feest vrijzinnige jeugd 2009 ontroerende plechtigheid

Opiniestuk
Welke macht mag deze Kerk nog claimen?
Absoluut beschamend. Zo kunnen we het optreden van
paus Benedictus XVI van de laatste maanden zonder
veel zin voor overdrijving omschrijven. De rehabilitering
van de negationistische bisschop Richard Williamson
van het Broederschap Pius X is een zwaar omen voor
de koers die de Rooms-Katholieke Kerk wil gaan varen.
Hiermee schoffeert de paus de Joden. Dit broederschap
ijvert ook voor het terugschroeven van de progressieve
veranderingen binnen de Kerk sinds het Tweede
Vaticaans Concilie. Zo schoffeert de paus ook zijn
progressieve achterban. In 2006 citeerde de paus de
Byzantijnse keizer Paleologos die zei dat ‘Mohammed
de wereld niets dan slechte en onmenselijke dingen heeft
gebracht’. Hiermee schoffeerde de paus de moslims. De
paus vindt ook dat homoseksueel gedrag voorkomen en
vermijden even belangrijk is voor de mensheid als de
redding van het regenwoud. Hiermee schoffeert de paus
alle homo’s en lesbiennes. Hij schoffeert er maar op los,
niet beseffend dat zijn uitspraken dehumaniserend zijn.
Ze tasten de waardigheid van mensen aan. Vooral van
minderheden. […]
Gepatenteerd wereldvreemd, discriminerend en dehumaniserend
in haar uitspraken, posteert deze Kerk zich
nog steeds als één van ’s werelds belangrijkste morele
autoriteiten. Redelijk paradoxaal, als je het ons vraagt.
Er gaapt een levensgrote kloof tussen de leiding van de
Kerk en haar basis. Die basis verwerpt de ideeën van
de paus en zijn conservatieve clerus. Die basis verwerpt
de ideeën van machtsgroepjes als Opus Dei en het
Broederschap Pius X, die door de laatste twee pausen
worden opgevrijd. Die basis verwerpt de standpunten
van haar leiding omtrent abortus, euthanasie, homofilie,
voorbehoedsmiddelen en celibaat. Die basis voelt
zich eerder gematigd christelijk dan katholiek, maar
wordt wel vertegenwoordigd door een extreem-katholieke
paus en zijn Heilige Stoel. De aanspraken van de
Roomse leiders op macht en morele autoriteit zijn in een
democratische tijd niet langer houdbaar. Maar toch blijven
de media de paus opvoeren als morele opinieleider.
De oplossingen voor deze paradox moeten natuurlijk
van de gelovigen zelf komen, maar als ‘deelgenoten
aan de invloed van Rome’ hebben niet-gelovigen hierin
zeker ook een belangrijke stem .
Wij als humanisten kunnen enkel vragen aan de media
en aan de politici om het instituut Rooms-Katholieke Kerk
een beetje te relativeren en tot haar ware proporties te
brengen. In Vlaanderen zou dat moeten lukken. Bij ons
is God toch eerder een cultureel gegeven geworden,
een passe partout om bij een bepaalde gemeenschap
te horen, eerder dan een boven-natuurlijk wezen dat
boven onze hoofden zweeft en ons leven stuurt. In de
VS is niet geloven in God minder evident. Atheïst is
daar nog een scheldwoord, een synoniem zelfs voor
communist. Het was historisch dat een zwarte president
werd, maar het zou nog historischer zijn mocht er een
president komen die zichzelf atheïst noemt. Obama
zorgde voor een kleine doorbraak door in zijn inauguratiespeech
ook de ‘nonbelievers’ te vernoemen.
Er is dus nog hoop, maar we roepen media en politiek,
althans in onze contreien, wel op om inmiddels de
juiste maatschappelijke gevolgen te erkennen van het
seculariseringsproces. Het heeft immers geen zin dat de
hoofden van de mensen zich bevrijden van het juk van
de Rooms-Katholieke Kerk, maar dat diezelfde Rooms-
Katholieke Kerk ondertussen wel steeds meer financiële
middelen en media-aandacht krijgt. Maatschappelijke
evoluties kunnen we maar beter naar waarde schatten,
zoniet worden we schizofreen. Een beetje moed
en verantwoordelijkheid dus: we hebben twee eeuwen
geleden gekozen voor zelfbeschikking en we hebben
daartoe een maatschappij op poten gezet die de burger
verantwoordelijkheid en een kritische zin geeft.
Geen zogenaamde ongenaakbare autoriteit mag dat
verkwanselen voor het belang van de eigen kring. Dus,
medeburgers van de media en het beleid: een beetje
moed en kiezen voor die schitterende constructie van
democratische zelfbeschikking. Met ons.
Rik Pinxten en Björn Siffer zijn respectievelijk voorzitter en
adjunct-directeur van de Humanistisch-Vrijzinnige Vereniging
(HVV).
Voor de volledige tekst: zie www.h-vv.be
1