futurologia”, „Dialogi” czy „Summa technologiae”- to teksty legendarne, których nie sposób pominąć. Dużym powodzeniem cieszą się także do dziś opowiadania, które ostatecznie złożyły się na zbiór: „Opowieści o pilocie Pirxie”. Jak to możliwe, że wśród tylu myślicieli akurat Lem trafił w sedno współczesnych czasów, mimo, że urodził się 100 lat temu? Zapewne jego talent polegał na złożoności intuicji z logiką i odwagą. Takie połączenie stanowi o geniuszu twórcy. Dziś to pewne, że w tym przypadku mamy do czynienia z umysłem genialnym a nie szalonym – tu granica jest niezwykle cienka, weryfikuje ją po prostu czas. Skoro czas dał nam dowody geniuszu, warto, byśmy to podkreślili w szczególny sposób. I tak oto, rok 2021 (w setną rocznicę urodzin twórcy) został ogłoszony przez Sejm rokiem Stanisława Lema. Jego hasło to „Lem 2021. Widziałem przyszłość”. Aby poznać tę Lemową „przyszłość z przeszłości” możemy pochylić się bezpośrednio nad lekturami tekstów autora. Możemy też zbliżyć się do jego wizji za pomocą dzieł inspirowanych Lemem. W tym kontekście mamy ogromną przestrzeń artystyczną do eksploracji, ponieważ Stanisław Lem od lat nieprzerwanie inspiruje twórców, pisarzy i reżyserów. Jego publikacje były wielokrotnie przenoszone na duży ekran i adaptowane dla teatru. W kontekście filmu warto wspomnieć, że sam Stanisław Lem był wytrawnym widzem. Najbardziej cenił kino artystyczne, szczególnie upodobał sobie filmy Luisa Buñuela - hiszpańskiego reżysera filmowego i scenarzysty. Lubił także serię z Jamesem Bondem, „Gwiezdne wojny”, czy postać King Konga. Kino wraz ze swoim potencjałem – również technologicznym – było więc bliskie Lemowi. Cieszy zatem fakt, iż filmowi twórcy potrafią iść za jego głosem, tworząc kolejne produkcje. Wśród nich znajdziemy film: „Kongres” z 2013 roku (reż. Ari Folman). To wizjonerski obraz oparty na motywach „Kongresu futurologicznego” (pierwsze wydanie 1971 rok). „Kongres” w absolutnie nowatorski i odważny sposób ukazuje, a wręcz obnaża świat nieograniczonych możliwości technologicznych. Niebezpieczeństwo polega na tym, że nowa technologia już wkrótce może wyznaczyć granice naszej wolności. W roli głównej występuje Robin Wright. Należy podkreślić, że za stronę wizualną filmu odpowiada wybitny polski operator Michał Englert, sekwencje animowane zostały zrealizowane przez m.in. polskie Orange Studio. Nie sposób nie wspomnieć także o „Solaris” z 2002 roku, (reż. Steven Soderbergh). To kolejna adaptacja książki o tym samym tytule. Widz obserwuje tragiczną miłość Chrisa (w tej roli George Clooney) i Rheyi (w tej roli Natascha McElhone) – reżyser zastosował element emocjonalny, który zdecydowanie dominował nad intelektualnym. Film próbuje być odpowiedzią na pytania: „czy człowiek jest gotów na podbój kosmosu?, czy ludzkość jest gotowa na nowe odkrycia, które mogą wpłynąć na postrzeganie rzeczywistości na Ziemi?”. „Solaris” również przestrzega przed odhumanizowanym światem, w którym człowiek jest zdany tylko na siebie i na technologię, którą sam wymyślił. W wizje Lema zaangażował się także Andrzej Wajda, tworząc w 1968 r. film „Przekładaniec”. Scenariusz tej krótkiej noweli napisał sam Stanisław Lem. Film opowiada o odległej przyszłości – roku 2020. Kierowca rajdowy Richard Fox (w tej roli Bogumił Kobiela) ulega groźnym wypadkom. Zawsze uchodzi z życiem dzięki przeszczepom organów od osób, które zginęły w kraksach przez niego wywołanych. Film Wajdy okazał się wielkim sukcesem. Zdobył liczne nagrody i wyróżnienia, m.in. Komitetu ds. Radia i Telewizji oraz Medal Specjalny na festiwalu filmów fantastycznych w Sitges w Hiszpanii. Od premiery minęło ponad 45 lat, w tym czasie medycyna