You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
on Martin, kippenvelmomenten. De vele bandjes langs de<br />
weg met overwegend hardrock muziek zwepen de boel<br />
nog eens extra op. Na meerdere high-fives uitgedeeld te<br />
hebben realiseer ik me gelukkig op tijd dat ik veel te hard<br />
loop en terug moet schakelen om in het begin mezelf niet<br />
stuk te lopen. De eerste 10 kilometer gaat goed: lekker<br />
weer, zon, goed ritme, drinken en op schema voor de 4,5<br />
uur. Het is allemaal strak geregeld, iedere mijl een drankpost<br />
met water, sportdrank en een medische post, de wegen<br />
zijn afgezet, veel politieagenten en dranghekken bij<br />
kruispunten om het publiek op afstand te houden. Het<br />
parcours is zwaar: veel vals plat, erg druk en af en toe<br />
zigzaggend door de menigte de route volgen.<br />
We verlaten Brooklyn, de weg gaat omhoog een brug op<br />
om het stadsdeel Queens in te lopen, ook hier weer een<br />
uitzinnige menigte. Het is iets smaller waardoor het geluid nog heftiger wordt. Voor me zie ik ineens<br />
twee runners met een tekst ‘Rotterdam’ op het shirt, ik loop naar ze toe en vraag of ze ‘misschien’<br />
weten wat Ajax heeft gedaan. Hilarisch vertellen ze me dat ‘die Amsterdammers’ met 0-1 hebben<br />
verloren van ADO Den Haag. Als ik vertel dat ik uit Den Haag kom zijn we voor zo’n 10 minuten de<br />
dikste maatjes. De Rotterdammers lopen iets langzamer, we wensen elkaar succes en ik besluit om<br />
door te gaan. Ik zie het bord van 14 mile (22 km.), over de helft en de benen voelen goed, ik volg het<br />
tempo van ongeveer 11 minuten per mile en heb nog geen problemen ondervonden. Straks op de<br />
top van de Queensboro bridge is het 25 km punt, dit wetende neem ik wat gas terug omdat er eerst<br />
een stuk moet worden ‘geklommen’, de wijk Queens ligt nu achter me.<br />
Het gaat behoorlijk steil omhoog de ‘klim’ is begonnen, links en rechts van me vallen bosjes mensen<br />
stil en gaan wandelen. Ik loop rustig door en kan ook nog genieten van het fantastische uitzicht op de<br />
skyline en op het Empire State Building. Mooi moment om ‘even’ naar huis te bellen, al lopende stel<br />
ik het thuisfront op de hoogte van mijn belevingen maar moet toch ophangen om mezelf te concentreren<br />
op het lopen. Op de brug staan geen toeschouwers en beginnen mijn benen toch enigszins<br />
tegen te stribbelen. Gelukkig dalen we af en draaien we met de bocht mee Manhattan op en ineens<br />
doemt daar één grote mensenmassa op, duizenden mensen in rijen bijeen gepakt, achter de dranghekken<br />
staan ze te schreeuwen, kilometers lang voel ik kippenvel, ik zweef en loop expres zo dicht<br />
mogelijk langs het publiek en hoor mijn naam tientallen keren achter elkaar, ik denk: dat heeft Rick<br />
top geregeld, die namen op ‘t shirt. First Avenue is zeer breed en met zoveel publiek langs de kant<br />
loop ik als een kieviet. Het is echter ook vals plat zowel naar boven als naar beneden en aan het einde<br />
van 1st Avenue ga ik serieus mijn benen voelen. Het bord van 19 mile geeft me toch wat moed,<br />
nog maar zeven mile en ik besluit mijn tempo op te pakken, soms 10, soms 11 minuten per mile het<br />
gaat goed!<br />
Onderweg pak ik nog een banaan aan uit het publiek en zie een brug opdoemen, shit weer een brug<br />
en dan komt The Bronx, weer een wijk…. Maar ook hier kan ik het tempo vasthouden, het publiek<br />
heeft spandoeken met teksten als You run for your life in this area now you run for fun! Go fast, get<br />
out off the Bronx! Het is duidelijk je moet hier ’s-avonds laat niet de toerist uithangen. Nog één brug,<br />
gelukkig de laatste en we lopen Manhatten in.<br />
Hier wordt het weer drukker en de onophoudelijke massa blijft schreeuwen, juichen en gek doen, hier<br />
geen dranghekken dus het was een soort Tour de<br />
France waar je je een weg door de mensenmassa<br />
heen moest banen. Eindelijk zie ik bomen, Central<br />
Park het einde moet nu toch in zicht komen, mijn<br />
benen kunnen niet meer en ik kijk reikhalzend uit<br />
naar de finish, helaas zie ik een bord van ‘slechts’<br />
23 mile (37 km.). Wetende dat ik nog dik 3 mile<br />
moet (bijna 5 km) stort ik volledig in, elke cel in<br />
mijn lichaam zegt stoppen, nu stoppen!!! Mijn<br />
hoofd zegt doorgaan, ik ga dat kreng uitlopen, wat<br />
meters verder staat daar die man…. ja die man….<br />
met de hamer…., wat bleek het was geen hamer<br />
maar een verschrikkelijke mokerslag KABOEM….<br />
heel het lichaam viel stil. Ik moest wel gaan wandelen,<br />
kon niet meer verder lopen, dan maar wandelen,<br />
wat drinken, wat eten en weer proberen…
Change language