Wojsko i Technika Historia 4-2023_opt

More documents

Recommendations

Info

Tomasz Szlagor Wyspy Marshalla 1943-1944 52 Operacja „Flintlock” była przełomowym krokiem w działaniach zaczepnych na Pacyfiku prowadzonych przez US Navy w kierunku Japonii – po raz pierwszy walki miały toczyć się o terytorium, które przed wojną należało do przeciwnika. Zdobycie pod koniec listopada 1943 r. Wysp Gilberta stanowiło pierwszy etap amerykańskiego natarcia przez archipelagi środkowego Pacyfiku 1 . Następnym celem były, położone dalej na północ, Wyspy Marshalla. Ta rozległa grupa 33 atoli rozciąga się na przestrzeni około 1100 km z północy na południe i 1300 km ze wschodu na zachód. Amerykanie wyciągnęli wiele wniosków z walk o Wyspy Gilberta, zwłaszcza krwawego szturmu na atol Tarawa. Aż trzykrotnie wydłużyli okres wstępnych nalotów lotnictwa pokładowego i przygotowania artyleryjskiego z morza, a w planie operacji „Flintlock” uwzględnili konieczność zdobycia w pierwszej kolejności miejsc, z których artyleria polowa mogła na bieżąco wspierać piechotę. Kolejną nowością było użycie specjalistycznego zespołu nurków (Underwater Demolition Team) do przeprowadzenia rozpoznania spod wody podejść do plaż, na których miał nastąpić desant. Przede wszystkim jednak na potrzeby operacji „Flintlock” zgromadzono tyle gąsienicowych transporterów pływających LVT (Landing Vehicle, Tracked), potocznie zwanych amtrakami, by żołnierze pierwszego rzutu mogli przejechać nimi kilkusetmetrowy pas przybrzeżnej rafy, zamiast brodzić w wodzie po pas pod ostrzałem z brzegu. Ponadto amtraki opancerzono. Nowa wersja LVT(A)-2 (Armored) otrzymała płyty pancerne grubości pół cala (12,7 mm), chroniące kabinę kierowcy, natomiast resztę kadłuba obłożono płytami grubości ćwierć cala (6,4 mm). Każdy amtrak tego typu był uzbrojony w dwa, czasem trzy karabiny maszynowe i wielkokalibrowe karabiny maszynowe, a niektóre również w miotacz ognia. Inną nowością były amtraki typu LVT(A)-1, wyposażone w wieżę czołgu Stuart z armatą kal. 37 mm (będące w istocie czołgami pływającymi), których zadanie polegało na bezpośrednim wsparciu ogniowym desantu. Kolejną innowacją były improwizowane kanonierki typu LCI(G), powstałe z przebudowy barek desantowych LCI (Landing Craft, Infantry). Każdą uzbrojono w pięć wielkokalibrowych karabinów maszynowych kal. 12,7 mm, dwa działka kal. 20 mm i trzy kal. 40 mm oraz sześć wyrzutni, które łącznie mogły wystrzelić 72 pociski rakietowe kal. 114 mm o zasięgu około Samoloty myśliwskie Grumman F6F-3 Hellcat lądują na lotniskowcu floty USS Enterprise, wracając z nalotu na Truk; 17 lutego 1944 r. Ekipa pokładowa po złożeniu skrzydeł prowadzi je do miejsca parkingowego na dziobie okrętu.
68 1 Jędrzej Korbal Francuskie jednostki pancerno-motorowe oczami polskich wojskowych Intensywny rozwój jednostek motorowych, pancerno-motorowych i pancernych jaki nastąpił w Europie w drugiej połowie lat 30. ub. wieku znalazł swoje odzwierciedlenie w polskich pracach nad modernizacją armii. Podjęta jeszcze pod koniec 1936 r. decyzja o utworzeniu w kraju pierwszego silnikowego związku taktycznego wpisywała się nie tylko w obserwowaną za granicą tendencję ale odpowiadała również potrzebom WP. Sama wola sformowania nowej, eksperymentalnej jednostki, określanej jako brygada pancerno-motorowa, czy szeroka wiedza w zakresie sprzętu technicznego to jednak zbyt mało, aby cały proces zakończyć powodzeniem. Kluczem stali się ludzie, a w szczególności dowódcy szczebla taktycznego, szefowie sztabów czy specjaliści broni odpowiedzialni za liczne studia doświadczalne, które należało przeprowadzić przy udziale i w ramach ww. eksperymentalnej przecież brygady. Nie było przypadkiem, że z nastaniem 1937 r. na zachód, głównie do Francji i Włoch, skierowano szereg polskich oficerów. Przewidziane dla nich staże miały pozwolić na zebranie informacji dotyczących organizacji, uzbrojenia, szkolenia oraz służby polowej wybranych jednostek motorowych. Utworzenie szybkobieżnej broni pancernej wymagało przypisania do niej odpowiednio wyposażonej w środki transportu siły żywej. Okazało się, że o ile bataliony/pułki pancerne swoim ogniem szybko niszczą napotkanego nieprzyjaciela i zajmują jego teren, to nie mają one jednak możliwości utrzymania go przez dłuższy czas. Półśrodek, jakim stał się wykorzystywany do podwożenia piechoty samochód ciężarowy szybko uznano za dalece niewystarczający. Prace nad <strong>opt</strong>ymalnym sposobem transportu oddziałów mogących wspierać czołgi i przejąć zagarnięty przez nie teren prowadziły przynajmniej od połowy lat 30. wszystkie większe państwa europejskie. Pomimo rozgałęzionej sieci dróg we Francji piechota podwożona samochodami po szosach musiała zawczasu rozładować się, rozproszyć w terenie i przygotować natarcie, co zawsze wymagało czasu i zazwyczaj okazywało się działaniem spóźnionym. Również manewrowanie kolumn samochodowych na drogach okazywało się poważnym problemem, a niewłaściwie wykonane groziło czasowym paraliżem jednostki. Czołgi z kolei nie mogły zbyt długo same przebywać na zdobytym terenie, bo to wystawiało je na ogień artylerii i/lub uderzenia lotnictwa. Wyraźnie zarysowała się potrzeba istnienia oddziałów szybkich i równocześnie zdolnych do poruszania się w terenie na przełaj. Ich Pododdziały brygady pancerno-motorowej (10. Brygady Kawalerii) podczas defilady; Bydgoszcz, 15 września 1937 r. Podstawa parku pojazdów to klasyczne samochody ciężarowe, a nie wozy terenowe.
Page 1 and 2: www.zbiam.pl Operacja „Cobra” 4
Page 3 and 4: 4 Operacja „Cobra” przełamanie
Page 5: Krzysztof Janowicz Bitwa powietrzna
Page 9: Zespół Badań i Analiz Militarnyc

Wojsko i Technika Historia 4-2023_opt

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?