De gouden schaar van Antwerpen - van loenhout

Boven (en
volgende bladzijden):
negen
tijdloze en
iconische
Hair by Van
Loenhout-
haarsnitten.
Pascal Van
Loenhout legde
ze vast in een
eigen bijbel.
Het zat hem in de genen, en toch heeft het geen haar gescheeld of hij
was kok geworden. Pascal Van Loenhout (41) was nauwelijks 29 toen
hij in de Londense Royal Albert Hall werd uitgeroepen tot beste kapper
ter wereld. Gedurende tien jaar had hij in de Britse hoofdstad de
stiel geleerd. Met de techniek in de vingers opende hij in 2007 een eigen
kapperszaak in Antwerpen. Koppig hield hij vast aan een filosofie waar
Vlaanderen op dat moment nog niet klaar voor was. En of hij standhield.
Zopas openden in Zuid-Korea vijf salons en een academie die zijn
naam dragen.
Soms zijn er stielen waarvan de grenzen eindeloos veel
verder reiken dan we vermoeden. Kinderen dromen
van een wereld die ze verkennen als tennisser, zanger of
wetenschapper. Als matroos, voetballer of piloot. Maar
nooit als kapper. Of heeft u dan ooit een achtjarige horen
zeggen dat die met kam en schaar de wereld wilde veroveren?
Toch overtroeft de werkelijkheid soms schijnbaar
onwerkelijke fantasieën.
Het leven van Pascal Van Loenhout (41) heeft de voorbije
vijftien jaar gekronkeld op de meest eigenzinnige
manieren. Het heeft gehaperd en gepiekt, de ene keer al
meer onverwacht dan de andere. Een tijdlang heeft hij
met een bedrag ter waarde van enkele duizenden euro in
zijn broekzak geleefd. Hij heeft met vrouw en kind in een
appartement ter grootte van een schoendoos gewoond.
Slaapkamer, badkamer, keuken en leefruimte waren
een en hetzelfde vertrek. Erg rock-’n-roll, vooral wanneer
je er zelf niet bij was. “Natuurlijk hebben we
’s avonds, wanneer we ons afgemat op bed lieten vallen,
weleens een traantje gelaten. Maar net op die momenten
leer je lessen voor het leven”, zegt Pascal Van Loenhout
nu. “In je hele verdere carrière zal je nooit nog iets
vanzelfsprekend vinden. Vandaag kijk ik met heel veel
plezier terug op die periode.”
Paarse hanenkam
Pascal was nog behoorlijk jong toen duidelijk werd dat
hij heel wat creativiteit in zijn lijf had. Alleen was niet
meteen duidelijk op welke manier die eruit zou komen.
Hij was jong en tegendraads, een tiener die vooral de
drang voelde om los te barsten. “Ik was heel rebels. Niet
dat ik vandalenstreken uithaalde of in aanraking kwam
met politie of gerecht”, zegt hij. “Ik was rebels in het uiten
van emoties en uiterlijk vertoon. In de new wave- en
punkscene voelde ik me helemaal thuis. Wat je je daar
moet bij voorstellen? (lacht) Een brede paarse hanenkam,
in combinatie met een Schots geruite broek en een
paar legerbottines. Met autoverf had ik de ene schoen
wit gespoten, de andere rood. Dat was mijn gebruikelijke
outfit.”
In die periode tekende hij weleens. Zijn vrienden waren
vooral op muzikaal vlak creatief. “Ik heb me er zelf ook
meermaals aan gewaagd. De ene keer als basgitarist, de
andere keer als zanger. Het probleem was vooral dat ik
geen muzikaal talent heb. De wil was er wel, maar dat
was dan ook het enige. (stilte) In feite was het gewoon
hopeloos”, lacht hij.
Klassiek secundair onderwijs kon Pascal op dat moment
geen barst schelen. Om zijn moeder te plezieren en die
stuurloze creativiteit toch ietwat richting te geven, besloot
hij op zijn veertiende om naar de kappersschool te
gaan. Zijn moeder zat al haar hele leven in die branche.
“In de voetsporen van mijn moeder treden was op dat
moment niet aan de orde. Zij wilde dat wel, maar ik zag
dat niet zitten. En hoewel ik de kappersschool een kans
wilde geven, forceerde zij dat ook niet. Als veertienjarige
was ik op dat moment ook nog te jong voor die opleiding.
Ik startte met een voorbereidend jaar aan het
Provinciaal Instituut voor Haartooi en Schoonheidszorgen
in Gent. (Het gezin woonde toen in het Oost-Vlaamse
Eeklo, red.) Wekelijks kreeg ik vier uur haartooi en vier
uur koken. Na dat jaar kon ik kiezen welke richting ik uit
wilde. Op dat moment waren mijn punten voor koken
hoger. Ik heb ook even getwijfeld - vandaag ben ik nog