zrobiła ogromny postęp. To, co dawniej wydawało się czystą fantazją, wręcz abstrakcją, dzisiaj stało się rzeczywistością. Nieco przed „Przekładańcem”, w 1965 r. z twórczością Lema zmierzyli się Marek Nowicki i Jerzy Stawicki 18-minutowym czarno-białym filmem telewizyjnym „Przyjaciel”. To opowieść o człowieku, którego krokami kieruje potężny mózg elektronowy, dążący do zdobycia władzy nad światem. Profesor Tichy ku swemu zaskoczeniu odkrywa, że potężny mózg elektronowy przy którym pracuje, zaczyna fałszować wyniki badań. Wymienione filmy ukazują interpretacje dział Lema dokonane dziesiątki lat temu, zatem tym bardziej może nas ciekawić, jak współcześni twórcy dziś patrzą na te same teksty i jaki potencjał artystyczny w nich dostrzegają. Jest ku temu doskonała okazja – 5 lutego na dwóch platformach vod: PlayKraków oraz EgoMovies (http://egomovies. myvod.io/) ma swoją premierę ma film „Pokój” w reżyserii Krzysztofa Jankowskiego. „Pokój” powstał na podstawie opowiadania Stanisława Lema „Podróż VII” z „Dzienników gwiazdowych”. W rolach głównych zobaczymy: Wojciecha Solarza, Kamilę Kamińską, Pawła Ciołkosza, Jacka Różańskiego i Grzegorza Wosia. Jest rok 2077. Ijon Tichy, znany kosmonauta ma wygłosić odczyt w Parlamencie Pansłowiańskim przeciwko możliwości używania zakrzywiacza czasoprzestrzeni. W wyniku podstępu i własnej naiwności zostaje uwięziony w tajemniczym pomieszczeniu wewnątrz olbrzymiej maszyny. Efektem działania nowej broni jest jego multiplikacja. Jednak zamiast wykorzystać ją do ucieczki z feralnego miejsca, zaczyna spierać się sam ze sobą, nie ufać własnym klonom, co powoduje kolejne kłótnie i może doprowadzić do zupełnej katastrofy. „Jestem przekonany, iż mimo że akcja umiejscowiona jest w przyszłości, to jest bardzo aktualna. Pokazuje pewien typ naszej polskiej świadomości, specyficznego charakteru. Film jest nie tylko wspaniałą satyrą Lema na nasze polskie przywary: zaściankowość mimo pozornej „światowości”, jak też kłótliwość, która prowadzi do niemożności osiągnięcia porozumienia. Satyrą tym bardziej ostrą, iż ograniczoną do jednej i tej samej postaci – naszego bohatera Ijona, który sam sobie nie ufa, który sam z sobą się kłóci, zawiązuje sojusze i je łamie. Ale odnajdziemy tu także nasze najlepsze cechy: otwartość, poszukiwanie przygód i głód podróżowania, jak również kreatywność w pokonywaniu przeciwności.” – tak o filmie mówi reżyser i scenarzysta, Krzysztof Jankowski. Na uwagę zasługuje fakt, że film został zrealizowany ze środków własnych. Sam twórca nie ukrywa, że pomimo starań, nie udało mu się uzyskać dofinansowań: „Starałem się dwukrotnie o dofinansowanie w IAM i FINA i raz w PISF, odmówiono mi w każdej z tych instytucji. Z podobną odmową spotkałem się również w kilku instytucjach samorządowych, więc film można nazwać „fanowskim”, zrobionym z prywatnych środków”. Rok 2021 – „rok Stanisława Lema” wydaje się sam w sobie doskonałym powodem, by wesprzeć tę produkcję przez instytucje do tego powołane. Jednak wizja realizacji tego przedsięwzięcia z ich udziałem okazała się prawdziwym science fiction naszych czasów. Filmowcy muszą pocieszyć się faktem, iż ich upór i determinacja doprowadziły projekt do szczęśliwego finału. I to jest powód do dumy – dla nich i dla odbiorców również. Anita Dąbrowska Absolwentka Wyższej Szkoły Nauk Humanistycznych i dziennikarstwa w Poznaniu. Przy filmach pracowała zawsze i od zawsze, to pasja i ciekawość świata wciąż nieprzemijająca, to siła samonapędzająca i energetyzująca. W 2008 założyła firmę Adagio, która nieprzerwanie zajmuje się promocją filmów kinowych, współpracuje z Dystrybutorami kinowymi i Producentami filmowymi. Mama 2 dzieci.
