Marcus_nd_eeuwigheid 1.pdf - Stichting Papua Erfgoed

Aangezien wij natuurlijk zuinig moesten zijn met benzine,
reed ik vaak maar geringe afstanden, terwijl de bemanning
soms de tong op de schoenen hing.
Toen alles goed geoefend was, verhuisden wij naar Chinon.
Dat is een mooi oud stadje aan de Noordoever van de Vienne.
Het oude kasteel was de plaats, waar Jeanne d'Arc de Koning
Karel VII zou hebben ontmoet. In de rotsen waren nog holwoningen
en het kasteel was een ruïne.
Wij lagen in een van de buitenwijken en wie geen wacht had,
was om 5 uur vrij. Ik had er een vast adres, in een klein
restaurant. Als ik kwam, werd mijn 'potage' geserveerd tezamen
met wat grof brood en een steeds ruim toegemeten portie
landwijn.
Het boek, waarin ik las, lag klaar. In Chinon was n.1. een
goede boekwinkel.
Voor in Rusland tegen Wodka ingeruilde oude zilveren halve
+ hele Roebels, kreeg ik een zilveren suikerschaaltje en
een enigszins bijpassend schepje voor Mieneke als verjaarscadeau.
Ook kocht ik nog heel wat boeken in voor de komende wintermaanden.
Het waren klassieken, en enkele romans.
(E.Zola 'La Terre', G.de Maupassant 'Boule de suif' en de
Politieke Satire van Anatole France 'L'ile des penguins).
Wanneer ik op wacht moest staan, liet ik de waard weten
wanneer en waar dat was. Ik kon staande met open ogen slapen
en zag dan sommige stamgasten met velerlei zaken voorbij
sluipen, hoewel zij 's nachts niet mochten lopen.
Wij hadden dus niet veel te doen, behalve dan oefenen,
wacht lopen etc.
Wij beaamden wat oudere soldaten ons als rekruten al vertelden:
'Die Halfte seines Lebens
Steht der Soldat vergebens!'
Ieder van ons kreeg nog 14 dagen verlof. Ik kon Mieneke dus
nog eens zien, maar de schrik was onverwachts groot.
Haar vader was gearresteerd en naar het Kamp a/d Dodeweg in
Amersfoort gebracht.
Toen ik dit hoorde, verwisselde ik mijn uniform voor een
burgerpak en ging naar het Kamp. Ik zei dat ik mijn a.s.
schoonvader wilde spreken. De wachtcommandant antwoordde
dat het nu niet mogelijk was, maar dat ik hem de volgende
dag kon afhalen.
Dat deed ik dan ook. Hij had een baard van 4 dagen en wilde
eerst naar de 'barbier' en daarna naar 'Hotel Terminus' om
een pilsje te pakken.
Daarna reisden wij per trein naar Schagen. Mieneke's ouders
hadden daar onderdak nadat hun huis in juni 1940 door een
bombardement tot op de fundamenten was vernield.
De eerste bom had het bed van haar broer 'geperforeerd' en
brandbommen deden de rest. Daar haar broer 's nachts bij
een vriend logeerde, overleefde hij. Mieneke's vader had
een hoofdwond maar haar moeder en tante waren ongedeerd en
zelfs de hond kon na enkele dagen levend onder het puin geborgen
worden.
Na enkele maanden op kamers te hebben gewoond, werd hen een
huisje toegewezen.
Daar werden vader en ik met grote blijdschap ontvangen en
op 4 juli werd de trouwdag van de ouders gevierd: onze ouders,
want vader noemde mij voor het eerst: 'schoonzoon'.
66