enkele jonge duiven 2008 - antoine jacops pigeons

DE DUIF -Jacops - blz. 12
DIAMANTEN UIT VORSELAAR
ORSELAAR
Maria en Antoine zitten samen aan tafel.
Het gesprek gaat over de duiven maar er
is meer in het leven.
Antoine: “Ik ben van 1944 en Maria is van
1945. We zijn getrouwd in 1965. Het was
liefde op het eerste gezicht en het kriebelt
nog altijd als ik naar haar kijk...”
Maria: “Heel ons leven zijn we al samen...
we hebben echt elkaars leven gedeeld en
dat is mooi.. samen uit, samen thuis, jaar
in jaar uit hebben we samen diamanten
geslepen voor Nest Van Loock uit
Pulderbos. Nest was een goede baas... in
het bedrijf krioelde het van de duivenmelkers...
eerst misschien nog even zeggen
dat ik tijdens onze vrijersjaren nooit besefte
dat er een duivenliefhebber in Antoine
zat.. pas na onze trouw is hij met duiven
begonnen maar ik heb hem altijd
gesteund.”
Antone: “Mijn vader en broer (die jong
gestorven is) hadden redelijke
Quievrainduiven maar ik kwam thuis nooit
op het kot. Als ik er aan terug denk is het
eigenlijk wel grappig. Ik heb er geen uitleg
voor maar vader slaagde er niet in om zelf
een goede duif te kweken, hij heeft verschillende
goeie gehad maar stuk voor
stuk waren ze gefokt door andere melkers..
Ik had toen moeten beseffen dat het
allemaal zo gemakkelijk niet is. Het duurde
niet lang voor ik er met scha en schande
zelf achter kwam.”
Emile Verhaert, Warre De Schutter en
Staf Van Den Bempt”
Toen Antoine in 1966 met duiven begon
had hij ambitie te koop. Maar alle begin is
moeilijk.
Antoine:”Ik ging duiven kopen bij goeie
melkers maar het liep voor geen meter. Op
een gegeven ogenblik had ik na verschillende
zondagen 4 prijsjes gespeeld van
ongeveer 50 jonge duiven. Toen ik werd
uitgelachen in het lokaal omdat een piepertje
van mij werd opgevangen in een
naburig dorp schoot ik in een Franse colere.
Vastbesloten reed ik naar huis en
slachtte 27 van de 28 duiven. Dat is mijn
groot geluk geweest. De enige duif die ik
liet leven was de “Oude Witte” Verhaert,
zuiver ras Emile Verhaert. In mijn ogen de
beste liefhebber die Vorselaar ooit gehad
heeft. Ik kreeg de “Witte Verhaert” van
Rene Claes, een broer van mijn moeder.
Nonkel drukte me op het hart om zuinig te
zijn op de “Witte” en hij kreeg overschot
van gelijk. Ik moest dus op zoek naar een
goeie duivin en waar konden we beter
terecht dan bij Warre De Schutter in Pulle.
Warre was een jeugdvriend van mijn vader
Remy. Samen met vader reed ik naar de
Warre. Hij woonde samen met vrouw
Tinneke - een schriel vrouwtje dat veel
nerveuzer was dan Warre- en zoon Jos -
die altijd jonkman gebleven is- in een klein
boerderijtje. Vandaag zie je dergelijke
boerderijtjes alleen nog op oude prentkaarten...
een klein scheefgezakt peperkoeken
huisje langs een afgelegen veldweg
tegen het kanaal. Kwade tongen
beweerden dat het ideale plaats was voor
stropers maar daar was Warre veel te
braaf voor. Daar in dat kleine huisje werd
ik duivenmelker voor het leven.
De Warre ging naar het kot en bracht een
ferme duivin mee.
Ik hoor het hem nog zeggen: “Zet dees
duivin maar tegen uwe “Witte” en ze zullen
niet blijven lachen jongen.” En de Warre
kreeg overschot van gelijk. Van de ene
dag op de andere veranderde alles. Ik
weet niet hoeveel goeie kinderen uit het
koppel gekomen zijn maar het waren er
veel. De beste was zonder enige twijfel de
“Gebroken Poot”. Als hij zijn dagje had
was die duif onklopbaar.. in totaal vloog hij
negen zuivere eerste prijzen.
Tegen zo’n goeie zet je natuurlijk geen
gewone duivin. Toen ik in 1972 de eerste
speelde op Orleans in Hafo Lier was de
keuze snel gemaakt. De “Orleansduivin”
kwam uit twee rechtstreekse van mijn
grote voorbeeld Staf Van Den Bempt.
