Jaarboekje 2006 - IJsclub Vlietland

Leo Derksen
IJsheilige
33
‘Hallo! Hallo meneer! Ja, u daar, kunt u misschien even hier komen? Zo ja,
dank u. Mag ik u iets vragen? Hoe gaat het?’
‘Hoe bedoelt u: hoe gaat het?’
‘Met schaatsen.’
‘Hoezo schaatsen?’
‘U bent toch aan het schaatsen?’
‘Ik? Aan het schaatsen? Wie heeft u dat wijsgemaakt?’
‘Nou dat dacht ik. U hebt schaatsen onder en u kwam daar over het ijs
aanrijden, zo hierheen.’
‘Heb ik schaatsen onder? Nee maar! Dat is ook wat. Dat moet Truus weer
hebben gedaan toen ik sliep.’
‘Truus?’
‘Mijn vriendin, ja. Die heet Truus. Mooi hoor. Zo heeft een kerel toch niks
meer over zichzelf te zeggen.’
‘U bedoelt dat uw vriendin dat zij…?’
‘Schaatsen heeft ondergebonden. Fraai, hoor! Zulke dingen flikt ze nou altijd,
hè. Als ik even niet oplet, haalt ze weer iets uit. Vorige week nog. Word ik
wakker en heeft ze m’n haar geknipt. En drie weken geleden liep ik ineens de
honderd meter horden zonder dat ik het wist.’
‘Maar u hebt een schaatspak aan!’
‘Da’s niet waar. Verrek! Ik heb een schaatspak aan!’
‘En u hebt een ijsmuts op.’
‘Heb ik die ook al op? Tjee. Het is dat u me dat vertelt, anders had ik er geen
erg in gehad. Maar dat heeft Truus natuurlijk gedaan toen ik nog sliep. Vorig
jaar lag ik ineens in m’n zwembroekje in het water: Nederlandse
kampioenschappen zwemmen heren.’
‘Weet u dan niet waar we hier zijn?’
‘Geen flauw idee. Is dat een camera? Bent u van de televisie? Mag ik dan
misschien even wat in die camera zeggen? Hè Truus, als je soms thuis zit te
kijken, je wordt bedankt, hoor. Maar vanavond pak ik je terug.’
‘U bent hier in Bartlehiem.’
‘In wát? Wat is dat?’
‘Zo heet die plaats hier.’
‘Bartlehiem? Nooit van gehoord.’
‘Maar u hebt al ruim honderdvijftig kilometer geschaatst.’
‘Nee toch! Ik? Ik dacht al wel: Willem, wat ben je toch steeds raar met je
benen aan het smijten. Dát is het dus: ik ben aan het schaatsen.’