KSIĄŻKA LUTY 2021 17 Wroną po Stanach Sandra Hill Mieszkam w Ameryce od prawie 15 lat. Wydawało mi się, że tyle już tu widziałam i tyle ciekawych miejsc zwiedziłam. Po przeczytaniu książki „Wroną po Stanach” doszłam jednak do wniosku, że jeszcze wiele przede mną. Najnowsza książka Marcina Wrony „Wroną po Stanach” to zabawna, interesująca, ujmująca i informacyjna opowieść o przygodach trzech wron: Marcina, Mai (zwanej również Marysią) i najmłodszego, Janka. Ta lekka lektura opisuje 8 stanów i regionów. Jak sam autor stwierdził na początku książki: „to nie jest przewodnik ani encyklopedia”. Dla mnie jednak trochę jest. Dowiedziałam się bowiem bardzo wiele z tej książki. Doznałam szoku, że, z opisanych stanów, byłam tylko w jednym, w „mojej” Kalifornii, gdzie urodził się mój syn. Dla tych, którzy nie wiedzą, kim jest autor „Wroną po Stanach”, chciałabym go przedstawić. Pan Marcin Wrona jest doświadczonym dziennikarzem, reporterem i amerykańskim korespondentem TVN zamieszkałym w USA od 2006 roku. W wolnych chwilach podróżnik po stanach, kulinarny pasjonat i zapalony motocyklista. W swojej książce Marcin Wrona ukazuje nam „swoją” Amerykę. Amerykę z lotu ptaka podróżnika, z lotu wrony. Nie jest to książka tylko dla tych, którym Ameryka się marzy, ale również dla tych, którzy już tutaj mieszkają. Niedawno spotkał mnie wielki zaszczyt - miałam okazję zadebiutować jako dziennikarka, przeprowadzając swój pierwszy wywiad. Muszę szczerze przyznać, że miałam tremę, ponieważ, nie dość, że był to mój pierwszy wywiad, to jeszcze przeprowadzałam go z asem wywiadu - Marcinem Wroną. Sandra Hill: Dzień dobry Panie Marcinie, Sandra Hill z „Głosu Polonii” w USA. Marcin Wrona: Witam Pani Sandro. SH: Dziękuję, że znalazł Pan dla nas czas, a zwłaszcza w weekend. MW: Nie ma problemu. SH: Po pierwsze chciałam powiedzieć, że bardzo ciekawie czytało się Pana książkę. Mieszkam w Stanach 15 lat, a byłam tylko w jednym stanie, które Pan opisał. MW: A gdzie Pani była? SH: W Kalifornii, gdzie mieszkałam przez 4 lata. MW: A gdzie? SH: W Los Angeles. MW: Acha, to zna Pani LA bardzo dobrze. SH: Tak, znam LA i zgadzam się z Panem, że Hollywood Blvd nie jest aż tak ciekawym miejscem, jakby się nam wydawało. Mam do Pana pytania związane z Pana najnowszą książką. Na początku pisze Pan, że „Wroną po Stanach” nie jest przewodnikiem ani encyklopedią. W takim razie, jakby Pan nazwał rodzaj swojej książki i do jakie kategorii by ją Pan zaliczył? MW: Rodzinna opowieść o tym, co tam się podoba. A jaka to jest kategoria? Nie mam zielonego pojęcia. SH: Wie Pan, powiem szczerze, że jak ją czytałam, to był to dla mnie bardzo ciekawy przewodnik. MW: No proszę. To się musiało stać tak trochę mimo woli. SH: Też tak uważam, ale muszę powiedzieć, że szczególnie zainteresował mnie rozdział o Hawajach, bo, jak się go czyta, to czuć waszą miłość do tego stanu. MW: No tak. Ja absolutnie