Test modelu Tonelab LE (PDF, 136KB)

TOPTESTY
PROCESOR GITAROWY
Maciej Warda
VOX
Zeszłoroczna odsłona
najświeższej workstation Voxa
była ważnym wydarzeniem
w branży procesorów
gitarowych. To już trzecia
odpowiedź brytyjskich
producentów na pytanie,
jak zamknąć w niewielkiej
relatywnie obudowie kilkanaście
modeli wzmacniaczy, tyleż
kolumn i jeszcze więcej efektów.
Pierwszym urządzeniem z tej
serii był po prostu Tonelab
– symulator brzmienia
kultowych piecyków, „paczek”
i efektów. Kolejnym punktem
był Tonelab SE, bezpośredni
protoplasta tytułowego sprzętu
– najbardziej rozbudowany
w sensie gabarytowym,
ale nie posiadający np.
(w przeciwieństwie do wersji
LE) różnych ustawień poziomu
wyjścia sygnału w zależności
do typu urządzenia, do którego
będziemy go podłączać.
Firma zaopatrująca w comba
i inny backline gitarzystów
The ROLLING STONES, The
BEATLES, The WHO czy QUEEN
(ładne zestawienie, prawda?)
pokusiła się o zaistnienie
w obszarze, który od lat okupują
firmy KORG, DigiTech, BOSS
czy Line 6.
Co nowego ma wobec tego
do zaoferowania? Zasadnicza
różnica między totalnie
cyfrowymi multiefektami
a testowanym urządzeniem
to fakt, iż „cyfrówki”
bazują na wykorzystywaniu
charakterystycznych brzmień
różnych producentów
wzmacniaczy a Tonelab LE to
w większości własne, firmowe
brzmienia, czyli legenda
i tradycja wypracowywana przez
dekady. Drugim wyróżnikiem
jest zastosowanie tutaj,
technologii Valve Reactor,
czyli w 100% analogowego,
lampowego przetwarzania
dźwięku. Ale po kolei...
Urządzenie nie jest wyjątkowo duże, jak to było
z modelem SE – mieliśmy tam dwa pedały ekspresji)
i zyskało w porównaniu z nim o niebo lepszy design.
Klasyczny kształt, zwarta, „pancerna” konstrukcja,
idealny „rozplan” pokręteł i switchów, czytelne nawet
z pozycji stojącej ekrany wyświetlaczy oraz elegancka
stalowa kolorystyka – oto zalety na pierwszy
rzut oka. Potwierdzają się one w praktyce – skróty
i parametry wyświetlane na ekranach widzimy wyraźnie
i rozumiemy o czym informują a odległości
pomiędzy footswitchami są niekonfliktowe. Nawet
jeśli mamy 47 numer buta, nie sposób przypadkiem
wdepnąć w potencjometr lub przełącznik, no chyba
że przed występem organizatorzy ugoszczą nas po
sarmacku...
Do dyspozycji mamy 16 próbek brzmienia różnych
wzmacniaczy i pieców (m.in. AC15, AC30, UK
BLUES, US MODERN, BOUTIQUE CL, czy TWEED
Jakie rarytasy dźwiękowe
ukryto w środku urządzenia?
Vox ToneLab LE
to dynamika i jakość sygnału na najwyższym
poziomie, łatwość obsługi
i trwałość konstrukcji.
