Erigone, pp. 94 s. H., pp. 110, 150 Bernh., T 1 Rok. tiv dev

suosque sodales circum eum saltare coegisse. Itaque Eratosthenes ait:
∆Ikarivou posi; prw'ta peri; travgon wjrchvsanto.
3. Alii dicunt Icarum, cum a Libero patre uinum accepisset, statim utres plenos in plaustrum inposuisse; hac re
etiam Booten appellatum. Qui cum perambulans Atticorum fines, pastoribus ostenderet, nonnulli eorum auiditate
pleni, nouo genere potionis inducti, somno consopiuntur atque alius aliam se in partem reiciunt. Vt semimortua
membra iactantes, alia ac decebat loquebantur, reliqui eorum arbitrati uenenum ab Icaro datum pastoribus, ut eorum
pecora abigeret in suos fines, Icarum interfectum in puteum deiecerunt. Sed ut alii demonstrant, secundum arborem
quandam defoderunt. Qui autem obdormierant, experrecti cum se numquam melius quiescere faterentur ac requirerent
Icarum, ut pro beneficio munerarentur, interfectores eius animi conscientia permoti, statim se fugae mandauerunt et in
insulam eorum peruenerunt; a quibus ut hospites recepti, domicilia sibi constituerunt.
4. At Erigone, Icari filia, permota desiderio parentis, cum eum non redire uideret ac persequi conaretur, canis Icari,
cui Maera fuerat nomen, ululans ut uideretur obitum domini lacrimare, rediit ad Erigonen. Cui non minimam
cogitatae mortis suspicionem ostendit; neque enim puella timida suspicari debebat nisi patrem interfectum, qui tot dies
ac menses abesset. At canis uestem eius tenens dentibus perduxit ad cadauer. Quod filia simul ac uidit, desperata spe,
solitudine ac pauperie oppressa, multis miserata lacrimis in eadem arbore qua parens sepultus uidebatur, suspendio sibi
mortem consciuit; cui canis mortuae spiritu suo parentauit. Nonnulli enim hunc in puteum se deiecisse dixerunt,
Anigrum nomine; quare postea neminem ex eo puteo bibisse memoriae tradiderunt. Quorum casum Iuppiter miseratus,
in astris corpora eorum deformauit. Itaque complures Icarum Booten, Erigonen Virginem nominauerunt, de qua
posterius dicemus; canem autem sua appellatione et specie Caniculam dixerunt. Quae a Graecis, quod ante maiorem
Canem exoritur, Procyon appellatur. Alii hos a Libero patre figuratos inter sidera dicunt.
5. Interim cum in finibus Atheniensium multae uirgines sine causa suspendio sibi mortem consciscerent, quod
Erigone moriens erat precata ut eodem leto filiae Atheniensium adficerentur quo ipsa foret obitura, nisi Icari mortem
persecuti et eum forent ulti, itaque cum id euenisset, ut ante diximus, petentibus eis Apollo dedit responsum, si uellent
euentu liberari, satisfacerent Erigonae. Qui quod ea se suspenderat, instituerunt uti tabula interposita pendentes
funibus se iactarent, ut qui pendens uento mouetur. Quod sacrificium sollemne instituerunt. Itaque et priuatim et
publice faciunt, et id Aletidas appellant, quod eam patrem persequentem cum cane, ut ignotam et solitariam oportebat,
mendicam appellabant, quas Graeci ajlhvtida" nominant.
6. Praeterea Canicula exoriens aestu eorum loca et agros fructibus orbabat et ipsos morbo adfectos poenas Icaro
cum dolore sufferre cogebat, quod latrones recepissent. Quorum rex Aristaeus, Apollinis et Cyrenes filius, Actaeonis
pater, petit a parente quo facto calamitate ciuitatem posset liberare. Quem deus iubet multis hostiis expiare Icari
mortem et ab Ioue petere ut, quo tempore Canicula exoriretur, dies quadraginta uentum daret, qui aestui Caniculae
mederetur. Quod iussum Aristaeus confecit et ab Ioue impetrauit ut etesiae flarent, quas nonnulli etesias dixerunt,
quod quotannis certo tempore exoriuntur: e[to" enim Graece 'annus' est Latine; nonnulli etiam aetesias appellauerunt,
quod expostulatae sunt ab Ioue et ita concessae. Sed de hoc in medio relinquetur, ne nos omnia praeripuisse
exsistimemur.
