WITH_spec_4_24_promo
by ZBiAM by ZBiAM
Jacek Fiszer, Jerzy Gruszczyński Obrona Leningradu: walki w warunkach blokady miasta 4 8 września 1941 r. pierścień okrążenia wokół drugiego co do wielkości miasta ZSRR – Leningradu, został zamknięty. Od północy, od wybrzeża Zatoki Fińskiej do jeziora Ładoga stały wojska fińskie. Na południu cały niemiecki front wschodni sięgał od rejonu Moskwy do południowej strony Jeziora Ładoga. Na wschodzie, od jeziora Ładoga na południe, bronił się Front Wołchowski. Front Leningradzki bronił się przed Finami na północy i przed niemieckimi wojskami, od południowego brzegu Zatoki Fińskiej aż do południowo-zachodniego skraju Jeziora Ładoga. Niemcy rozdzielali Front Leningradzki od Frontu Wołchowskiego swoim włamaniem w rejonie stacji kolejowej Mga, dochodzącym do jeziora Ładoga dokładnie od południa. Dodatkowo na zachód od Leningradu do południowego wybrzeża Zatoki Fińskiej uwięziono też niewielką grupę wojsk sowieckich, oddzielonych od Frontu Leningradzkiego pasem wybrzeża trzymanego przez Niemców. Blokada została częściowo rozerwana, kiedy 18 stycznia 1943 r. zakończyła się operacja „Iskra” i wywalczono niewielki pasek terenu wzdłuż południowego brzegu jeziora Ładoga, odpychając od jego brzegów niemieckie wojska. Było to jednak bardzo niepewne i wiecznie ostrzeliwane połączenie. Za datę całkowitego zniesienia blokady uważa się więc dzień 27 stycznia 1944 r., kiedy to ruszyła operacja leningradzko-nowogrodzka, w wyniku której Niemcy się spod Leningradu wycofali i do połowy lutego byli już odrzuceni na ponad 200 km od miasta. Szóstego września 1941 r. Adolf Hitler podjął decyzję: nie będzie szturmu Leningradu. W ogłoszonej wówczas Dyrektywie nr 35 nakazał dokończyć blokadę i nie później niż do 15 września przekazać jednostki zmotoryzowane i pancerne Grupie Armii „Środek”. Teraz głównym zadaniem miał być szturm na Moskwę. Leningrad miał być utrzymywany w okrążeniu aż sam upadnie. Po co szturmować wielkie miasto walcząc dom po domu? 8 września Niemcy zdobyli miasteczko Szlisselburg położone nad jeziorem Ładoga, które po 1944 r. nazwano Petrokrepost, ale w 1992 r. wróciło ono do oryginalnej nazwy. W tym momencie sowieckie ugrupowanie na południowym brzegu jeziora Ładoga zostało rozerwane i część wojsk odepchnięto na zachód, a część na wschód. 13 września (przypuszczalnie, podawane są bowiem informacje różniące się o kilka dni) do Leningradu przybył gen. armii Gieorgij Żukow, którego uważa się za zbawcę miasta. Rzekomo pod jego dowództwem odparto niemiecki szturm miasta. Ale takiego szturmu z prawdziwego zdarzenia nigdy nie było. Była pojedyncza próba wkroczenia do miasta przed oddaniem jednostek szybkich, podjęta 9 września. Po silnym przygotowaniu artyleryjskim 1. i 6. Dywizja Pancerna oraz 36. Dywizja Piechoty Zmotoryzowanej zaatakowały dokładnie od południa. Tuż obok po lewej stronie atakowała Dywizja Policyjna SS i 269. DP, jeszcze dalej na zachód nacierały w kierunku północnym 1. DP, 58. DP i 291. DP z 18. Armii, zaś od strony południowo-wschodniej po prawej stronie – 121. DP, 96. DP i 122. DP, zaś wzdłuż brzegu jez. Ładoga – 20. DPZmot i 126. DP. Po trzech dniach ciężkich walk Niemcy wgryźli się w sowiecką obronę i zbliżyli się do miasta, ale gen. płk Halder przypomniał dowódcy Grup Armii „Północ”, feldmarszałkowi Wilhelmowi von Leeb, że nie należy zdobywać miasta, a jedynie pewnie zacisnąć pętlę okrążenia, więc należy się zatrzymać na odpowiedniej rubieży. 12 września Niemcy zdobyli Krasnogwardiejsk, czyli dzisiejszą Gatczynę położoną zaledwie 20 km od południowego skraju ścisłej zabudowy Leningradu. Generał armii Żukow zdjął ze stanowiska dowódcę 42. Armii odpowiadającej za ten odcinek, gen. por. Fiodora S. Iwanowa i wyznaczył na jego miejsce
