Cva Samenverder - Nederlandse CVA-vereniging

1.4 HOPEN EN AFWACHTEN
Na verloop van tijd is er sprake van enig spontaan herstel. U
vraagt zich af hoe het verder zal gaan.
U beseft nog niet helemaal wat de gevolgen zullen zijn.
Misschien hoopt u stilletjes dat het helemaal goed zal komen.
Niemand kan u immers vertellen in hoeverre u kunt herstellen.
Het blijft een zaak van hopen en afwachten.
Je verwacht altijd: als je ziek bent word je beter. Dat je zult
genezen en daarna weer bent als voorheen. Maar deze arm, de
lamstraal, zal nooit meer werken.
Ik dacht: het gaat wel weer over, het trekt wel weer bij, maar
nee hoor.
Dat die verlamming blijvend zou zijn, is mij toen niet verteld.
Met fysiotherapie zou het weer een heel eind goed komen. Mijn
been is inderdaad aardig bijgetrokken. Ik herinner me dat een
fysiotherapeut zei: zo, ga nu maar eens even naast het bed
staan. Kan ik dat wel? Ja, dat kun je best. En wonder boven
wonder het lukte. Ja, je gaat inderdaad vooruit.
Op een gegeven moment weet u dat het niet meer wordt zoals
vroeger; dan dringt het pas goed tot u door. Hoopvolle
verwachtingen maken plaats voor de werkelijkheid.
Met veel doorzettingsvermogen blijkt u soms nog een heel eind
te kunnen komen. Opnieuw gaat u dingen leren, alledaagse
dingen. Vroeger zo gewoon en nu een hele klus. Het valt wel
eens tegen, maar een volgende keer lukt het wel.
Oefening baart kunst, werken aan eigen grenzen, nieuwe
grenzen. Ontdekken welke mogelijkheden er nog zijn en
proberen deze te benutten.
Doet u dat of laat u het erbij zitten? En hoe gaan de mensen die
u lief zijn ermee om?
Ik herinner me een verpleegster die me vertelde hoe ik mijn
linkervoet uit bed kan krijgen: door hem op te tillen met mijn
rechtervoet! Van die grapjes leer je dan.
Ik heb steeds gezegd: ik ga niet achter de geraniums zitten, want
dan heb je het gehad. In het begin lukte het me gewoon niet een
6