nie ukrywam tego, że w Hawajach jestem zakochany i ta moja miłość do Hawajów rośnie. Bo to są nie tylko fajne miejsca do oglądania, ale to też jest kultura, którą się da jeszcze tam wyczuć. Ta taka prawdziwa rdzenna, hawajska no i ta atmosfera na Hawajach jest po prostu nie do podrobienia. To jest stan amerykański, ale ja pamiętam, jak przyleciałem na Hawaje pierwszy raz, to byłem gdzieś tam podświadomie zaskoczony tym, że ja tam płacę dolarami. Spodziewałem się jakiejś lokalnej waluty, bo to jest tak zupełnie inny świat. SH: Również w swojej książce dzieli się Pan super przepisami, a moje pytanie jest takie: jakie jest Pana ulubione amerykańskie danie. Takie najbardziej ulubione ze wszystkich? MW: Ach, nie będę oryginalny, ja uwielbiam dobrego hamburgera! A w zasadzie cheesburgera, takiego z bekonem jeszcze, czyli z boczkiem mówiąc po naszemu. Jest to kompletnie nie zdrowe. SH: Ale takie pyszne. MW: Dokładnie. Ale powiem Pani, że próbowałem różnych wersji wegetariańskich, tych ostatnio produkowanych z cyklu „nie mogę uwierzyć, że to nie jest mięso” i one też są dobre. Aczkolwiek nic nie jest w stanie pobić prawdziwego, grubego, soczystego burgera koniecznie z majonezem i z ogórkiem kiszonym. Oczywiście jest kilka sieciówek burgerowych, które są fajne. 5 Guys ma naprawdę niezłe hamburgery, natomiast najfajniejsze hamburgery są w jakiś takich małych, lokalnych jadłodajniach „dinerach”, w takich miejscach, które się po angielsku nazywa „Greece Spoon”, czyli w takich miejscach, gdzie buty kleją się od tego tłuszczu do podłogi. SH: Czy próbował Pan kiedyś In-n-Out? MW: O tak! O In-n-Out piszę w mojej pierwszej książce „Wrony w Ameryce” sprzed ośmiu lat. Bo ja mam takie dwie ulubione sieci; na wschodnim wybrzeżu to jest 5 Guys; na zachodnim wybrzeżu to jest właśnie In-n-Out i „double double”, to jest to co uwielbiam. Mój syn Janek mówi co chwilę: Tata, kiedy polecimy do Kalifornii, żeby zjeść In-n-Out? SH: To wie Pan co? Właśnie w zeszłym miesiącu pierwszy In-n-Out otworzył się w Kolorado, a dokładniej w Colorado Springs, gdzie mieszkam, więc zamiast do Kalifornii, to ja zapraszam do nas na In-n-Out. MW: O super! Kolorado jest bardzo fajnym stanem. Problem z otwieraniem kolejnych restauracji In-N-Out jest taki, że one nie mogą być w odległości większej, niż kilkadziesiąt mil od poprzedniej. Tak, żeby transport nie jechał zbyt daleko, żeby wszystko było świeże, no bo oni nie robią z mrożonek. To jest jedna z rzeczy, które ich wyróżniają. SH: „Animal Style” jest moim ulubionym. Wie Pan, że jak u nas otworzyli In-n-Out, to kolejki były po 8-10 godzin i ludzie naprawdę czekali. MW: Ja się wcale temu nie dziwię, też bym czekał. SH: Pisze Pan w swojej książce, że Polonia w Chicago masowo przeprowadza się na przedmieścia. To było dla mnie bardzo ciekawe, bo ostatnio rozmawiałam z kobietą, która po 20 latach przeprowadziła się do Kolorado. Ona