MONOGRAFIA LOTNICZA Marek J. Murawski 1 Focke-Wulf Fw 190 D-9 Długonosa Dora 20 Latem 1942 r. nad terytorium Rzeszy pojawiły się brytyjskie wysokościowe samoloty de Havilland Mosquito, które operowały na wysokościach dochodzących do 11 500 m. Żaden seryjny niemiecki myśliwiec nie był w stanie przechwycić tego typu przeciwnika. Jeszcze większe zagrożenie stanowiły amerykańskie bombowce strategiczne Boeing B-17 Flying Fortress, które mogły wykonywać loty bojowe na wysokościach powyżej 7000 m. W tym czasie standardowe wyposażenie niemieckich jednostek myśliwskich stanowiły jednosilnikowe samoloty Messerschmitt Bf 109 G i Focke-Wulf Fw 190 A, których osiągi wyraźnie spadały powyżej wysokości 6000 m. Niemieccy inżynierowie doszli do wniosku, że większą szansę na szybkie wprowadzenie zmian konstrukcyjnych niezbędnych do stworzenia myśliwca wysokościowego ma samolot Focke-Wulf Fw 190. Samolot ten, w produkowanej masowo wersji A, napędzany był chłodzonym powietrzem silnikiem gwiazdowym BMW 801 D-2 o maksymalnej mocy startowej 1700 KM, który zapewniał bardzo dobre osiągi na małych i średnich wysokościach, ale po przekroczeniu 6000 m wyraźnie tracił moc. Samolot Focke-Wulf Fw 190 V17, W.Nr. 0039, CF+OX został oblatany 26 września 1942 r. Rozwiązaniem tego problemu miało być zamontowanie nowego silnika rzędowego w układzie odwróconego V typu Junkers Jumo 213 A, który zaprojektował Dipl.-Ing. August Lichte. Silnik stanowił rozwinięcie produkowanego już przed wojną modelu Jumo 210 z bezpośrednim wtryskiem paliwa, który po raz pierwszy zastosowano we wczesnych wersjach Messerschmitta Bf 109 A do D. Silnik Jumo 213 A wyposażony został w nowoczesne urządzenie pozwalające sterować najważniejszymi parametrami silnika za pomocą jednej dźwigni (Motor Bedienungsgerät mit Einhebelbedienung – MBG). Jego maksymalna moc startowa wynosiła 1750 KM, dzięki zastosowaniu systemu MW 50 zapewniającego dodatkowy wtrysk wody z metanolem maksymalna moc silnika mogła być na 3 do 5 minut zwiększona do 1900 KM. Prototypy Fw 190 D-1 do D-9 Pierwszy prototyp Fw 190 D napędzany silnikiem Jumo 213 A, czyli Focke-Wulf Fw 190 A-1 V17, W.Nr. 0039, CF+OX oblatany został 26 września 1942 roku. Za jego sterami siedział główny pilot doświadczalny firmy Focke-Wulf, Hans Sander. Konstrukcja prototypu oparta została o płatowiec Fw 190 A-1 pozbawiony uzbrojenia. Po przeprowadzeniu pierwszej serii testów Technisches Amt 29 grudnia 1942 r. sporządził porównanie osiągów Fw 190 A z silnikiem BMW 801 D-2 i Fw 190 V17 z silnikiem Jumo 213 A-0, z którego jasno wynikało, że ten ostatni
- Page 1 and 2: www.zbiam.pl Transporter Carrier NU
- Page 3: Latem 1942 r. nad terytorium Rzeszy
- Page 7 and 8: MONOGRAFIA PANCERNA 38 Dwie fotogra
- Page 9 and 10: Jędrzej Korbal Działa samobieżne
- Page 11: Jędrzej Korbal Zanim polecą bomby
Jacek Fiszer, Jerzy Gruszczyński<br />
Obrona Leningradu:<br />
walki w warunkach blokady miasta<br />
4<br />
8 września 1941 r. pierścień okrążenia wokół drugiego co do wielkości<br />
miasta ZSRR – Leningradu, został zamknięty. Od północy,<br />
od wybrzeża Zatoki Fińskiej do jeziora Ładoga stały wojska fińskie.<br />
Na południu cały niemiecki front wschodni sięgał od rejonu<br />
Moskwy do południowej strony Jeziora Ładoga. Na wschodzie,<br />
od jeziora Ładoga na południe, bronił się Front Wołchowski.<br />
Front Leningradzki bronił się przed Finami na północy i przed<br />
