TERUG NAAR DE WILDE KUST

More documents

Recommendations

Info

40 | Costa Brava te voet Tekst en fotografie: Hans Avontuur 1Op blote voeten Palamós - Calella de Palafrugell Een paar kilometer buiten het ongepolijste stadje Palamós weet je het zeker: ondanks de alles verwoestende kracht van het massatoerisme zijn er plekjes waar de wilde kust van honderd jaar geleden nog bestaat! Het smalle wandelpad wendt en keert dat het een lieve lust is, tot er plots uitzicht is op het gehucht Cala S’Alguer: een voormalig vissersdorp uit de 16de eeuw met ‘de voeten in het water’. En net als in de tijd van Ferran Agulló alleen via een ezelspaadje en over zee bereikbaar. Goed, gevist wordt er niet meer. Behalve voor de barbecue van de rustzoekers, die hier een vissershuisje als vakantiewoning hebben. Maar verder… verder heerst de stilte van vervlogen tijden. Wonderlijk als je bedenkt dat de fantasieloze betondorpen Platja d’Aro en Lloret de Mar niet ver weg zijn. Wandelen op het ritme van de golven. Stap voor stap, terwijl het water met een hypnotiserende regelmaat komt en gaat. Nee, geen indrukwekkend natuurgeweld of adembenemende vergezichten. Het plezier zit ‘m in de wereld dichtbij. Zoals het minidorp Cala S’Alguer, de verstopte Mas Juny waar intellectuelen onderdoken voor Franco en het prachtige Platja de Castell, het enige grote zandstrand van de Costa Brava dat dankzij een referendum puur natuur is gebleven. Schoenen uit, sokken uit en op blote voeten door de branding verder. Het traject van Palamós naar Calella de Palafrugell is onderdeel van het 220 kilometer lange Costa Brava kustpad dat in Blanes begint en zich uitstrekt tot over de Franse grens. Het volgt vaak de paden die vroeger door smokkelaars en politie werden gebruikt: de camíns de ronda. Het woeste landschap van baaien en kliffen was ideaal om smokkelwaar ongezien aan land te brengen. Bij gebrek aan bebouwing is de route naar Calella de Palafrugell nog altijd een van de wildste stukjes Costa Brava. Na anderhalf uur stappen, klimmen en klauteren, leidt een netwerk van trappen en tunnels terug naar de bewoonde wereld: Calella de Palafrugell, het charmantste dorp van de Costa Brava. Strandjes rijgen zich aaneen, huizen niet hoger dan enkele etages en vissersboten op het zand. Daal vanaf Ruim 100 jaar geleden bedacht de Catalaanse schrijver Ferran Agulló de naam Costa Brava. Wilde Kust, verwijzend naar geïsoleerde vissers- dorpen en ruige kliffen. De toeristen industrie heeft dat beeld verdrongen. Terecht? Trek stevige schoenen aan en ga mee kijken. Een verrassende wandelreis in drie etappes. Cap Roig met zijn botanische tuinen (waanzinnig uitzicht over zee en kust) af naar de oude haven: Port Bo. Zoek een tafeltje onder de arcades, bestel een glas wijn uit de Empordá en vraag naar de vangst van de dag. Daarna hoef je alleen nog maar te wachten op dat magische moment, wanneer de zon laag boven het water staat en het vroege avondlicht een glimlach tovert op het gezicht van de wilde kust. Lengte: ca. 12 km Wandeltijd: 3,5 uur Totale tijd: 6 tot 8 uur 2 Strooien met tijd Peratallada - Pals - Peratallada Wakker worden in de middeleeuwen. Het dorp Peratallada geeuwt na van een te korte nacht. Eerst een café solo in de binnentuin van Hotel El Cau del Papibou. Daarna de deur uit en de smalle straatjes in, waar de verstreken eeuwen het wegdek hebben gepolijst. Op sommige plaatsen zijn de sporen van wagenwielen centimeters diep ingesleten. Over steen gesproken. Het dorp is er naar genoemd: pera tallada, uit steen gehouwen. Zelfs de gracht die de oude stadsmuren omringt, is metersdiep in rots gehakt. Peratallada is van de vele middeleeuwse dorpen die in het binnenland van de Empordá te vinden zijn, grofweg het gebied tussen l’Escala, Girona en Sant Feliu. Voor de komst van het toerisme, maakten plaatsjes als Monells, La Bisbal, Ullastret er de dienst uit. Op veilige afstand van kust en piraten. In die oude kernen vind je dan ook kastelen, kloosters, kerken en herenboerderijen. Slenterend door de steegjes is er geen ontkomen aan. Smoorverliefd zijn we op de schoonheid van het verval. Hoewel er links en rechts voorzichtig wordt gerenoveerd, staat de geschiedenis in het verweerde gezicht getekend. Er zou een welstandscommissie moeten zijn die toeziet op het behoud van scheve gevels, afgebladderde kozijnen, kapotte dakpannen en Bankje op het pad naar Calella de Palafrugell (route 1) Huis van Dalí in Portlligat (route 3)