mówi, że Chicago skończyło się dla Polaków, że wszyscy masowo przeprowadzają się na Florydę i do Kolorado. A Pan jak postrzega migrację Polaków w stanach? Jak Pan uważa, dokąd nas ciągnie? MW: Po pierwsze, ciągnie nas na przedmieścia. No bo to jest jednak pewien symbol rosnącego statusu. Im lepiej się komuś powodzi, tym kupuje większy dom na przedmieściach. No więc przedmieścia, to jest jedno, natomiast Floryda, to jest absolutne tak. Floryda jest stanem, gdzie ci, którym się udało osiągnąć jakiś tam status finansowy, w pewnym monecie uciekają z miejsca, gdzie jest zimno, no bo na Florydzie jest ciepło. SH: Ta znajoma mówi, że jest strasznie zimno w Chicago. MW: Tak, ja mam kolegę, zresztą piszę o nim też w książce „Wroną po Stanach”, który też się przeniósł na Florydę z Chicago. Ja byłem na Florydzie dziesieć dni temu. SH: Tak wiem, wiem, obserwuję Pana na Facebooku. MW: No i kurczę, środek zimy, a tam 28 stopni Celsjusza, plażowanie, wchodzenie do oceanu bez większego problemu. No któż by tak nie chciał? Ból polega na tym, że moja praca, siłą rzeczy, wiąże mnie z Waszyngtonem i wydarzeniami politycznymi tutaj. Poza tym na Florydzie podobno, wynika z delikatnego „researchu”, który robiłem, szkoły nie są najlepsze. Szkoły publiczne prawda. SH: Tak, też się z tym zgadzam. Ja mieszkałam w Kalifornii 3 mile od oceanu i kupienie tam domu, to jest tak naprawdę absurdalne marzenie. MW: Ja się w stu procentach zgadzam. Podobnie jak tu, na przedmieściach Waszyngtonu, ceny są takie, że ja nie wiem, kogo na to stać. SH: Tak naprawdę przeprowadziliśmy się obydwoje do stanów w 2006 roku - Pan na 2 lata, ja na 2 miesiące na wakacje. Jestem ciekawa, czy kiedyś spotkał się Pan z taką prawdziwą polską życzliwością, że bardzo potrzebował Pan pomocy i właśnie Polacy byli tymi, którzy Panu pomogli? MW: Miałem kilka, że tak powiem, wyzwań, czy trudnych sytuacji i powiem Pani, że ja tutaj mam przyjaciół, którzy zawsze są gotowi mi pomóc. Natomiast ja się w tym moim mieście w stanie Virginia zaprzyjaźniłem z kilkoma Amerykanami i to głównie oni są ludźmi, do których zwracam się o pomoc, gdy coś się dzieje. Jak muszę pogadać, jak potrzebuję pomocnej ręki, wsparcia. Wie Pani, problem polega na tym, że pewnie tak jak i u Pani, ta Polonia waszyngtońska nie jest liczna, nie jest duża, więc, siłą rzeczy, utrzymuję więcej kontaktów z Amerykanami. Aczkolwiek w gronie korespondentów polskich tutaj w Waszyngtonie mam kilkoro bliższych znajomych, z którymi utrzymujemy dość częsty kontakt. SH: Tak naprawdę, to Kolorado jest dużym skupiskiem Polaków. Jest tu bardzo prężnie działająca Polonia. Pisze Pan o swoim klubie „THE EFERS” i wiem, że u nas w Kolorado jest też grupa Polaków, którzy przemierzają autostrady na motorach. Jestem ciekawa, czy, gdyby dostał Pan zaproszenie, żeby pojeździć po naszych autostradach w Kolorado, to czy przyjąłby Pan takie