NIEUWSBRIEF - Oranje

Mijn eigen kamer !
De Dudzeelse Steenweg. Kom je er wel eens langs? Vanaf nu is dit in Oranje
synoniem voor één van onze huizen. Een huis waar mensen wonen, mensen
die na een lange zoektocht eindelijk thuis zijn. Mimi bijvoorbeeld…
Eindelijk !
De muren in de gang moeten nog een laagje verf. Begin november strijken
onze medewerkers van de technische dienst hier opnieuw neer. Ze worden
bijgestaan door enkele familieleden en vrijwilligers om de laatste hand te
leggen aan het opfrissen van de gemeenschappelijke ruimtes, en het afwerken
van allerlei kleine klusjes. Want eigenlijk oogt het nog helemaal niet! De
kamers daarentegen zijn picobello. Elke bewoner is er geïnstalleerd met zijn
eigen vertrouwde meubeltjes.
Mimi troont me mee naar haar kamer op het tweede verdiep. Ze straalt als ze
me haar vitrinekastje toont waar al haar popjes in uitgestald staan. Die stonden
vroeger op het dressoir bij haar mama thuis.
De kamer is ruim, er is veel licht en in een hoekje staan drie rieten zeteltjes.
“Nodig jij hier ook iemand uit misschien?”. Mimi kijkt me guitig aan. “Dat kan
toch” zegt ze, maar ze laat me niet in haar kaarten kijken.
Dat Mimi zo gelukkig is, is niet verwonderlijk. Vele jaren droomde Mimi van
een eigen kamertje, liefst met een tv, want ze kijkt zo graag naar ‘Familie’.
Ze wil geen seconde van haar lievelingsprogramma missen, nooit! Dat ze
zich daar nu geen zorgen meer hoeft over te maken, is voor Mimi ontzettend
belangrijk.
Opluchting en verontwaardiging
bij de zus van Mimi
chris.marchand@oranje.be
Ik ontmoette de zus van Mimi op de gebruikersraad, bij de voorstelling van de
nieuwe woonprojecten. Spontaan raakten we toen aan de praat. Het is me bijgebleven,
haar opluchting maar ook haar verontwaardiging. Opgelucht omdat
haar zus eindelijk, na al die jaren, een plekje vond om te wonen. Mimi heeft