Wojsko i TECHNIKA 8/2021

More documents

Recommendations

Info

Broń przeciwpancerna W czasie czerwcowych strzelań zużyto sześć pocisków FGM-148F. Każdy był odpalany przez innego instruktora WOT. Szkolenie obsług zestawów przeciwpancernych Javelin w Polsce Łukasz Pacholski Przeprowadzone 16 i 17 czerwca przez żołnierzy Wojsk Obrony Terytorialnej na poligonie w Toruniu pierwsze strzelania z zestawów rakietowych Javelin, z wykorzystaniem przeciwpancernych pocisków kierowanych FGM-148F, były ukoronowaniem procesu szkolenia pierwszej grupy instruktorów, którzy swoją teoretyczną i praktyczną wiedzę będą przekazywać kolejnym obsługom tej nowej w Siłach Zbrojnych RP broni. Zgodnie z zapowiedzią z poprzedniego numeru „Wojska i Techniki”, obecnie skupimy się właśnie na procesie i specyfice szkolenia obsług Javelinów, które odbywa się w toruńskim Centrum Szkolenia Wojsk Obrony Terytorialnej. Fotografie w artykule: Łukasz Pacholski, Wojska Obrony Terytorialnej. Dzięki uprzejmości Dowództwa Wojsk Obrony Terytorialnej i Centrum Szkolenia WOT w Toruniu nasz wysłannik miał możliwość zapoznania się z wyposażeniem dydaktycznym oraz systemem szkolenia obsług przeciwpancernych zestawów rakietowych Javelin z pociskami FGM-148F. Głównym zadaniem CS WOT jest szkolenie instruktorów, którzy później swoją wiedzę przekażą operatorom w poszczególnych jednostkach. Obok zapoznania się ze specyfiką działania zestawu, szkolenie obejmuje także naukę użycia uzbrojenia tej klasy w ugrupowaniu bojowym i różnych środowiskach walki, z którymi mogą zmierzyć się w przyszłości żołnierze WOT. Jest to ważne z wielu powodów, bo zgodnie z budowaną koncepcją, w brygadach WOT mają zostać utworzone wyspecjalizowane Grupy Niszczycieli Czołgów – obok zestawów Javelin mające dysponować też systemem amunicji krążącej Warmate produkcji Grupy WB, 12,7 mm wielkokalibrowymi karabinami wyborowymi Tor z Zakładów Mechanicznych Tarnów S.A., a także, niewybranymi jeszcze, rakietowymi pociskami przeciwpancernymi dalekiego zasięgu i ręcznymi granatnikami przeciwpancernymi. Dotychczas w Toruniu zrealizowano jeden kurs szkolenia instruktorów, który trwał od lutego do czerwca tego roku. W trzyetapowym programie uczestniczyło ok. 60 żołnierzy, obok operatorów byli to również specjaliści w zakresie obsługi technicznej i logistyki. Był to zarazem jedyny kurs, w którym szkolącymi byli przedstawiciele dostawców sprzętu (zgodnie z zapisami międzyrządowej umowy w ramach programu Foreign Military Sales określającej warunki zakupu zestawów Ministerstwo Obrony Narodowej wykupiło także taką usługę szkolenia). Sprzęt szkolno-treningowy, niezbędny do szkolenia, a więc stacjonarne trenażery EPBST (Enhanced Producibility Basic Skills Trainer, łącznie zamówiono osiem) i makiety gabarytowo-masowe kontenerów transportowo-startowych z pociskami MSR (Missile Simulation Rounds, zamówiono 17), zaczął trafiać do Torunia na początku tego roku. W kolejnych miesiącach dostawy objęły dodatkowo bojowe pociski FGM-148F wraz z wyrzutniami CLU (Command Launch Unit) oraz sprzęt obsługowo-diagnostyczny. Pozwoliło to na realizację szkolenia zgodnie z harmonogramem, a także przeprowadzenie wspomnianego strzelania – co ważne, w ramach działań praktycznych odpalenia wykonało sześciu instruktorów (w tym czterech służących w CS WOT). Ponieważ było to pierwsze takie wydarzenie z udziałem żołnierzy Wojska Polskiego, jak również debiut pocisku wersji FGM-148F w rękach użytkowników eksportowych, strzelanie odbyło się z udziałem przedstawicieli producenta, którzy rejestrowali i analizowali dane spływające z CLU. Jest to normalna procedura, bo spółka Javelin JV (utworzona przez korporacje Raytheon i Lockheed Martin) systematycznie doskonali swój produkt. W czerwcu, obok żołnierzy WOT, na toruńskim poligonie strzelania z zestawów Javelin, ale z pociskami FGM-148D, realizowali także żołnierze brytyjscy – była to więc okazja do wymiany doświadczeń. 30 Wojsko i Technika • Sierpień 2021 www.zbiam.pl