zaproszenie? MW: Powiem Pani, że to jest wręcz moje marzenie, żeby pojeździć na motocyklu u was. Pamiętam, rozmawiałem przy okazji przykrych wydarzeń, które się wydarzyły w Aurorze, z przypadkowo, gdzieś tam spotkanym motocyklistą, który mi opowiadał, że to jest wymarzony rejon do jeżdżenia na motocyklu. Bo wystarczy 20 minut i już się jest w górach i już się jedzie po przepięknych szlakach. Również w Boulder rozmawiałem kiedyś z członkiem takiej bardzo wpływowej i medialnej, amerykańskiej rodziny, który tam mieszka i który też mi opowiadał, że właśnie wrócił tam, chyba po 20 latach, do jeżdżenia na motocyklu. W Boulder w ogóle siadasz na motocykl i jesteś za chwilę w górach. Oni opowiadali takie historie o jeżdżeniu w Kolorado na motocyklach, że jest to jakimś tam moim marzeniem od dłuższego czasu, żeby przejechać Kolorado na motocyklu. Chwilę jeszcze potrwa zrealizowanie tego marzenia. Mój motocykl wyszedł z kraksy, w której wziąłem udział, sam ją spowodowałem. Po prostu wywaliłem się na zakręcie, bo za szybko w niego wszedłem i jest troszeczkę pokiereszowany, aczkolwiek jeździ. No więc, kto wie? SH: No więc jest u nas grupa motocyklistów, bo mąż mojej koleżanki jest jednym z nich i wiem, że oni są Polakami. Spotykają się i jeżdżą i bardzo to lubią, więc może kiedyś to marzenie się spełni. Mieszkałam w Arizonie przez 6 lat i wiem, że Pan również tam był. Czy Arizona zrobiła na Panu jakieś wrażenie? MW: W Arizonie byłem głównie służbowo. Aczkolwiek Wielki Kanion odwiedziłem prywatnie parę razy. Natomiast nie wiem, jak ja bym sobie poradził na tej gigantycznej pustyni. SH: Ja mieszkałam we Flagstaff i tam pada śnieg pieć - sześć miesięcy w roku. Ludzie zawsze się dziwią, że w Arizonie jest śnieg. MW: Tam nie dotarłem. W Phoenix byłem mnóstwo razy. SH: Tak z ciekawości, jakie jest Pana ulubione amerykańskie święto? MW: Musiałem poznać i nauczyć się Święta Dziękczynienia. Kompletnie nie rozumiałem go, jak tu przyleciałem. Wydawało mi się, że to jest jakieś święto religijne, ale kompletnie nie wiedziałem skąd ono się wzięło i dlaczego. Oczywiście przez lata, nie dość, że je zrozumiałem, to je polubiłem. Tak się składa, że zwłaszcza ostatnie lata podczas święta Dziękczynienia spę-
Page 1 and 2: GŁOS POLONII W USA the voice of po
Page 3 and 4: Polski Klub w Denver Tłusty Czwart
Page 5 and 6: LUTY FUNDACJA TERAZ POLSKA 2021 5 O
Page 7 and 8: LUTY CIEKAWI POLACY 2021 7 Ponad 3
Page 9 and 10: LUTY PORADY FINANSOWE 2021 9 Odlicz
Page 11 and 12: LUTY ZDROWIE 2021 11 Życie jest ja
Page 13 and 14: LUTY FELIETON 2021 13 Ratujmy Polsk
Page 15: LUTY MUZYKA 2021 15 Poznajmy bliże
Page 19 and 20: PLENEROWNIA: WYPOCZYNEK - REKREACJA
Page 21 and 22: LUTY W OBIEKTYWIE POLONII 2021 21 P
Page 23 and 24: LUTY 2021 23 Informacje konsularne

Głos Polonii w USA | The Voice of Polonia in the USA | Luty 2021

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?