de Opsteker19.pdf - Hengelsportvereniging Ons Genoegen Almere

Door Thom Rensing
Blz. 3
OVER EEN LEVENDE FRANSE DOBBER!
Dobbers zijn er in talloze variaties, zoals iedereen weet die graag met een hengel aan de waterkant zit.
Er bestaan ondermeer lichtgevende pennen, lange en korte, dikke en dunne, van zware loodsjouwers
tot superlichte pennetjes die elk beweginkje onder water feilloos registreren. Maar wat slechts weinig
vissers zullen hebben gezien is een levende dobber. Nu hoor ik iedereen denken: “waar heeft die man
het over”? Na het lezen van het volgende, waargebeurde relaas zult u ongetwijfeld weten wat ik met
een levende dobber bedoel.
Zoals al eerder beschreven, ging en ga ik nog steeds graag naar Frankrijk om te vissen. Het land telt
zoveel mooie, haast ongerepte stekken dat ik wel eens de indruk krijg dat het hier in Holland maar
behelpen is geblazen. Maar dit ter zijde.
Het verhaal van de dobber speelt zich af in 1982 en de plaats van handeling is een zogenaamde “wilde
camping” (camping sauvage) nabij het Franse gehucht Goumois, gelegen aan de oever van de rivier
“de Doubs” in het gelijknamige departement aan de Zwitserse grens.
In de snelstromende rivier wemelt het van mooie forel en vlagzalm, al geeft dat absoluut geen garantie
dat die “jongens” ook eenvoudig aan de schubben zijn te komen. Daarvoor moet je in de eerste plaats
“gepokt en gemazeld” zijn op het terrein van vliegvissen en daarnaast moet je ook de betere stekken
weten te vinden en vooral met welk soort kunstvliegen je aan de slag gaat.
Dat alles was voor mij gelukkig geen probleem. Mijn Franse vismaatjes Daniël, Raymond en Edouard
hadden mij de keren dat ik op de camping kwam het klappen van de zweep goed bijgebracht. Zijzelf
brachten al meer dan 20 jaar ieder weekend en ook hun vakanties door op de kampeerplaats. In de loop
der jaren waren zij door de wol geverfd en ware meesters in het hanteren van de vliegenhengel
geworden. Ook kenden zij alle goede plekken als hun broekzak.
De camping zelf stelde niets voor. Het ontbrak aan sanitaire voorzieningen, waardoor je of in je
caravan op de chemische pot moest gaan zitten of in een achter de camping gelegen grot je behoefte
moest doen. Het was behelpen, maar na een paar dagen weet je niet beter.
Drinkwater en elektriciteit waren evenmin aanwezig. De benodigde stroom betrokken we van een
reserve accu, die om en om in de auto werd gezet om op te laden. Water haalden we uit de in het
midden van het gehucht staande natuurlijke bron, die heel toepasselijk de vorm had van een
forellenbek. Maar ondanks het gemis aan luxe, was het altijd feest en oergezellig op “onze camping”
met lekker eten en veel drank.
Op de camping stonden ieder jaar vaste prik 5 caravans op een rijtje, met het front naar de waterkant
gekeerd. Meer plaats was er gewoonweg niet. De camping werd door mijn Franse vismakkers
gekscherend ook wel “ terminus” (eindpunt) genoemd. Voor wie niet beter wist, hield de wereld er
ook echt op te bestaan
Naast de caravans van de drie genoemde Franse vissers en die van mij en mijn echtgenote, stond er
aan het eind van het rijtje nog een onooglijk dopje. Span een ezel voor het “gevalletje” en je waande je
zo in de destijds bekende kinderserie van Pipo de clown. In het piepkleine huisje op wielen woonde
Pierrot met zijn vrouw Suzette plus een scharminkel van een hond, die met zijn irritant geblaf vaak
iedereen uit de slaap hield.
Pierrot was een apart figuur. Hij was klein en van stuk, broodmager en had lang, sluik wit haar.
Daarbij was hij ongelooflijk eigenwijs, wist altijd alles beter, vooral als het over vissen ging.
Door zijn afwijkend gedrag werd hij door de anderen nog wel eens in de maling genomen. Maar daar
trok Pierrot zich geen barst van aan. ( Volgens mij moet de man een plaat beton van minstens een
meter dik voor z,n hoofd gehad hebben ).