Download HAMEL - Haags Montessori Lyceum

FREAKY FILMFLITS
Door: Colin Tetteroo
Inderdaad, deze filmflits is niet een normale filmflits: het is een ‘Freaky Filmflits’. Niet zozeer
in de zin dat ik straks angstaanjagende woorden ga opschrijven (dat doe ik wel een andere
keer), maar meer omdat het een freaky gedachte is. De zogenaamde ‘mindfuck’, als we
het maar even een naam moeten geven (diealvrijlangbestaatmaarikschrijfhetopalsofikdermatecreatiefbendatikzelfwoordenkanverzinnen).
Op aanraden van Henriëtte, onze directrice, zal ik bij dezen de immer overweldigende en al een tijdje verschenen Inception
recenseren. Inderdaad, de film uit 2010 die alle andere films overbodig maakte. De film die anders dan anders was. De film
die voor dromen doet, wat Jaws voor water deed. En natuurlijk weet ik dat waarschijnlijk het grootste deel van deze school
de film al heeft gezien, en ja, je kunt er boos om zijn, maar dat is niet het punt: Henriëtte had een voorstel en aangezien zij
uiteindelijk over alles hier op school gaat (zoals absenties en cijfers) probeer ik haar maar te vriend te houden.
Dromen doen we allemaal: in de nacht, tijdens je beautysleep of misschien wel in de wiskundeles. Meestal herinner je je
maar vaagjes wat je gedroomd hebt, maar in Inception kiezen ze voor een heel andere aanpak. Men ‘infiltreert’ in de droom
om een idee te planten, waarna de persoon in het echte leven bepaalde handelingen uitvoert.
Natuurlijk is dat niet zonder enig gevaar (anders heb je een beetje een saaie film) want ga je dood in iemands droom, dan
kom je in ‘limbo’. Limbo is, in tegenstelling tot het populaire TROS-programma Lingo, niet een show waar je met letters
moet spelen om leuke prijzen in de wacht te slepen. Nee, het is een soort tussenwereld waar je droomt noch wakker bent.
Je kunt er jaren in blijven zitten en dan moet je er maar het beste van maken. Ook hebben dromers opeens allemaal
bescherming in hun dromen. Vergelijkbaar met een firewall op je computer, mits je een firewall hebt bestaande uit
gewapende gangsterfiguren.
Qua muziek hebben we Edith Piaff. Wie? Juist ja, de Franse mademoiselle die immoreel genoeg nooit ergens spijt van
heeft. Ja, we moeten genoegen nemen met 50-jaar oude hits, maar gelukkig past het bij het droomthema. Immers, dromen
bestaan ook al vrij lang. Met de muziek wordt ook gespeeld: omdat in de dromen de tijd aanzienlijk langzamer verstrijkt,
speelt de muziek zich ook langzamer af, wat zorgt voor een totaal andere, dramatische versie van ‘Je ne regrette rien’.
Al met al is het een goede film, maar het wordt snel ingewikkeld: letterlijk. Nou ja, eigenlijk niet echt letterlijk, maar het
droom-in-droomprincipe wordt al vrij snel verwarrend. Met het bijkomende verschijnsel van de versloomde tijd is het al
helemaal een warboel.
Deze film is zeker aan te raden, vooral omdat er eigenlijk niks is zoals deze film. Vrij avant-gardistisch, om er toch maar
zo’n eng woord aan toe te voegen. En voor de dames: Leonardo DiCaprio speelt erin en als K3 hem noemt in de
songteksten, dan is het wel meteen een ‘lekkertje’, nietwaar?
15