d e B a r t e - Digitaal Dorp Drachtstercompagnie

Maar waarvoor staat er eigenlijk zo‟n
opbaarhuisje op een begraafplaats?
De volgende tekst kwam ik tegen in
het hoofdstuk van “de Wet op de
Lijkbezorging”, tijdens mijn studie
voor uitvaartverzorgster bij de STIVU
in Geldermalsen.
Een baarhuisje is een klein
gebouwtje op een begraafplaats
waar doden werden opgebaard.
Veel Nederlandse baarhuisjes
werden gebouwd nadat in 1872 de
Wet tot Voorzieningen tegen
Besmettelijke Ziekten van kracht
werd.
Na enkele cholera-epidemieën werd op iedere begraafplaats de aanwezigheid
verplicht gesteld van een huisje waar overledenen aan besmettelijke ziekten
opgebaard konden worden. De overledene mocht pas na 36 uur begraven
worden, doordat pas na die tijd zeker geacht werd dat de dood was ingetreden.
De functie van baarhuisje werd gecombineerd met die van lijkenhuis.
Op vele begraafplaatsen zijn nog baarhuisjes terug te vinden uit deze periode.
Deze huisjes zijn hun oorspronkelijke functie kwijtgeraakt en worden
tegenwoordig vaak gebruikt als bergplaats. Vele baarhuisjes zijn beschermd als
monument en worden daarom gerenoveerd.
Ik vond dit “tige nijsgierrich”, het uiteindelijke doel van zo‟n baarhuisje, want
zoiets had ik er zelf niet achter gezocht. Natuurlijk ging het in vroegere tijden bij
een overlijden heel anders dan vandaag de dag het geval is. Ik bedoel hiermee
de mogelijkheden en de voorzieningen die nu voorhanden zijn. Een overledene
kan vandaag de dag thuis opgebaard worden op zijn eigen bed op een
zogenaamde bedkoeling. Of kan de uitvaartkist thuis op een koeltafel geplaatst
worden. Het “meest waardevolle” hiervan is dat de naasten elk moment van de
dag bij een overledene kunnen zijn, afscheid kunnen nemen in deze dagen
voorafgaand aan de dag van de plechtigheid. Nabestaanden zien er vaak met
een goed gevoel op terug wanneer een dierbare thuis werd opgebaard.
Natuurlijk moet men wel achter deze beslissing staan, moet de ruimte
beschikbaar zijn en het moet realiseerbaar zijn.