Rankowa katastrofa

liśmy w jednym mieście, a nigdy się nie spotkaliśmy.
To praktycznie grzech, ale jeszcze to nadrobię.
Nie rozumiałam ludzi, którzy mogli spać w samolotach
czy pociągach. Mnie przerażała wizja snu
w towarzystwie zupełnie obcych ludzi, w końcu
nigdy się nie wie, kto siedzi obok ciebie. Kupiłam
słodkie przekąski, gdy tylko obsługa zaczęła serwis,
włączyłam muzykę i, nie nawiązując z nikim kontaktu,
zajadałam i pozwoliłam porwać się myślom.
Warszawa powitała mnie cudowną pogodą,
za takimi słonecznymi dniami tęskniłam najbardziej.
Uwielbiałam ciepło, nienawidziłam marznąć,
a moje włosy źle znosiły wilgoć, ale czego się
nie robi dla miłości, co? Przemek chciał zamieszkać
na Wyspach, a ja nie wyobrażałam sobie życia
osobno, więc pojechałam razem z nim. Na ogół nie
narzekałam, ulubiona fryzjerka radziła sobie z moimi
włosami – chwała za zabiegi keratynowe! Ciepłe
skarpety i swetry zajmowały większość mojej szafy,
a ja mogłam być z facetem, którego kochałam.
Moi rodzice do tej pory nie wybaczyli nam szybkiego
ślubu w urzędzie w Nottingham. Ślubu bez
ich obecności… Podobno zawsze chcieli mnie zobaczyć
w białej sukni, idącą do ołtarza i tańczącą
pierwszy taniec z moim mężem. Jeszcze nie wszystko
stracone – młodsza siostra, Amelia, planowała
ten wielki dzień od przedszkola. Im dłużej o tym
myślałam, tym bardziej zdawałam sobie sprawę
z tego, że ja też tego pragnęłam… Welonu, rodziny
— 14 —