Obrona przeciwlotnicza Rosyjskie radary wykrywania i śledzenia celów powietrznych – przegląd Cz. 2 Stacje zakresu centymetrowego i systemy radiolokacyjne Tomasz Szulc O ile poprzednia część artykułu była poświęcona stacjom radiolokacyjnym pasma metrowego i decymetrowego, to obecnie skupimy się na przeglądzie urządzeń pracujących na wyższych zakresach częstotliwości i krótszych zakresach długości fali. Omówione zostaną także systemy radiolokacyjne, składające się ze współpracujących radiolokatorów różnych pasm i zakresów, jak również bardziej nieszablonowe konstrukcyjnie stacje wykrywania obiektów powietrznych. Fotografie w artykule: Tomasz Szulc, Said Aminow, Miroslav Gyűrösi, Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej, LEMZ. W przypadku potrzeby dokładnego określenia położenia wykrytego celu uzasadnione jest zastosowanie radarów zakresu centymetrowego (długość fali od 100 do 10 mm, czyli częstotliwości od 2 do 27 GHz, pasma S, C, X, Ku, K). Są precyzyjne, mają mniejsze anteny, ale także mniejszy zasięg od metrowych i decymetrowych. Dlatego często stosuje się je do wykrywania celów niskolecących, które pojawiają się nad horyzontem relatywnie późno, czyli w niewielkiej odległości od radaru. Na dodatek szybkie i precyzyjne ich zlokalizowanie ułatwia skuteczne użycie wobec nich uzbrojenia przeciwlotniczego. Sukcesy w zastosowaniu do wykrywania celów powietrznych stacji radiolokacyjnych zakresu centymetrowego, opracowanych do rakietowych systemów przeciwlotniczych (np. 9S18M systemu Buk i 9S15 do S-300W) przyspieszyły w ZSRR prace nad podobnymi, ale wyspecjalizowanymi radarami kontroli przestrzeni powietrznej. System radiolokacyjny Niebo-M. Na pierwszym planie stacja zakresu metrowego, w głębi – antena stacji zakresu decymetrowego. ❘ Gamma-S1 Trójwspółrzędna stacja Gamma-S1 (64Ł6), opracowana przez moskiewski WNIIRT, ma ścianową antenę z wiązką skanującą elektronicznie w płaszczyźnie pionowej i mechanicznie (przez obrót z prędkością 6 obr./min) w poziomie. Antena jest podzielona na sekcje nadawczą i odbiorczą, które różnią się od siebie rozmiarami. Sygnał jest generowany przez wielowiązkowy, szerokopasmowy klistron (lampa próżniowa). Maksymalny zasięg wynosi 300 km, kąty elewacji wiązki od 2 do 30°. Maksymalny błąd określania odległości to 50 m, azymutu i elewacji 15', wysokości lotu celu 400 m. Współczynnik tłumienia ech stałych wynosi 45 dB. Rozdzielczość w odległości to 250 m, a w azymucie 1,4°. Stacja może śledzić do 200 tras celów. Czas jej rozwijania wynosi do 25 min, a rozruchu maks. 5 min. Prototyp Gammy-S1 trafił do próbnej eksploatacji w 1999 r., a od 2003 r. produkcja seryjna stacji jest realizowana przez Muromską Fabrykę Radiowej Aparatury Pomiarowej. Gamma-S1 to dość rozbudowana konstrukcja, której aparatura i wyposażenie transportowane są na trzech trzyosiowych ciężarówkach, a dodatkowo w skład podsystemu zasilania wchodzą dwie dwuosiowe przyczepy z generatorami 99Ch6. Początkowo jako podwozia wykorzystywano samochody KrAZ-260 produkcji ukraińskiej, ale z czasem zastąpiono je rosyjskimi nośnikami BAZ-6909-015 w układzie 6×6. Kompletacja stacji odbywa się w niezbyt szybkim tempie, np. w 2012 r. zbudowano tylko dwa takie radary. W 2015 r. ujawniono zmodernizowany radar 64Ł6M Gamma-S1M. Znacząco, bo do 45° zwiększono maksymalny kąt elewacji wiązki, maksymalną wysokość wykrywanych celów zwiększono z 30 do 40 km, maksymalna prędkość lotu śledzonych celów wynosi 7200 km/h, współczynnik tłumienia ech stałych wzrósł do 50 dB. Określono też bardziej realistyczne wskaźniki dokładności: maksymalny błąd wyznaczania odległości 100 m, wysokości lotu 700 m. Czas uruchamiania stacji skrócono do 3 min. ❘ Podlot-K1 W 2015 r. po raz pierwszy zaprezentowano publicznie radar do wykrywania celów niskolecących 48Ja6-K1 Podlot-K1, opracowany przez WNIIRT. Jest to trójwspółrzędna stacja pracująca w zakresie centymetrowym (pasmo S), której aparatura wykorzystuje wyłącznie elementy półprzewodnikowe, wyposażona jest w obrotowy zespół anten, umieszczony na składanym automatycznie maszcie. Główna antena jest złożona z trzech modułów, poniżej została zamontowana antena interrogatora systemu identyfikacji bojowej „swój–obcy”. „Plecy w plecy” z tą anteną zamontowano kolejną, przeznaczoną do wykrywania celów lecących tuż nad ziemią (np. śmigłowców). Z prawej strony anteny głównej znajduje się jeszcze jeden moduł antenowy, którego przeznaczenie nie jest jasne. Być może jest to antena pasywna, służąca do wykrywania źródeł zakłóceń. Stacja wykrywa „typowe” cele niskolecące z odległości 200 km, a maksymalna wysokość lotu wykrywanych obiektów to 9 km. Zakres przeszukiwania w elewacji wynosi od −2 do 25°, maksymalna prędkość celów to 4400 km/h, 34 Wojsko i Technika • Sierpień 2021 www.zbiam.pl
Page 1 and 2: ROSOMAK MLU ❙ MIRAGE 2000D DO MOD
Page 3 and 4: M1A2 SEPv3 to najnowsza obecnie wer
Page 5 and 6: Wozy bojowe M1A2 SEPv3 (M1A2C) to o
Page 7: Wozy bojowe Wizja podwozia kołoweg
Page 11 and 12: Technika wojskowa Andrzej Kiński A
Page 13 and 14: Samoloty bojowe Makieta funkcjonaln
Page 15 and 16: Marynarka wojenna 27 lipca w Gdyni

Wojsko i TECHNIKA 8/2021

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template ?