Staf was een fijne melker en een man met
het hart op de juiste plaats. Mijn
Orleansduivin was gekweekt uit een zoon
van het “Pluimpootje” van Staf, waarschijnlijk
de beste duivin die ooit gevlogen
heeft in Vorselaar.
Op een gegeven moment had ik tien kinderen
uit “Gebroken Poot” x
“Orleansduivin” die één of meer eerste
hadden gevlogen. Eén van die kinderen
was de “Cahors” (1 e prov. en 5 e nat.
Cahors). Maar ook de nakweek was goed.
De “Cahors” is vader van de “Kleine
Cahors” 1 e asduif Union Antwerpen 1985
en Olympiadeduif Dortmund 1987.
Mike Ganus is ontelbare keren op bezoek
geweest om de “Kleine Cahors” te kopen
maar hij was simpelweg niet te koop.
Samen met het “Schoon Blauw” vormde
hij een koppel zoals een mens er maar één
heeft in zijn leven... sindsdien besef ik dat
kweekkoppels wel degelijk bestaan.. ze
zijn ouders van de “Super As” (1 e asduif
Hafo Lier 1988 en 1989), “Witpen As” (1 e
asduif Union Antwerpen 1991), “Diamond
As” (1 e asduif Fondclub Antwerpen 1992),
“Late Cahors” (vader 1 e asduif Union
Antwerpen ) en “Olympia Son” (vader
“Argentonduivin” 9 e nat. Argenton 22017
d. en “Dr. J.” dubbele asduif Hafo Lier).
Aan deze laatste zit nog een mooi verhaal.
Als jonge duif werd hij verkocht aan Dr.
John Lamberton (dokter filosofie in
Oaklahoma, USA). Toen de koop gesloten
was kwam John met een merkwaardig
voorstel voor de dag. Hij wilde nadrukkelijk
dat de duif bij mij zou blijven. Het ging
er bij John om om met een eigen duif deel
te nemen aan de grote wedstrijden in
Antwerpen. Toen hij twee keer asduif was
geweest heb ik hem opgestuurd naar
Amerika. Eerlijk duurt altijd het langst.
Over eerlijkheid gesproken.. ik heb nooit
veel duiven bijgehaald maar meestal lukte
het.
Het “Kannibaaltje” van Dirk en Louis Van
Dyck is een superaanwinst. Hetzelfde
mogen we zeggen van twee rechtstreekse
duivinnen van Gaby Vandenabeele (beide
in bruikleen van Mike Ganus, USA), twee
duivinnen van Karel en Tom Hufkens, een
duivin van Gebr. Van Laer, een
Casaertduivin via Marc Lemahieu en de
“Donkere Engels” (rechtstreeks Flor, Jos
en Jul Engels). Het zijn stuk voor stuk
goeie duiven.. en van de eerste tot de laatste
in vriendschap bekomen.”
Melkers met een
voorkeursbehandeling
Antoine: “Ik kan duizend anekdotes vertellen
en heb in feite alles te danken aan de
duiven. Mijn baas Nest Van Loock kneep
graag een oogje dicht als het voor de duiven
was. Het krioelde bij ons van de melkers.
Eén van de collega’s in die tijd was
Gommaar Leysen. Uren en uren hebben
we gemolken. We werkten in daguur en
arriveerden pas op het werk als de duiven
gedaan waren. Vandaag is dat waarschijnlijk
ondenkbaar. Nest was een steenrijke
diamantair... hij kon zelf niet met de auto
rijden maar had toch een poepchique
Mercedes in de garage staan.
We waren ook nog jong en hevig. Ik herinner
mij nog goed dat ik wakker schrok
door lawaai in de tuin. Ik stormde buiten in
mijn onderbroek met het geweer in aanslag.
Vandaag ben ik wijzer geworden, zo
ver zou ik niet meer gaan. Toen moest
altijd alles tot in de puntjes in orde zijn. Het
is plezierig maar zeker niet noodzakelijk.”
Topmomenten
Antoine: “Ik had nooit durven dromen dat
het zo goed zou gaan. Dank zij de duiven
hebben wij de wereld gezien. Als kleine
liefhebber werden we naar het podium
geroepen in Hafo Lier... mijn concurrenten
waren mannen waar ik tegen op keek als
een kathedraal... Louis Van Loon, Gust
Hofkens, Mariman -Raey... onvergetelijke
namen in de Antwerpse duivensport. In
1985 werd ik koning in Union Antwerpen.
Datzelfde jaar werd mijn grote mentor Staf
Van Den Bempt algemeen kampioen Hafo
Lier. De uitslag stond in hetzelfde nummer
van De Duif... toen moest ik een traantje
wegpinken.