niemieckimi wojskami, od południowego brzegu Zatoki Fińskiej<br />
aż do południowo-zachodniego skraju Jeziora Ładoga. Niemcy<br />
rozdzielali Front Leningradzki od Frontu Wołchowskiego swoim<br />
włamaniem w rejonie stacji kolejowej Mga, dochodzącym<br />
do jeziora Ładoga dokładnie od południa. Dodatkowo na zachód<br />
od Leningradu do południowego wybrzeża Zatoki Fińskiej<br />
uwięziono też niewielką grupę wojsk sowieckich, oddzielonych<br />
od Frontu Leningradzkiego pasem wybrzeża trzymanego przez<br />
Niemców. Blokada została częściowo rozerwana, kiedy 18 stycznia<br />
1943 r. zakończyła się operacja „Iskra” i wywalczono niewielki<br />
pasek terenu wzdłuż południowego brzegu jeziora Ładoga, odpychając<br />
od jego brzegów niemieckie wojska. Było to jednak bardzo<br />
niepewne i wiecznie ostrzeliwane połączenie. Za datę całkowitego<br />
zniesienia blokady uważa się więc dzień 27 stycznia 1944 r.,<br />
kiedy to ruszyła operacja leningradzko-nowogrodzka, w wyniku<br />
której Niemcy się spod Leningradu wycofali i do połowy lutego<br />
byli już odrzuceni na ponad 200 km od miasta.<br />
Szóstego września 1941 r. Adolf Hitler podjął<br />
decyzję: nie będzie szturmu Leningradu.<br />
W ogłoszonej wówczas Dyrektywie<br />
nr 35 nakazał dokończyć blokadę i nie później<br />
niż do 15 września przekazać jednostki zmotoryzowane<br />
i pancerne Grupie Armii „Środek”.<br />
Teraz głównym zadaniem miał być szturm<br />
na Moskwę. Leningrad miał być utrzymywany<br />
w okrążeniu aż sam upadnie. Po co szturmować<br />
wielkie miasto walcząc dom po domu?<br />
8 września Niemcy zdobyli miasteczko<br />
Szlisselburg położone nad jeziorem Ładoga,<br />
które po 1944 r. nazwano Petrokrepost, ale<br />
w 1992 r. wróciło ono do oryginalnej nazwy.<br />
W tym momencie sowieckie ugrupowanie<br />
na południowym brzegu jeziora Ładoga zostało<br />
rozerwane i część wojsk odepchnięto<br />
na zachód, a część na wschód.<br />
13 września (przypuszczalnie, podawane<br />
są bowiem informacje różniące się o kilka dni)<br />
do Leningradu przybył gen. armii Gieorgij<br />
Żukow, którego uważa się za zbawcę miasta.<br />
Rzekomo pod jego dowództwem odparto<br />
niemiecki szturm miasta. Ale takiego szturmu<br />
z prawdziwego zdarzenia nigdy nie było.<br />
Była pojedyncza próba wkroczenia do miasta<br />
przed oddaniem jednostek szybkich, podjęta<br />
9 września. Po silnym przygotowaniu<br />
artyleryjskim 1. i 6. Dywizja Pancerna oraz<br />
36. Dywizja Piechoty Zmotoryzowanej zaatakowały<br />
dokładnie od południa. Tuż obok<br />
po lewej stronie atakowała Dywizja Policyjna<br />
SS i 269. DP, jeszcze dalej na zachód nacierały<br />
w kierunku północnym 1. DP, 58. DP<br />
i 291. DP z 18. Armii, zaś od strony południowo-wschodniej<br />
po prawej stronie – 121. DP,<br />
96. DP i 122. DP, zaś wzdłuż brzegu jez. Ładoga<br />
– 20. DPZmot i 126. DP. Po trzech dniach<br />
ciężkich walk Niemcy wgryźli się w sowiecką<br />
obronę i zbliżyli się do miasta, ale gen. płk<br />
Halder przypomniał dowódcy Grup Armii<br />
„Północ”, feldmarszałkowi Wilhelmowi von<br />
Leeb, że nie należy zdobywać miasta, a jedynie<br />
pewnie zacisnąć pętlę okrążenia, więc<br />
należy się zatrzymać na odpowiedniej rubieży.<br />
12 września Niemcy zdobyli Krasnogwardiejsk,<br />
czyli dzisiejszą Gatczynę położoną zaledwie<br />
20 km od południowego skraju ścisłej<br />
zabudowy Leningradu. Generał armii Żukow<br />
zdjął ze stanowiska dowódcę 42. Armii odpowiadającej<br />
za ten odcinek, gen. por. Fiodora<br />
S. Iwanowa i wyznaczył na jego miejsce
Change language