Hoofd stukken - Cultuursporen

Hoofdstuk 8 Vluchten, verzet en vrijheid
In kranten werden lezers opgeroepen uit te kijken naar
gevluchte slaven. De vinder kon rekenen op een beloning,
de slaaf op straf: hij kreeg zweepslagen, een oor werd
afgesneden of zijn achillespezen werden doorgesneden.
De straf voor kinderen was ‘milder’. Zo kreeg de tienjarige
Jonathan in 1860 twaalf touwslagen wegens ‘herhaalde
wegloperij’.
Jonathan woonde op Aruba en wellicht hield hij zich
schuil in een grot, want behalve per boot, waren er op de
eilanden weinig vluchtmogelijkheden. In Suriname kon je
vluchten naar een andere plantage of naar het oerwoud
en daar proberen te overleven. Aansluiten bij een van de
groepen marrons was mogelijk, maar dat betekende nog
niet dat je veilig was, omdat ze regelmatig strijd voerden,
ook onderling. Daarom keerden sommige vluchtelingen terug,
terwijl ze wisten dat ze dan verminkt zouden worden.
16
1789
Antilliaans gezegde
De kuifkwartel zegt:
‘Beter mager in de wildernis dan dik in huis.’
Verzet
Slaven legden zich niet zomaar bij hun situatie neer. Er
werden vluchtpogingen gedaan, er werd verzet gepleegd.
Daarnaast klonken protesten door in liederen, die ook
de kinderen zongen. Zingen hoorde nu eenmaal, net als
dansen bij de opvoeding. En ongetwijfeld gingen vele verhalen
niet alleen over Nanzi of Ananzi, of over de geesten
van de voorouders, maar ook over de verzetshelden Boni,
Tula en Thico.
Surinaams gezegde
Boni is onthoofd, maar Boni bestaat nog.