Er zijn veel mooie herinneringen. De uitverkiezing
van de “Kleine Cahors” voor de
Olympiade in Dortmund is onvergetelijk. Ik
heb zo veel mooie momenten mogen beleven.
Verschillende keren ben ik dicht bij
een nationale overwinning geweest maar
bijna altijd kwam er iets tussen. Zoals die
keer op La Souterraine in 1993.. mijn duiven
waren in topconditie.. de verwachtingen
waren hoog gespannen.. het was nog
nooit zo druk geweest als toen... 50 melkers
waren afgekomen om de aankomsten
te bekijken.. het was in feite nog veel te
vroeg toen drie duiven op het hok vielen..
zij vielen zij aan zij op de Amerikaanse
spoetnik... ik liep er naar toe en juist op dat
moment rinkelde de telefoon in mijn
bovenzak... de drie duifkes schrokken zich
te pletter en schoten terug de lucht in.. uiteindelijk
wonnen ze 5, 6 en 7 nat. en 1, 2 ,
3 provinciaal maar er zat meer in.
Ik ben er maanden niet goed van geweest.
Een mens moet ook een beetje geluk hebben
en dat geluk was aan mijn zij op
Souillac in 2005. Ik had twee goede duiven
mee en ging nog even de klok van
Dourdan binnen doen.
Ik vroeg aan Maria om een oogje in het zeil
te houden. Er was nog één jonge duif achter
maar als het een duif met gummi’s was
moest het Souillac zijn en moest ze die
binnen de vijf minuten controleren.
Toen er een duif viel ging Maria kijken of
die een gummi aanhad (het was de jonge
duif) en terwijl ze in de hof was viel er een
tweede duif mét gummi.
De “Favoriete Witpen” zal geschrokken
zijn en viel op de verkeerde plank omdat
hij Maria niet verwacht had voor het hok.
Kostbare tijd ging verloren... uiteindelijk
hield hij nationaal acht seconden over. Net
toen Maria de rekken wilde controleren
kwam ik thuis.
Wat er dan door je heen gaat... je bent
veertig jaar melker en dan ... pats ..
boem.... de eerste nationaal. Het was de
kroon op het werk “
Wachten op de duiven ... Samen op de Olympiade in Dortmund. De slimme blauwe duif in
het mandje is niemand minder dan de “De Kleine Cahors”.
Als broekventje klopte Antoine alle groten in Hafo
Lier ... Louis Van Loon, Mariman -Raey (Stan
Raeymakers) en Gust Hofkens.
Zelfs moeilijk gaat niet meer
Toine: “Deze middag zaten we aan tafel
met vijf. Iedere woensdag komen de kleinkinderen
eten. Onze kleindochter wordt
onderhand achttien en bracht vandaag
haar vriendje mee. Wat wil een mens nog
meer om gelukkig te zijn?
Ik heb 500 bekers gewonnen met de duiven
maar besef heel goed dat er meer is
dan duiven. In de jaren negentig was ik
een vol jaar uit roulatie. Het waren de
naweeen van een verschrikkelijk verkeersongeval.
Het is allemaal geen koek en ei.
Zes jaar geleden vertelden de dokters mij
dat ik leed aan de ziekte van Meuniere. Ik
ben constant duizelig en verlies regelmatig
het evenwicht. Met de auto rijden is totaal
onmogelijk. Dan zit je daar.
Van de ene dag op de andere ziet het
leven er anders uit. Er zijn dagen dat ik
totaal niet uit de voeten kan. Voor de middag
kom ik amper uit bed. Dan zijn de duiven
er echt te veel aan. Ontelbare keren
heb ik de drinkpotten al omver gelopen.
Het is in feite verwonderlijk dat de duiven
ondanks alles toch nog presteren.
Alle theorieen van vroeger heb ik aangepast.
Uur en tijd bestaat niet meer. Ik relativeer
veel meer en bekijk het leven door
een gemakkelijke bril.
Als ik eerlijk ben.. zelfs moeilijk gaat niet
meer. Het is lastig als je geen duif kan
vastpakken en niet meer in het lokaal kunt
komen. De drukte van veel volk gaat bij mij
door merg en been. Ik wilde vorig jaar alles
al wegdoen maar Maria praatte mij om.
Maar nu is de beslissing definitief. Ik hou
enkel een paar jonge duivertjes en een
paar laatjes om niet helemaal in een zwart
gat te vallen...”
Maria: “Iedere morgen ga ik naar de duiven
en eerlijk... ik begin ze liever en liever
te zien. Soms twijfel ik of de duiven verkopen
wel de juiste beslissing is...”
Website Antoine Jacops:
www.antoinejacops.net
Een sfeerbeeld.