Vrijheid is ruimte om te groeien - Golfclub Veldzijde

OVER MAGNUMS
Sinds jaar en dag stond tot voor kort links op de bar bij het
raam een aantal magnums met indrukwekkende etiketten,
die tot veel lipsmakken van het publiek hebben geleid.
Plotseling echter verdwenen deze lekkernijen.
Ze werden ingeruild voor
een opstelling van champagnes. De
wijziging kan trouwens niets te maken hebben
met de verbouwing van het clubhuis,
want reeds half december was van de
mysterieuze magnumverdwijning sprake.
Weet u, dat ik er een week nachtmerries van
heb gehad. Ik ben nu al een aantal keren
badend in de transpiratie wakker geworden
met een bijna onuitwisbaar tafereel op mijn
netvlies. Ik zag Tom Blasse met Jeroen en
het vrouwelijk keurcorps samen met de keukenprinsen
van Veldzijde aan een langdurig
bacchanaal totdat de laatste magnumbodem
in zicht kwam. Begrijp mij goed; als ik
één gezelschap deze gebeurtenis zou gunnen,
dan zijn het deze mensen wel.
Met hulp van mijn psychiater ben ik er nu
achter waarom ik die nachtmerries heb. Als
je zoveel jaren alleen maar naar die
Magnums hebt gekeken, ontstaat er onbewust
een hechte band mee die overigens
ingegeven schijnt te zijn door een lichte
vorm van zucht naar alcohol.
Naast mijn psychiater consulteer ik vaak een
jurist die mij onder andere voor inhoudelijk
onverantwoorde columns behoedt en mij
zelfs af en toe uit de buurt van het gevang
weet te houden.
Hier volgt zijn juridisch getinte analyse:
“Als er zich gedurende jaren een opstelling
Magnums op dezelfde plaats binnen de
aanblik van steeds dezelfde mensen
19
bevindt, ontstaat er automatisch een moreel
recht op mede-eigendom. Bij verwijdering
van de betreffende verlokkingen, met het
doel deze te souperen, dienen de verlokten
in de gelegenheid gesteld te worden in het
souperen te participeren.”
Aangezien procederen een bom duiten kost
en mijn rechtsbijstandverzekering dit soort
proceskosten niet vergoedt, zie ik van juridische
stappen af. Het lukt mij echter maar
niet de Magnums van mijn netvlies te krijgen.
Volgens mijn echtgenote, die meestal
de scherpste en in vele gevallen fatale analyse
over mij afgeeft, gaat het in deze case
vooral om eenvoudige en primitieve jaloezie
van mijn kant.
Ondanks diepgaand zelfonderzoek kan ik
mij daar echter niets bij voorstellen.
Ton Boerma
Algemene ledenvergadering
12 april 2010 om 20.00 uur
SLOTWEDSTRIJD PERFECTE SYMBIOSE
TUSSEN GROTE BAAN EN PAR 3
Het seizoen is snel gegaan; mooi weer, veel speeltijd en als de zon dan nog schijnt,
je in je polo kunt rondlopen dan heb je niet het idee dat je aan de sluitingswedstrijd
van het seizoen bezig bent. Toch was het zo, maar geen traan; het werd een feest!
Een gecombineerde grote baan/Par 3
wedstrijd met deelnemers van beide
banen gaf iedereen de kans om eens
met minder of niet bekende mensen door de
baan te lopen. Was er in het afgelopen jaar in
de ledenvergadering nog commotie over de
‘rechten’ van de Par 3, het besluit dat zij
binnenkort volwaardig lid van de club zijn,
werd als juist bewezen. Het zijn net ‘gewone’
mensen, ze slaan een mooie bal, zijn vooral
rond de green niet te verslaan en kennen de
regels (Paul bedankt). Ze leggen plaggen terug
en herstellen de pitchmarks, terwijl wij grotebaan-leden
te stram geworden zijn om daarvoor
door de knieën te gaan.
Dit belooft veel voor als de tweede 18 holes
open gaan. Hopelijk een grote toestroom
vanaf de Par 3 naar de grote baan. Er is ruimte
genoeg en we kunnen ook wel wat vers bloed
gebruiken. De armoe om bijvoorbeeld de
heren competitieteams kwalitatief goed te
bemannen, is schrijnend. Laten wij het beste
ervan hopen. Als captain van Heren 2 zie ik ze
graag komen.
De slotwedstrijd was op het scherpst van de
snede. Goed slaan maar vooral tactiek, op
welke holes zet je de slagen van wie in. Houd
je nog keus voor de laatste twee holes of moet
er iemand per se op die holes afslaan om aan
de limiet te voldoen. Regelmatig tactisch overleg
met mijn medespelers Nel Spaan, Frans
Burger en Cor Meulenbelt werkte uitstekend.
20
Op de laatste holes (voor ons 7e grote baan)
nog keus uit meerdere afslagen. Bijna een sensationele
eagle maar de bunkerslag van Cor
bleef op 5 centimeter van de hole liggen.
Uiteindelijk een doorslaggevende birdie
waardoor wij één boven de baan en met netto
54, één slag beter waren dan de teams van
Fred Scheijde en Erwin Meinsma.
Na de gebruikelijke plichtpleging rond de prijsuitreiking
door Bert Liebregts en Frans Burger
gebeurde er iets vreemds. Bijna iedereen bleef
zitten, gewoon gezellig wat drinken, bitterballen
ronddelen en napraten. Het leek wel vanouds
zoals in de beginjaren van de club
gewoon was.
Als dit de voorbode is wat ons te wachten staat
als de Par 3 geïntegreerd is, dan gaan wij een
mooie toekomst tegemoet.
Dick Jonkers