ONZE LOBBY OP HET BINNENHOF - Vox magazine

Geen goud. Wel zilver. Wel brons. De vraag is:
kun je daar tevreden mee zijn? Laura de Vaan,
promovenda bij letteren en regerend wereldkampioen
op de individuele tijdrit bij het
handbiken, ging naar Londen om een gouden
medaille binnen te slepen. Een verhaal over
teleurstelling, een tweede kans en berusting.
Tekst: Mark Merks / Fotografie: Inge Hondebrink
INTERVIEW 15
Vox 2
09/2012
Woensdag 5 september.
Zodra het oranje projectiel
in de verte de laatste bocht
doorsuist en op het rechte
stuk naar de finish, komt
beginnen de honderden toeschouwers te juichen.
Geroffel op reclameborden. Britten,
Denen, Duitsers, het hele contingent Nederlanders
en alle andere toeschouwers – iedere
supporter moedigt elke renner aan.
Handbikester Laura de Vaan perst er nog een
versnelling uit en finisht haar individuele tijdrit
na dertig minuten en vierentwintig seconden.
Dat betekent dat ze het lastige parcours over het
bekende racecircuit Brands Hatch met meer
dan dertig kilometer per uur gemiddeld heeft
afgelegd. Daarmee wordt De Vaan derde; goed
voor een bronzen medaille.
De Vaan: “Ik was stuk toen ik over de finish
kwam. Ze hebben me uit de fiets moeten helpen,
ik kon niets meer. Mijn benen deden verschrikkelijk
pijn. Ik was fysiek zo moe dat ik het niet
eens kon opbrengen teleurgesteld te zijn. Er zat
écht niet meer in.” Teleurgesteld. Want het is
brons geworden, terwijl De Vaan, regerend
wereldkampioene, kwam voor goud.
Holland House
’s Avonds, in het Holland House bij het Olympisch
Dorp in Londen, is Laura bijgekomen van
de fysieke ontberingen. Ze draagt, volgens goed
gebruik deze sportzomer, een bolhoed in de
kleur van haar medaille en oogt opgemonterd.
De complimenten en felicitaties neemt ze
lachend in ontvangst.
Ik sprak op het circuit toevallig je zus. Die was
trots en zei ‘wij zijn tevreden als Laura tevreden
is’. Ben jij tevreden?
“Het is een heel dubbel gevoel. Iedereen feliciteert
me: familie, vrienden en supporters.
En ik weet wel dat ik trots mag zijn, ik heb een
medaille gewonnen op de Paralympics. Maar ik
ging voor goud en had minimaal zilver verwacht.
Het is niet waar ik op had gehoopt.” Ze aarzelt
even. “Nee, ik ben niet tevreden.”
Weet je waar het aan ligt?
“We zijn aan uitgebreid analyseren vandaag nog
niet toegekomen. De huldiging volgde direct
op de race, vervolgens de auto in en terug naar
Londen. Ik heb nog net mijn wedstrijdpak kunnen
wisselen voor ons tenue de ville en moest
haasten om op tijd bij het Holland House te zijn.
Aan de voorbereiding heeft het niet gelegen,
die liep zoals gebruikelijk. Het warmdraaien
ging prima, de fiets was in orde. Ik was wel nerveus,
maar niet nerveuzer dan tijdens het WK