Redactioneel - Bibliothèque numérique d'ouvrages sur les cactus et ...

Parodia cabracorralensis Foto W. Verheulpen
mij niet meer.
Mijn voorkeur voor het geslacht bleef
(toen nog) levendig. De publicatie van een
geldige beschrijving liet op zich wachten.
Had Jörg Piltz geen levend materiaal
meer?
Ik besloot daarom in CaVeKa een artikeltje
te plaatsen onder de titel ‘Parodia
cabracorralensis n.n.’ (Piens 1993), met
ondermeer een summiere beschrijving van
Weskamps beschrijving, verschenen onder
het nr P-235. Later stelde ik dan vast dat
er iets ‘loos’ was (uiteraard) met de benaming
(volgens de nomenclatuurregels,
artikel 36.1) maar schonk er verder geen
aandacht aan. Het werk van Fr. Stafleu uit
Velsen, Nederland, redacteur van “Taxon”
en schrijver van de “International Code of
Botanical Nomenclature” (1972) was voor
mij als leek te moeilijk.
Een paar maand later verscheen in
CaVeKa een reactie van mijn bekende uit
de Brusselse rand, eerder de tweede Belg
in Düren (Verheulpen 1994). Hij vroeg
zich tien jaar geleden terecht af, of we hier
inderdaad met een ‘species nova’ hadden
te maken. De tijd heeft hem blijkbaar gelijk
gegeven.
Nu tijdens het hervatten van een register
(het achtste op rij) over ‘Wie Was (is)
Wie’ in ons cactuswereldje is dat
gebleken. Dat is zo’n gigantisch
werk dat na het opstarten in 1994
het tot het najaar van 2004 heeft
stilgelegen. Het uitvlooien van
tientallen boeken en tijdschriften
is niet niks. Met ‘The Cactus Family’
van Prof. Dr. Edward ‘Ted’ F.
Anderson (1932-2001) kwam toch
de klap op de vuurpijl. Later meer
daarover; eerst nog dit.
Enkele van mijn vrienden
noemen dat werk ‘de opvolger’
van de ‘Backeberg’ (1966) wat
ook D. Metzing (2001) zegt in
KuaS. Andere laten zich eerder
geringschattend uit en noemen de
‘Anderson’ de consensus (1990)
van Hunt & Taylor in woord en beeld. Het
laat zich raden dat daaronder liefhebbers
zijn te vinden die het samensmelten van de
geslachten Parodia en Notocactus en/of
Rebutia en Sulcorebutia nog steeds betreuren
en er afstand van nemen. Persoonlijk
heb ik het daar ook nog moeilijk mee
omdat ik vind dat er soms te stevig werd
‘gelumpt’ (gedumpt). Nochtans moet ik
toegeven dat ik door mijn huidige bezigheden
tot een beter inzicht en milder oordeel
ben gekomen.
Toch nog wat dieper ingaan op de
‘Anderson’. De notocactussen, die dus
zijn ondergebracht bij de parodia’s en als
dusdanig een nieuwe naam kregen, zijn fel
in aantal verminderd. Vierenveertig noto’s,
samen met 18 subsp. hebben nog rechtsgeldigheid,
weliswaar onder Parodia, al of
niet met gewijzigde soortnaam. Niet minder
dan 259 namen zijn verdwenen, of anders
gezegd naar de synonymie verwezen. Eerlijkheidshalve
toegegeven dat er onder die
259 nogal wat dubbelnamen zijn, omdat
sommige beschrijvers de nieuwe richtlijnen
volgen, waarbij wordt gezegd dat ‘var.’
(varietas) wordt vervangen door ‘subsp.’
(subspecies). Sommige ‘wetenschappers’
- ik voel hier eerder de neiging om hen
namenmakers te noemen - voeren dan ook
126 ©Succulenta jaargang 84 (3) 2005