12 2012 - Lindenholt Leeft

Het Lindenholtgevoel van Dennis Peters
De 38-jarige Dennis Peters verhuisde
35 jaar geleden van Leiden naar de 11 e
straat van de Voorstenkamp. Zijn ouders
wonen daar nog steeds, Dennis zelf
schoof één straat op, naar de 10 e .
Nog wat cijfers: Dennis is samen met de andere
leden van de bewonersgroep alweer zeventien
jaar actief in de wijk.
Van 1999 tot 2006 organiseerde hij bijvoorbeeld
de Luikse Sfeermarkt. Tegenwoordig
doet hij het wat rustiger aan op wijkgebied:
gezin, werk en andere bezigheden slokken zijn
tijd op.
‘Veel van wat ik deed en doe in de Voorstenkamp
organiseer ik samen met mijn vrouw Marina,
mijn buurman Geert en een aantal vrijwilligers.
‘Op die manier vergroten we de leefbaarheid
in onze wijk en besteden we aandacht aan een
schone en veilige omgeving voor alle bewoners.
Onze kracht ligt, denk ik, bij de gemakkelijke
omgang met mensen en bij de sociale betrokkenheid
die we voelen bij iedereen in en buiten
de wijk.’
Volle dagen
Peters heeft op wijkgebied wel een stapje terug
gedaan, noodgedwongen. Hij is bijvoorbeeld
druk met zijn baan bij Intratuin, waar hij verantwoordelijk
is voor inkoop, verkoop, presentatie,
planning en werving.
Daarnaast traint hij bij voetbalclub SCE de
dames-1. En natuurlijk vragen ook zijn vrouw
en twee zonen de nodige aandacht. ‘Ons gezin
Peters denkt en hoopt dat alle bewoners van de Voorstenkamp een
‘buurtgevoel’ hebben
is bovendien uitgebreid met een ‘derde zoon’:
onze Eindhovense neef studeert aan de HAN
en woont bij ons op kamers. Verder maak ik
graag tijd voor tuinieren, de twee honden, onze
vogels en vissen’.
Buurtgevoel
Peters denkt en hoopt dat alle bewoners van de
Voorstenkamp een ‘buurtgevoel’ hebben. ‘We
groeten elkaar, maar daar blijft het niet bij. We
leven met elkaar mee en helpen elkaar als dat
nodig is. Daardoor wonen wij hier al zo lang en
met veel plezier’.
‘Wat ook helpt’, vertelt hij in een lange opsomming:
‘Het fijne huis, de nabijheid van
openbaar vervoer, winkelcentrum Dukenburg,
parken, wijkcentra, buurtwinkels, kinderboerderij,
scholen, kerken, sportplekken, de Matrixx
en andere voorzieningen, zoals café-restaurant
‘t Zwaantje. Nijmegen is sowieso echt
mijn stad. Het is er gemoedelijk, terwijl er toch
veel te doen is op allerlei gebied.
Al komen Lindenholt en Dukenburg er wel
mager af. Behalve de Dag van Lindenholt, Dukenburg
Presenteert en het Sinterklaasfeest in
Lindenholt, zijn er weinig grote activiteiten en
ook weinig uitgaansmogelijkheden.
Ik vind het ook jammer dat er niet langer een
wijksteunpunt is waar bewoners informatie of
hulp kunnen vragen’.
Afstand
De gemeente stelt zich tegenwoordig afstandelijker
en zakelijker op, vindt Peters. ‘De
aandacht voor bewonersaangelegenheden in
dit deel van Nijmegen lijkt te verslappen en te
verschuiven naar de stad en de Waal. Dan ontstaat
het risico dat Lindenholtse buurten gaan
De gemeente stelt zich tegenwoordig afstandelijker en zakelijker op,
vindt Peters
verpauperen. Vroeger was het contact directer
en spontaner’, vult hij aan. ‘De wijkmanagers
en mensen van de verschillende woningcorporaties
fietsten door de buurt om bij te praten en
om te horen of alles goed verliep. Nu moet je
als je wat wilt organiseren een la met richtlijnen
en vergunningen opentrekken.
Door al die drempels van ‘mag wel, mag niet’
laten vrijwilligers het afweten, terwijl we juist
mensen uit alle bewonersgroepen zo hard nodig
hebben’.
Gewone praatjes
Ondanks de kritiekpunten, zijn er ook mooie
dingen te melden. Peters is blij dat de huidige
wijkagente dagelijks op haar fiets door de wijk
rijdt. ‘Zij zorgt dat het directe contact met de
bewoners weer terugkomt. Ook die ‘gewone
praatjes’ horen voor haar bij haar werk. Zo
geeft ze de politie een gezicht en weet ze veel
beter wat er speelt dan de mensen op het politiebureau’.
Mensen durven daarom ook eerder
iets te melden dan vroeger.
Het zou mooi zijn als alle organisaties die bij de
Voorstenkamp en Lindenholt betrokken zijn,
deze aanpak overnemen.’
Tekst en foto: Theo Vermeer
Lindenholt Leeft - december 2012 5