VREULS OVER DE GRENS: GELDERLAND 15 Naar de Boekenkist En zo eindigt mijn rondrit langs de grenzen van de provincie Gelderland precies zoals hij begon. Scheurde ik eerst over de Lekdijk van Culemborg tot bij Kesteren, nu peert mijn Kawasaki ER – echt een gaaf motortje, super wendbaar, heel vlot op de eerste meters – over de Maasdijk van Nijmegen helemaal tot bij slot Loevestein. TEKST PAUL VREULS FOTO’S CHRIS PENNARTS
16 De vraag is dan: verveelt dat nou nooit? Nee, beste man, dat verveelt nooit en wel hierom. Gelderland is landschappelijk gezien misschien wel de meest gevarieerde provincie van Nederland. Het ene moment zit je in de polder, het volgende moment cruise je door de intimiteit van een coulisselandschap of klim je over de stuwwallen bij Nijmegen, met afstand de rijkste omgeving die ik ben tegengekomen. Opknappen Nog aardiger: door de provinciegrenzen te volgen kom je ook op de minder bekende plekken. Of het nou om de Veensteeg gaat of de Spangelerweg, om Batenburg of AVOG’s Crash Museum, nooit van gehoord maar blij dat ik er geweest ben. Ook nog gesproken: twee motorfreaks die hun ideale Gelderland-route vertellen. En een hoteleigenaar die - als de tijd het toelaat - met zijn gasten mee uit toeren gaat. Kijk, daar knappen we van op. Het feest begint bij Culemborg als ik de A2 verlaat en er de provinciegrens oppik, hier samenvallend met de Goilberdingerdijk, zeg maar de zuidelijke Lekdijk. Eerste waarneming: op de A2 rijdend denk je misschien dat je in een druk en overbevolkt gebied bent, maar zodra je de snelweg hebt verlaten, slaat de boerenlucht je tegemoet. Heb ik gelukkig geen hekel aan. Het is een frisse dag in februari, met voortjagende wolken en gan- zen die in formatie door de lucht kruisen. Alvorens ‘m een snok te geven, een kop koffie ge- dronken in café De Ceintuur , vlakbij het veer naar Schalkwijk/Houten, waar de oude knarren uit Culemborg bijeenkomen om het laatste nieuws door te nemen. Prima plek. Swingen Vervolgens in één moeite door naar Kesteren geswingd – gooi los die heupen, Vreuls, denk maar aan de tango. Alleen bij Maurik hou ik even stil, want het landschap hier hoort tot de mooiste van Nederland, met de uiterwaarden en de rivier en op de achtergrond het nietige Amerongen, bevallig aan de voet van de beboste Amerongse Berg. Ja jongens, dit is wat. De eerste echte verrassing doet zich voor als ik bij Kesteren de Lek oversteek om de provinciegrens naar het noorden te volgen, hier samenvallend met het Valleikanaal of Grift. Die verrassing heet de Veensteeg – geen enkele reden er te komen, behalve dan dat deze smalle populierenlaan vlak langs de grens loopt en op de kaart groen is ingekleurd, ja, zo mooi is hij wel. Met de Veensteeg begint het grote gezoek – daar komt het volgen van de provinciegrens wel op neer, niks voor mensen die van opschieten houden maar ik vind het juist lollig. Zo leren wij Ederveen kennen en Scherpenzeel en Hoevelaken en rijdend over de Hoofdweg vraag ik me ineens af: ‘Hoofdweg waarvan? Hoofdweg waarheen?’ Het is het gevoel van vervreemding dat je bekruipt, van buitenstaander in eigen land, en dat maakt de ervaring alleen maar interessanter. Na het kleinschalige boerenland van de Gelderse Vallei geprobeerd de voormalige Zuiderzeekust te volgen maar dat lukt pas bij Harderwijk als ik Onder het spoor bij Culemborg de A28 kan verruilen voor de N310, die zich tussen de bomen door naar Hierden slingert en naar Hulshorst. Pas echt leuk wordt het als ik deze verlaat om de binnenweggetjes op te pikken, zo dicht mogelijk langs het Veluwemeer. Oud land met oude boerderijen, achter boompartijen om ze te beschermen tegen de wind die in dit open land tekeer kan gaan. En Willem, van Willem’s Hoeve, een melkveebedrijf aan de Spangelerweg, vertelt me dat het mogelijk is binnendoor naar Elburg te rijden. Zo schitterend, die Spangelerweg en, later, de Knibbelweg – hiervoor doe je het. Stedenbouwwonder Natuurlijk even door Elburg gelopen – een wonder van stedenbouw, uit de veertiende eeuw en sindsdien niet noemenswaardig veranderd. De Vischpoort en de Beekstraat en de kloostertuin – super, maar het meest geniet ik van de etalage van fotostudio Ger Hup. Daar ligt ze, met bruidsjurk en al, bovenop haar aanstaande man en de brug waarop een en ander geschiedt, maakt sterk de indruk net te zijn ingestort. Op de volgende foto zien we een bruidspaar vredig neergevleid aan de voet van een ontstellende boomstam terwijl de derde foto het bruidspaar toont nadat het uitgelaten achter het stuur van een VW kever heeft plaatsgenomen. En maar lachen! Even Zwolle De dag eindigt als mijn Kawa me, via een uitstapje langs Noordeinde en Zuideinde en Wezep en
Change language