Redactioneel - Ako

Koud Bloed 010 Binnnenwerk 26-08-2010 10:32 Pagina 92
‘Hij cijferde zichzelf
moeiteloos
weg en die
eigenschap heeft
veel in de weg
gestaan in zijn
leven.’
92 Koud bloed nr. 10
door Zwitserland en Frankrijk – in Parijs was hij lange tijd krantenverkoper
-– waarna hij rond 1975-1976 vertrok naar Nederland.
Melanie, glimlachend: ‘Pa heeft hier werkelijk van alles ondernomen.
Augurken ingemaakt, trams schoongemaakt, in snackbars
gewerkt. Geleidelijk aan werkte hij zich in onze maatschappij
op. Drie keer had hij in Amsterdam en Den Helder een eigen
cafetaria, maar ging er met die zaken soms wat mis dan nam hij
weer net zo makkelijk heel triviale baantjes aan. In 2004 kwam
hij in loondienst bij De Visserman van de Egyptenaar Ehab en twee
jaar later kocht hij zichzelf daar als compagnon in.’
Te bescheiden
Met één enkele karakteristiek typeert zij haar vader kernachtig. ‘Hij
was volgens iedereen die hem ook maar een beetje kende veel te
goed. Empathisch, altijd mensen maar helpen en veel te bescheiden.
Hij cijferde zichzelf moeiteloos weg en die eigenschap heeft
veel in de weg gestaan in zijn leven. Zakelijk en in zijn privéleven.
Dat de huwelijken met mijn moeder, Susanna, en later met Sharon
strandden, heeft er volgens mij ook mee te maken dat hij mensen,
ook gezinsleden, niet wilde belasten, niet wilde verplichten.
Daardoor konden die dingen doen zoals zij die wénsten te doen.
Ik hoef maar te denken aan Stephanie en mezelf. Wij gingen ook
veelal onze eigen weg. En pa? Die ging nauwelijks de confrontatie
aan, liet te makkelijk over zich heen lopen. Die was gewoon bezorgd
om de mensen om hem heen. Ja, en daar kan dan eenvoudig
misbruik van worden gemaakt, hè?’
Melanie Mosa haalt dierbare herinneringen op aan de vader die
stierf in haar armen. Zijn excellente gastheerschap – in het restaurant
of thuis in Julianadorp –, zijn grappen en plagerijtjes, zijn
onvoorwaardelijke liefde voor de drie kinderen en zijn gouden,
maar erg kleine hart. ‘Oh, hij was zo zachtmoedig… Ging ie met
mijn broertje op paling vissen achter zijn huis, vond ie het vaak
zielig de dieren dood te maken. Zwommen er dagenlang palingen
in de wastafel of het bad.’
Eén onderwerp mijdt Samirs oudste dochter haast krampachtig:
haar eigen fysieke en psychische toestand na de traumatische
ervaringen in Callantsoog en de gesteldheid van haar inmiddels
tien jaar geworden halfbroertje.
Aarzelend: ‘Ik weet dat Marcel gewoon een leven leidt zoals een
kind van die leeftijd dat moet leiden. En dat er meteen hulp is als
hij die nodig heeft. Ik heb geen contact met de moeder van m’n
broertje dus weet verder niet veel. Zelf ben ik met mijn klachten