N° 3 Onbetaalbaar dankbaar! - Oranje

Uit pure
goeste
Vrijwilligerskrant I Augustus 2008
DE SPOT OP…
In ‘de spot op …’ zetten we
een vrijwilliger in de spotlight.
De spot op Paul,
het manusje-van-alles
onder de vrijwilligers
Café Alloo Alloo. Een doordeweekse woensdag, rond 17 uur.
Paul komt toe met zijn fiets vanuit Knokke-Heist, een trip
van 20km!
“Och, dat ben ik gewoon.”, zegt Paul, niet eens vermoeid van
de inspanning. “Ik kom altijd met de fiets. Dat doet deugd,
vooral nadien. Dan kan ik uitwaaien en alle indrukken na
een avond Alloo op een rijtje zetten, want je hoort toch het
één en ander.”
Ik ontmoet Paul vandaag voor het eerst. Hij doet verschillende ‘jobs’ in
Oranje en is dus voor velen een bekende. Ik heb dan ook al veel over
hem gehoord en ben daarom des te nieuwsgieriger naar zijn verhaal.
In café Alloo Alloo
Paul is onze vaste vrijwilliger op woensdagavond, al sinds 2002. “Toen
ik stopte met werken wilde ik niet in een zwart gat vallen. Ik wilde iets
nuttigs doen met mijn tijd. Zo kwam ik in Oranje terecht. Ik kende al
iets van de sociale sector door mijn vrouw Ingrid. Samen hadden wij
al vrijwilligerswerk gedaan op haar werk. Zij is mijn grote steun en
toeverlaat.”
Paul had geen ervaring met cafés, hij wist amper wat een ‘mazoutje’
was. Maar hij werd goed ingewerkt door de beroepskrachten. Na twee
weken kon hij tappen, ‘mazoutjes’ maken en kende hij de verschillende
soorten bier van het café. Sindsdien houdt hij Alloo in z’n eentje open.
“Ik beleef er bijzonder veel plezier aan. Je haalt er als mens ook heel
veel uit. En ja, soms zijn er wel eens een paar met wat problemen. Als
ze er iets over willen vertellen dan luister ik naar hen. Nee echt, het
contact met de mensen geeft me een warm gevoel.”
Enkele klanten komen zelfs speciaal op woensdagavond omdat ze
weten dat Paul er dan is. “Doorheen de tijd bouw je natuurlijk een
band op met bepaalde mensen, hé. Nee, ik zou het echt niet meer
kunnen missen.”
Op reis
“Enkele jaren geleden hadden ze kort voor de vakantiereis naar Nederland
nog één begeleider te kort! Ze vroegen of ik wilde meegaan. Toen
ik hoorde dat er ook ervaren mensen meegingen heb ik toegezegd.
’t Was een geslaagde reis met schitterende collega’s!” Zo is Paul reisbegeleider
geworden. Sindsdien gaat hij elk jaar mee op één of meerdere
reizen van Oranje. “En telkens is het weer anders”, zegt Paul.
“Maar telkens even boeiend.”
“Een reis is goed als je de deelnemers content hebt kunnen maken”,
gaat Paul verder. “Zo kreeg ik maanden na een reis een mail van een
mama om me te bedanken. Haar zoon had het zó goed gesteld, hij was
zó gelukkig teruggekeerd. Hij sprak er nog steeds over. En daarvoor
doe je het, hé!”
Met de bus
Elke maandagavond neemt Paul ook een busrit van het dagcentrum
voor zijn rekening. Dan voert hij de mensen naar huis. “Ik moest een
proefrit maken. Ik heb veel ervaring met bussen, van vroeger op mijn
werk, maar dat had ik niet gezegd. Tijdens de proefrit zei Jacky dat ik
precies nog met een bus gereden had. Dan heb ik het hem natuurlijk
wel gezegd.” (Paul lacht)
“Het is niet evident om al die verschillende mensen in je bus te
hebben”, zegt Paul plots weer ernstig. “Je moet ze leren kennen en aanvoelen
hoe je ze best benadert. Maar al bij al leer je dat wel vrij snel.”
Als ik Paul vraag wat hij nieuwe vrijwilligers zou willen meegeven,
moet hij even nadenken. Maar dan zegt hij klaar en duidelijk: “Je moet
openstaan voor die mensen en heel veel respect hebben voor hun
anders-zijn. In Oranje werken is een avontuur. Je weet niet waaraan je
begint en waar je gaat eindigen. Daar moet je mee om kunnen gaan.
Maar ik vind dat leuk.”
Het is ondertussen 17u30, tijd voor Paul om het café klaar te zetten
en de klanten te ontvangen. Vanavond is het voetbal. Dan kijken ze
samen op groot scherm.