4x10), 16 kolumn (m.in. BLACK 2x10, VOX AD120
VTX, TWEED 1x8, czy UK T75 4x12), 16 typów
„pedal effect” (m.in. ACOUSTIC, VOX VAH, U-VIBE,
ORANGE DIST, czy OCTAFUZZ), 11 efektów modulacyjnych
(m.in. CLASSIC FLANGER, BI CHORUS, RO-
TARY, PITCH SHIFTER, TALK MOOD itp), 11 typów
DELAY’a (m.in. MULTIHEAD, STEREO DELAY, 2TAP
DELAY, czy REVERSE DELAY) oraz 11 pogłosów
(m.in. SLAP, GARAGE, CANYON, ROOM, STUDIO,
HALL, czy ARENA). „Biblioteka” brzmień została
podzielona na 120 miejsc pamięci, 30 banków po 4
kanały każdy, w tym 40 gotowych presetów, byśmy
nie musieli się na dzień dobry pocić nad wyborem odpowiedniego
zestawu wirtualnych „gratów”. Przyznają
Szanowni Czytelnicy, że brak kosmicznych efektów
specjalnych i nienaturalnych, syntetycznych brzmień
na rzecz klasycznych „wzmaków” i najczęściej używanych
przez rockmanów efektów to godna pochwały
koncepcja. Wśród wielu podłogowych procesorów,
mamiących gitarzystów blichtrem nowoczesnego soundu,
Valvetronix jest jak „old fashion man”. Pielęgnuje
on z przeszłości to, co najlepsze i selekcjonuje
z teraźniejszości tony najwłaściwsze dla współczesnego
„wioślarza”.
Panel wierzchni obrazuje wybór wzmacniaczy,
„paczek”, efektów (nazwanych i wypisanych na panelu),
ustawianie ich brzmienia za pomocą sześciu
potencjometrów, sterowanie dynamiką efektów poprzez
w pełni kalibrowany pedał ekspresji oraz zapisywanie
tego wszystkiego w pamięci urządzenia.
Ścieżki dostępu do naszych brzmień są krótkie i to
jest duży plus. Diody LED sygnalizują, które tryby,
grupy i funkcje są aktywne. Nawigacja pomiędzy nimi
88 TOPGUITAR k N R 1 5 k M A R Z E C / K W I E C I E Ń 2 0 0 8

PROCESOR GITAROWY
Panel tylni to m.in. wejście dla naszego „wiosła”, wejście i wyjście dla pętli efektów, wyjście
słuchawkowe, wyjście i wejście MIDI oraz specjalne cyfrowe gniazdo S/P DIF.
jest dość prosta, jeśli wcześniej poświęcimy godzinkę
na studiowania „Owner’s Manual” i drugą godzinkę
na praktyczne ćwiczenie z gitarą.
Panel tylni to m.in. wejście dla naszego „wiosła”,
wejście i wyjście dla pętli efektów, wyjście słuchawkowe,
wyjście i wejście MIDI oraz specjalne cyfrowe
gniazdo S/P DIF, przeznaczone dla najlepszej jakości
nagrywania na komputerze lub stole mikserskim.
Właśnie – by cieszyć się nim w czasie ćwiczeń
(sprzęt ten do home recordingu jest wręcz stworzony),
brakuje udogodnień typu PHASE TRAINER czy
w ogóle możliwości rejestrowania naszych popisów.
Jego żywioł jest jednak gdzie indziej – na scenie
będziemy posługiwać się tylko footswitchami (czyli
uprzednio przygotowanymi presetami) i pedałem ekspresji,
a dopieszczanie częstotliwości, podbijanie czy
wycinanie pasm oraz zmiana charakterystyk efektów
to domowa robota, więc nie martwmy się, że część
przycisków i opisów jest plastikowa i nieczytelna
w warunkach koncertowych – na scenie i tak się
nam nie przyda. To, co się przyda, opanujemy szybko
i po jakimś czasie z zamkniętymi oczami będziemy
deptać przyciski, nie przerywając gry. Warto jeszcze
wspomnieć o możliwościach i udogodnieniach tego
sprzętu, takich jak KEY LOCK (blokada wszystkich
pokręteł i przycisków na aktualnych ustawieniach),
TUNER czy NOISE REDUCTION (bramka szumów).
Brzmienia
Konfrontacja dwóch światów – sporych,
oldtime’owych, zakurzonych comb oraz nowoczesnych
„podłóg” to zawsze ciekawe wydarzenie. Jak elektronika
(„lampa”) i technologia cyfrowa (procesor DSP) radzi
sobie z imitowaniem prawdziwych „gratów” – to jeden
z głównych tematów rozmów użytkowników tego typu
nowinek. Wszystko w naszym VOX-ie to cyfrowe modelowanie,
lecz jest jeszcze wspomniana technologia Valve
Reactor. To analogowa sekcja przedwzmacniacza
oparta na lampie 12AX7 (Sovtek, produkcji rosyjskiej),
na Zachodzie znanej jako ECC83. Jej nasycenie regulujemy
„potem” VR GAIN, w odróżnieniu od pokrętła
GAIN, odpowiadającego za sygnał przed dodaniem
efektów i CH VOLUME, regulujący głośność całego
łańcucha wybranych przez nas wirtualnych urządzeń.
