Artikel ZWIP (pagina 8 en 9) - Zowel NN

o n d e r w i j s
Guus Busser, nieuwe onderwijscoördinator
Mijn tweede liefde
Sinds begin oktober werk ik niet meer in de huisartspraktijk. Dat is even wennen. De patiënten-
zorg was toch mijn eerste liefde. Gelukkig was en is er nog mijn tweede liefde: het onderwijs.
Zij omarmde mij warm en zag haar kans schoon om nog meer van mijn aandacht te vragen. En
nu werk ik dus vier dagen per week voor de brede afdeling Eerstelijnsgeneeskunde!
Guus Busser
Ik blijf gewoon huisartsbegeleider (HAB) bij de
vervolgopleiding, maar houd me nu ook bezig met
het coschap huisartsgeneeskunde. Daarmee treed ik
in de voetsporen van Charles Verhoeff. Ik sta dus nu
wijdbeens, met één been in de beroepsopleiding en
één in de basisopleiding geneeskunde. Dat opent
perspectieven, maar voelt ook nog wat wankel…
Deze eerste weken heb ik vooral met veel mensen
gepraat en veel informatie tot mij genomen. Het
duizelde me al snel. Wie is waarvoor verantwoordelijk?
Wie houdt zich waarmee bezig? Waar vind ik wat?
Hoe zit dit of dat? Ik kwam er achter dat ik minder
goed wist hoe de huidige opleiding geneeskunde in
elkaar steekt dan ik dacht. Maar ook dat er een aantal
zaken binnen onze nieuwe afdeling Eerstelijns-
geneeskunde nog niet echt duidelijk zijn! Stapje voor
stapje wordt het helder.
Gezamenlijke aanpak binnen de eerste lijn
Ik krijg steeds meer inzicht in de bachelor- en
masterfase en in de opzet van de coschappen met
weken CKO (Centraal Klinisch Onderwijs) vóór en
na het coschap. Wij van huisartsgeneeskunde zitten
samen met onze broers en zussen binnen de eerste
lijn in CKO 7. Die broers en zussen zijn ouderen-
6 LIJN 1 jaargang 7 | nr. 4 | december 009
geneeskunde (v/h verpleeghuisgeneeskunde) en
Public Health (bedrijfsgeneeskunde, sociale genees-
kunde en GGD).
Tja, het is wel zwemmen in een zee vol nieuwe
afkortingen. In dit CKO (onthoud die naam!) vond ik
al mooie voorbeelden van onderwijs waarin we
gezamenlijk optrekken als gehele eerstelijnsafdeling.
Neem het uitbraaksymposium. Hierbij krijgen de co’s
de opdrachten om de uitbraak van een infectieziekte
in de regio aan te pakken vanuit verschillende
disciplines (huisarts, ouderenzorg en public health).
Ze presenteren daarna hun plan van aanpak aan
anderen en aan docenten vanuit de verschillende
achtergronden. Zo passeerde de Mexicaanse griep en
de Q-koorts al de revue.
Elke maand wordt weer een nieuwe groep van ruim
30 coassistenten (in totaal 360 per jaar) gedurende
twee maanden geplaatst bij 30 opleiders in de
huisartspraktijk. En dus elke maand ook onderwijs-
weken voor en na het coschap. En dan zijn er nog de
terugkomdagen voor co’s en Hado’s (de huisarts-
docenten in de praktijk). Een complexe klus! Dat
alles moet uitvoering krijgen met een klein team van
secretaresses, managementassistente, planners en
docenten. Ik kan dan ook heel goed begrijpen dat