WITH_spec_4_24_promo

More documents

Recommendations

Info

Tymoteusz Pawłowski 76 Krwią i żelazem: czynniki rozwoju sztuki wojennej w XIX wieku W 1918 roku odrodziło się Wojsko Polskie. Niemal od razu była to nowoczesna i sprawna siła zbrojna, wyrosła na bazie najnowszych doświadczeń Wielkiej Wojny i poprzednich konfliktów. Były to niemal wyłącznie doświadczenia obce – w Polsce czasu rozbiorów sprawy militarne traktowano bowiem w sposób bardzo <strong>spec</strong>yficzny. W gruncie rzeczy nie leżały w kręgu ówczesnych polskich zainteresowań. Stąd też i nasza współczesna wiedza o tym, co doprowadziło do ukształtowania się nowoczesnej, XX-wiecznej armii, jest dość ograniczona. Kamieniem węgielnym nowoczesnego świata jest Wielka Rewolucja Francuska. Sformowano wówczas – i zaczęto przestrzegać – dwóch zasad, mających największy wpływ na nasze życie społeczne i gospodarcze. Prawo do wolności ukształtowało społeczeństwo, a prawo do własności – porządek gospodarczy. Państwa, które nie przestrzegają tych dwóch praw, nie mają szansy na sprawne funkcjonowanie: motorem rozwoju jest wolność oraz własność. Wielka Rewolucja Francuska zmieniła także wojnę. Nastąpiły zmiany w taktyce, strategii, organizacji, uzbrojeniu, wyposażeniu, logistyce. U ich podstaw leżały zresztą dwa wspomniane już prawa: do wolności i własności. To stwierdzenie może wydawać się paradoksem, skoro wojna polega na pogwałceniu tych praw – wojna to nic więcej, jak siłowe ograniczenie wolności przeciwnika i wymuszenie na nim własnej woli. Paradoks jest jednak pozorny: wojna to zjawisko chwilowe, a wojsko jest odbiciem życia cywilnego. Od bitwy pod Valmy do Waterloo Wojny XVIII wieku zdominował muszkiet wyposażony w bagnet. Komplet ten miał swoje ograniczenia zarówno jako broń palna – niewielki zasięg, słaba celność – jak i broń biała – był jedynie namiastką piki. Starcia zbrojne polegały przede wszystkim na prowadzeniu niezbyt skutecznego ognia oraz – również niezbyt skutecznego – szturmu na bagnety. Stosowaną wówczas taktykę nazywano – od szyków wojsk – linearną. W takich warunkach osiągnięcie zwycięstwa w walnej bitwie było dość trudne, jeszcze trudniejsze było doprowadzenie do takiej bitwy. Armie maszerowały od twierdzy do twierdzy, od magazynu do magazynu, starając się nie tyle zadać przeciwnikowi straty, co uniknąć strat. Żołnierze byli bowiem cennymi profesjonalistami, długo szkolonymi zarówno w sztuce prowadzenia ognia, jak i w wykonywaniu skomplikowanych manewrów. Żołnierze walczyli wyłącznie za pieniądze, pojęcia takie jak „ojczyzna”, „patriotyzm”, „naród”, „interes narodowy” nie istniały. Gdy król był niewypłacalny – żołnierze dezerterowali. Podobne były początki wojen w obronie Wielkiej Rewolucji Francuskiej. Zaczęła się ona dość ospale w 1789, ale w 1792 r. nabrała tempa, a europejskie monarchie zaczęły grozić Paryżowi wojną. Francuzi uprzedzili przeciwników i wtargnęli do Niderlandów Austriackich. Wyprawa okazał się fiaskiem. Austriaccy i pruscy zawodowcy prowadzili tak intensywny ogień palny, że francuscy rekruci masowo uciekali z pola bitew. Gdy jednak Prusacy i Austriacy dokonali inwazji Republiki, nastąpiła radykalna zmiana sytuacji. Francuzi – pomimo że szeregowi byli niewyszkoleni, a ich oficerowie zdezerterowali – wykazywali odwagę i nie lękali się nieprzyjacielskich kul. Determinacja francuskich rekrutów – sankiulotów, jak ich nazwano – wynikała z tych samych pobudek, co żołnierzy zawodowych. Chodziło o pieniądze. Ale o inne pieniądze: nie te płacone przez króla, tylko te zyskane po jego obaleniu. Nie tyle o „sprywatyzowane” w dobie