A więc zakładam Gibsona Les Paul Studio, słuchawki
i rozpoczynam zabawę. Ach jak to brzmi! Sound jest
najwyższej jakości. Dość ciemny, z racji mahoniowej
gitary, lecz dzięki temu nabiera głębi i autentyczności.
Spektrum barw dźwięku jest tak szerokie, że zawiera
chyba każdy odcień z naszych marzeń. Urzekły mnie
dźwięczne, krągłe, czyste tony, jakby Steve Ray Vaughan
użyczył swojego brzmienia – słychać tu prawdziwą
lampę. Dużo ciepła i energii wyzwala również UK
68P, a gdy połączymy go z „kaczką” i delikatnym pogłosem,
załapiemy się na lot wehikułem czasu w sam
środek Londynu końca lat 60. Zachwyciły mnie przenikliwe,
płaczliwe, ostre i przesterowane frazy, jakie
wydobyłem wybierając łańcuch łączący UK MODERN,
ORANGE DIST, TWEED 1x12, CLASSIC FLANGER
zmieniający swoją charakterystykę w czasie. Potężnie
brzmiący US HIGAIN to prawdziwe „mięcho”, solówki,
riffy, wszystko ostre jak brzytwa, przywodzące na myśl
Kerry’ego Kinga.
Urządzenie to nie jest jakimś kombajnem, zawierającym
w sobie wszystkie możliwe brzmienia, o których
później myślimy, po co właściwie je tam umieszczono...
Jeśli będziemy dysponować ogromnym budżetem
i nagrywać u Richa Harrisona, to pewnie wynajmiemy
sobie te wszystkie wzmacniacze i kolumny na prawdę,
lecz w każdej innej sytuacji studyjnej stwierdzimy, że
Tonelab LE nadaje się idealnie. Jak przyznają producenci,
kluczem doboru „wzmaków” były tu opinie znanych
gitarzystów, mnóstwo godzin słuchania rockowej
i bluesowej klasyki i wielodniowe dyskusje fachowców
(akustyków, inżynierów, muzyków), którzy wybrali
w końcu finałową szesnastkę. Nie śmiem kwestionować
tego wyboru, zwłaszcza, że moje uszy potwierdzają
słuszność ich decyzji.
Jedynym minusem, jakiego się doszukałem, jest
brak możliwości łączenia kilku efektów modulacyjnych
jednocześnie. To niby mało ważny szczegół, ale połączenie
chorusa z flangerem czy phaserem to raczej
klasyka, która jest tu niemożliwa do zrealizowania.
Spodobała mi się ta „podłoga”. Nie brzmi jak „cyfrówka”,
reaguje jak prawdziwy wzmacniacz (czasami
wręcz z subtelnym opóźnieniem, charakterystycznym
dla wielkich stacków), dynamika i jakość sygnału na
najwyższym poziomie, łatwość obsługi, trwałość konstrukcji,
kompatybilność itd. Pete Townshend i Brian
May ręczą za jej klasę. Czego chcieć więcej?
Cena:
1 358 zł
tg
Panel wierzchni obrazuje wybór wzmacniaczy, „paczek”,
efektów (nazwanych i wypisanych na panelu), ustawianie ich
brzmienia za pomocą sześciu potencjometrów, sterowanie
dynamiką efektów poprzez w pełni kalibrowany pedał ekspresji
oraz zapisywanie tego wszystkiego w pamięci urządzenia.
Sprzęt dostarczył:
Mega Music Sp. z o.o.
81-876 Sopot
ul. Leśna 15
tel: 058 551 18 82
biuro@megamusic.pl
www.megamusic.pl
Producent:
www.voxamps.co.uk
k TOPGUITAR
89