7. sed ut ad propositum revertamur etc.
1) Identificazione dell'Erigone
2) Preliminari alla ricostruzione dell'Erigone
Suda e 2898 ∆Astronomivan h] Katasthrigmouv",
Hygin. Astr. 2. 3. 1 = III; 4. 2 = VIII; 6. 1 = IV; 7. 1 (bis) = XXIV; 13. 1 = XIII; 14. 5 = VI; 15. 6 = XXIX; 17. 1 =
XXXI; 20. 1 [con schol. Arat. 225; schol. BP Germ. Arat. p. 80. 4 Breysig (conj. Bücheler)] = XIX; 23. 3 = XI; 24.
2 = XII; 28. 1 = XXVII; 30 = XXI; 40. 4; 42. 2, 3, 4 = XLII; 43 (con schol. Arat. 474; Achill. Tat. Isagog. 24, p. 55.
10 Maass [dove si dice ∆Eratosqevnh" ejn tw``/
Katamerismw` `/]
= XLIV; 3. 1. 2 = II; 6 = XXIV; schol. Arat. 403 =
XXXIX; schol. (BP) Germ. Arat., p. 74. 20 Brey. [e Nigidio Figulo: Martin 1956, p. 95 s.], schol. (S) Germ. Arat.
174 = XIV; schol. S Arat. 97 = IX; schol. D Il. 22. 29
schol. D Il. 22. 29, Hygin. Astr. 2. 4. 2-6, Nonn. 47. 1-264
[Apollod.] 3. 14. 7 (ajlla; Dhvmhtra me;n keleo;" eij" th;n ∆Eleusi'na uJpedevxato, Diovnuson de; ∆Ikavrio": o}"
lambavnei par∆ aujtou' klh'ma ajmpevlou kai; ta; peri; th;n oijnopoiivan manqavnei. kai; ta;" tou' qeou' dwrhvsasqai
qevlwn cavrita" ajnqrwvpoi", ajfiknei'tai prov" tina" poimevna", oi} geusavmenoi tou' potou' kai; cwri;" u{dato" di∆
hJdonh;n ajfeidw'" eJlkuvsante", pefarmavcqai nomivzonte" ajpevkteinan aujtovn. meq∆ hJmevran de; nohvsante"
e[qayan aujtovn. ∆Hrigovnh/ de; th'/
qugatri; to;n patevra masteuouvsh/ kuvwn sunhvqh" o[noma Mai'ra, h} tw'/
∆Ikarivw/
suneivpeto, to;n nekro;n ejmhvnuse: kajkeivnh katoduromevnh to;n patevra eJauto;n ajnhvrthse
Le ricostruzioni più dettagliate sono reperibili in Maass 1883, pp. 59-138, Keller 1946, pp. 53-92, Solmsen
1947, Merkelbach 1963, pp. 470-481, 486-519, e Rokosoki 1995, pp. 53-78
3) schol. D Il. 22. 29
Z(Romanus, Bibl. Naz. Centr. Gr. 6 + Matrit. B. N. 4626)R(Riccardianus 30)A(Marc. 454) hJ iJstoriva para;
∆Eratosqevnei; Y(Vat. gr. 2193)Q(Vat. gr. 33)X(Vat. gr. 32) iJstorei' ∆Eratosqevnh"; B(Marc. 453)L(Leidensis
Voss. 64) iJstorei` ∆Eratosqevnh" ejn toi``"
eJautou``
(aujtou' B) katalovgoi"