rewolucji majątki kościelne, arystokratyczne i królewskie, co o przywileje podatkowe, produkcyjne i handlowe. Pruscy i austriaccy żołnierze walczyli za żołd, francuscy – o możliwość uczciwego i godnego zarabiania pieniędzy. Jednak szkatuła królewska była ograniczona, więc armie były nieliczne. Natomiast możliwość zarabiania pieniędzy w państwie, w którym przestrzegano prawa do wolności i własności – nieograniczona. Co więcej: żołnierz zawodowy nie chciał ryzykować życia, martwemu trudno wydać zarobione pieniądze. Francuski żołnierz walczył natomiast nie tylko za siebie, ale i za swoich bliskich, wiedział, że ryzykując własne życie w obronie „Praw Człowieka i Obywatela”, tak naprawdę
Jędrzej Korbal Zanim polecą bomby! Przykłady studiów nad OPL ośrodków miejskich Koncentrując badania nad uzbrojeniem Wojska Polskiego okresu międzywojennego, w szczególności na jego charakterystykach techniczno-taktycznych, nietrudno pominąć kontekst istotny dla powstania i wykorzystania przedmiotowego materiału. W przypadku artylerii przeciwlotniczej gros uwagi poświęca się armatom Bofors, czy działom ze Starachowic, pozostawiając równocześnie niewiele miejsca na pozostałe elementy organizacji obrony przeciwlotniczej. Obrona przestrzeni powietrznej kraju stanowiła zagadnienie znacznie szersze, niż dominujące we współczesnej literaturze przedmiotu kwestie tzw. parasola przeciwlotniczego nad wielkimi jednostkami WP. Studia nad koncepcjami osłony kluczowych ośrodków wymagały licznych analiz i ćwiczeń. Większość z nich nie została do dziś opisana, podobnie jak podejmowane w kraju wysiłki w tym zakresie nie doczekały się zestawienia z analogicznymi działaniami w państwach obcych. 1 Ćwiczenia OPL, w których udział brały lotnictwo, artyleria, łączność oraz liczne organizacje cywilne i szerokorozumiana administracja nie były nad Wisłą nowością. Duże ćwiczenia przeciwlotnicze zorganizowano w Warszawie m.in. w 1933 roku. 31 lipca 1936 r. w stolicy miały miejsce ćwiczenia z tzw. nocnego maskowania, tj. gaszenia świateł w nakazanych wcześniej rejonach poprzez nadanie odpowiedniego sygnału radiowego. Około 21:00 światło miało ulec redukcji poprzez wyłączenie większości lamp ulicznych, zgaszenie reklam w sklepach (witryny) i używanie lamp w domach posiadających odpowiednio osłonięte okna, kursowanie samochodów możliwe miało być z przyciemnionymi światłami z szybkością nie przekraczającą 50 km/godz. itd. Dopiero później, na <strong>spec</strong>jalny rozkaz o treści „OPL – gasić światło!” nadany przez Polskie Radio oraz dźwięk syren, nastąpić powinno całkowite zaciemnienie. Niemal natychmiast należało wygasić wszystkie pozostałe jeszcze latarnie, sygnały świetlne itd. Pojazdy zachowały możliwość poruszania się po całkowicie zaciemnionym mieście, jednak z szybkością nie przekraczającą 20 km/godz. Przygotowania i przebieg każdego z tych ćwiczeń są same w sobie warte odrębnego omówienia. Wspomnijmy jedynie, że w owym czasie było to przedsięwzięcie niezwykle rzadkie na mapie Europy i stawiające Rzeczpospolitą w awangardzie państw badających przedmiotowe zagadnienie. 86 Bliskość bazy Marynarki Wojennej stanowiła dodatkowy czynnik przemawiający za stworzeniem silnego systemu OPL chroniącego dwa ważne porty - wojenny na Oksywiu i handlowy w Gdyni.
Page 1 and 2: www.zbiam.pl Transporter Carrier NU
Page 3 and 4: Latem 1942 r. nad terytorium Rzeszy
Page 5 and 6: MONOGRAFIA LOTNICZA Marek J. Muraws
Page 7 and 8: MONOGRAFIA PANCERNA 38 Dwie fotogra
Page 9: Jędrzej Korbal Działa samobieżne

WITH_spec_4_24_promo

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?