‘U wandelt? Porqué señor? Voor uw plezier? Caramba!’ San Pere de Rodes(route 3) Foto: Corbis Terwijl Terwijl je je de de branding branding bijna bijna kunt kunt horen, is dit dit een een ander ander universum. universum. Een karrenspoor langs langs kleine kleine velden met rijst, graan, appels en vijgen. velden met rijst, graan, appels en vijgen. schrale deuren. Alleen zo houdt Peratallada haar sfeer. Dat het anders misschien wel te glad & glimmend wordt, zien we na een busrit op het vertrekpunt van de middagwandeling: El Pedró de Pals. Het oude centrum op de top van een heuvel is er schitterend mooi opgepoetst en daarom ook geliefd bij dagjesmensen. Hoewel alles er even fraai uitziet in dit 13de- eeuwse plaatsje, blijven we niet lang. Een rondje door de straatjes, een kop koffie op het plein en voort. We missen puurheid en eenvoud. Afdalen naar de rijstvelden die hier al eeuwenlang liggen. Het land leent zich er voor, logisch dat rijst ook op de lokale menukaart staat. Wandelen door het Spaanse platteland. Terwijl je de branding bijna kunt horen, is dit een ander universum. Een karrenspoor langs kleine velden met behalve rijst ook graan, maïs, appels en vijgen. Een monumentale boerderij die betere tijden heeft gekend. Een bank met uitzicht op Fontclara. De kerkklok strooit de tijd over de akkers. Precies zoals honderden jaren geleden, toen de klokken de sms en twitter van hun tijd waren met eigen codes voor begrafenissen, gevaar en andere belangrijke gebeurtenissen. Zelfs nu het geen hoogzomer is, laat de zon de lucht trillen. Soms gaat het stoffige pad recht door die hitte, soms door een tunnel van bomen. Oog voor dingen die je anders nooit zou zien. Zoals dat verweerde bordje Telefonos dat lang geleden door iemand op de gevel is geschroefd, dat prachtige kleine balkonnetje of die eenzame boom in het landschap met het dorp Palau-Sator erachter. Een rap rondje door het ommuurde deel met toegangspoort en dan het laatste stuk naar huis. Naar huis? Ja, want zo voelt Peratallada inmiddels. Lengte: ca. 8 km Wandeltijd: 2,5 uur Totale tijd: 6 uur 3 Hemels pad Cap de Creus Een monnikenpad leidt vanuit het centrum van het badplaatsje Llançà naar het klooster van Sant Pere de Rodes. Eeuwen geleden steen voor steen aangelegd door vrome paters, die later keihard van hun geloof zouden vallen. Dat zit zo. Op de een of andere manier werkte Sant Pere zich op tot fameus pelgrimsoord. Dat trok beroemde gasten, die gaven kostbare geschenken en de monniken werden zo rijk dat ze de weelde niet meer konden dragen.Het moet wel een hemels gezicht zijn geweest – dat frivole klooster op 600 meter boven zee, in een soort Hof van Eden vol wijngaarden en fruitbomen, met geestelijken die van het goede leven hielden. ’s Zomers daalden ze te paard af naar hun ‘vakantiehuisjes’ aan zee. Precies, over het pad dat wij nu lopen. Halverwege bevindt zich nog de drinkplaats voor de paarden. Toen de monniken hun religieuze taken begonnen te verslonzen, werden ze uit het klooster gegooid en raakte de boel in verval. Na een klim vanuit Llançà zien we het recent gerenoveerde bouwwerk in volle glorie liggen. Niet meer tussen weelderige landerijen, maar in het machtige kale berglandschap, met links de zee. Misschien is dat wel de grootste schoonheid van wandelen in het natuurpark Cap de Creus, de voortdurende afwisseling van bergen en zee, rots en water. Op het ruige schiereiland regeren de elementen. Er staan nauwelijks bomen, en wind, regen en tijd hebben de wereld van steen in een soms surrealistische beeldentuin veranderd. Geen wonder dat kunstenaar Salvador Dalí, die in Portlligat woonde, erdoor geïnspireerd raakte. Wie naar het Dalí Museum in het nabije Figueres gaat, zal het landschap in zijn werk herkennen. Rechtsaf gaat de route naar Sant Pere de Rodes, maar wij nemen het weggetje rechtdoor vanwaar je juist op het klooster uitkijkt. Tussen gestapelde muurtjes door dalen we af naar het dorpje La Vall de Santa Creu dat op nauwelijks twee kilometer van het strand stil ligt te zijn. Onder een reusachtige plataan vullen we de bidons bij de wasplaats, met dorpspomp die bronwater schenkt. Iets boven het dorp is een kleine wijngaard aangelegd, precies zoals honderden jaren geleden in de tijd van de monniken. Hun vroegere domein is nog vaag te herkennen aan de stenen terrassen en ruïnes van huisjes die door de arbeiders werden benut om niet elke dag bergop te hoeven lopen. Na een korte verkenning van La Vall, dalen wij wel meteen weer af. De krachtige wind Tramuntana-wind buigt de bomen die een stukje lager weer wel willen groeien. Rechts ligt het vissersdorp El Port de la Selva waar nog altijd met kleine bootjes op zee wordt gevist. Linksaf gaat het terug naar Llançà over een heerlijk pad langs het heldere water van de Mar Méditerraneo. Een klein strandje nodigt uit om het bezwete lijf op welverdiende verkoeling te trakteren. Zullen we? • Lengte: ca. 9 km Wandeltijd: 3 uur Totale tijd: 4,5 uur Costa Brava te voet | 43
Page 1: Foto: Emile Luider 38 | De Dalí-ro

TERUG NAAR DE WILDE KUST

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?