DE PLATE„zw

WAAROM HEBBEN WIJ NOG EEN PARK. MIDDEN IN DE STAD ?
door J.G. DE BROUWERE
In vroeger tijden was het aanschaffen van drinkbaar water een
probleem waar de Oostendse burgervaderen zwaar aan tilden. Zo komt
het, dat de Gemeenteraad, - allicht op voorstel van het College
van Burgemeester en Schepenen, - tijdens zijn zitting van dindsag
01/10/1857 de beslissing trof, die later nog wel belangrijke gevolgen
zou hebben : er zou een artesische put (1) aangeboord worden.
Dat gebeurde waar nu het park aangelegd is, en toen "la plaine
de St-Sebastien" heette. Met het boren werd aangevangen op dinsdag
13/04/1858, van op een punt 6,45 m. beneden het niveau van laag
water. Het boren werd op zondag 11/12/1858 stop gezet : men was
op -308 m. geraakt (2). Het water welde op van uit een diepte
van 299 m., en wel met een capaciteit van ca. 120.000 liter per
24 uur. Aan de oppervlakte gekomen varieerde de temperatuur van
dat water tussen 18° C en 19 ° C. Het opwellende water werd herhaaldelijk
geanalyseerd, en zelfs éénmaal, in 1860, op last van de
Regering. Helaas was het resultaat constant : het water is niet
drinkbaar !... Wie ervan dronk, leed onmiddellijk aan diarrhee.
Het Oostends Stadsbestuur was vanzelfsprekend ontgoocheld, verloor
alle belangstelling voor dat water, sloot de boorpijpen af, en
had er helemaal geen aandacht meer voor.
Dat bleef zo tot in 1906. Toen kwam een Brusselse hoogleraar,
dokter Jules FELIX (3), te Oostende een lezing houden. Hij opperde
de mening, dat het Oostends artesisch water wel niet drinkbaar
is, maar toch een curatieve waarde heeft. De lezing ging door
in de bureaus van het blad L'Echo d'Ostende op vrijdag 05/01/1906.
Dat blad had immers het jaar daarvoor een intense propagande gevoerd
met het oog op de uitbating van de helemaal vergeten artesische
putten. De lezing was eigenlijk georganiseerd ten behoeve van
de Oostendse artsen, en een aantal onder hen woonde inderdaad
de lezing bij (4). FELIX was welbespraakt en overtuigde zijn toehoorders
desdanig, dat de aanwezige artsen terstond een motie
naar de Burgemeester stuurden. Ze vroegen une nouvelle analyse
des eaux artésiennes soit faite, notamment et surtout en ce qui
concerne la bactérioloqie et la radioactivité (5).
De verdere afloop lijkt op een enscenering : het College behandelde
de zaak met bekwame spoed, de Gemeenteraad kwam dezelfde dag bijeen,
en tot een nieuwe analyse werd terstond beslist. De stad zou het
nieuw onderzoek toevertrouwen aan een befaamd Frans hydroloog en lid
van het Institut de France, nl. Armand GAUTHIER; hij zal de opdracht
uitvoeren tegen een honorarium van 3.000 (goud)-frank (6).
GAUTHIER deed beroep op eencollega, Charles MOUREU, hoogleraar aan
de farmaceutische hogeschool te Parijs. MOUREU verloor geen tijd en
reisde naar Oostende, om daar van dat artesisch water op te nemen.
Dat deed hij op dinsdag 27/02/1906, zegt hij. Maar eenvoudig was
dat niet geweest. Op zaterdag 24/02/1906 was stadstechnicus CHEVAL-
LIER met een ploeg stadswerklieden naar het Leopoldspark gekomen,
om over te gaan au repéraqe des puits artésiens. Na lang zoeken
en tasten, - on avait perdu l'emplacement exact ! - werden de
putten herontdekt. Ze lieten water opwellen, dat een zachte zwavelgeur
verspreidde. MOUREU liet het water goed doorstromen tot 's anderendaags,
zondag 25/02/1906. En dan nam hij stalen op, die (dát
was toch de bedoeling) zouden geanalyseerd worden. Zo luidt het
verslag van de aanwezige journalist in L'Echo d'Ostende van 27/02/
1906. MOUREU zelf verhaalt, dat hij water opnam in de grandes
91 69