RIP Sodico-blad Waanzinnig gedroomd 't Is feest tralala U hoort nog ...

Déjà-vu
18
De wonderjaren van de Sint
Wie nu nog niet overtuigd is dat Sint Niklaas echt bestaat,
echtig en techtig bestaat, die is werkelijk onverbeterlijk.
Onverbeterlijk gelijk ge alleen van grote mensen
kunt verwachten. WIJ weten ’t nu zeker: Sint Niklaas is
echt, en ’t is hijzelf die naar ’t feest van Sodico gekomen
is, met een echte Zwarte Piet en op de echte ezel; alleen
die ezel kan immers zulke karrevrachten speelgoed dragen
en zulke bergen snoepgoed.
En tante Corrie en misschien ook wel die blozende meneer
(van ’t Feestcomiteit, zegt vader) die staan op de
een of andere duistere manier in verbinding met de Sint,
want elk jaar opnieuw kunnen ze verkrijgen dat Hijzelf
komt, en ons toespreekt, en geschenken meebrengt,
met nog een speciaal woordje voor ieder van ons apart.
Eigenlijk misstaan de grote mensen op zo’n feest; ze
maken zo’n drukte die niet van pas komt; ze wijzen de
weg die ze zelf niet kennen; ze lachen of babbelen met
een andere meneer “van ’t werk”, juist als Klein Duimpje
de laarzen van de reus bemachtigt: zelfs durven ze geeuwen,
en dat mag toch zeker niet. En ’t ergste van al: ze
zijn kwaad en ze wringen en reclameren als WIJ moeten
aanschuiven om bij Sint Niklaas te geraken. Volgens mij
mochten ze de grote mensen buiten houden: ze krijgen
toch niets, en dan kunnen ze ons buiten afwachten.
LUDO.
Heel kort na zes uur – wat een succes! – was iedereen
op zijn plaats en werd het doek gehaald. “Klein Duimpje”
doet het bij het jonge volkje; ze weten allemaal heel
goed wat er gebeuren zal, en niettemin is alles nieuw. De
spanning neemt toe, en de kleine hartjes kloppen sneller
naarmate ’t gevaar voor Duimpje en zijn broers stijgt. In
een daverend applaus (plus het nodige lawaai) ontlasten
de gemoederen zich wanneer de ontknoping - de welbekende
ontknoping – volgt.
Ik geloof dat vele volwassenen eveneens genoten hebben
van dit jeugdtoneel. Tijdens de vertoning heb ik wel
hier en daar een enkel gezicht bemerkt waar de kritiek
op te lezen stond, maar meer gezichten bewezen met
een glimlach: ’t Is eigenlijk toch schoon… Dan denk ik
bij mezelf: “… Als ge niet wordt als deze kleinen...”
Als wat later drie kleinen opkijken naar de Sint, dat zie,
dat is geld waard! Driehonderd kinderen, driehonderd
gezichtjes, driehonderd verschillende uitdrukkingen!!
Dat kan geen pen beschrijven!
En als er aan de tafel daarnaast lekkers bedeeld wordt,
dat ze zien kunnen in de cellophaan verpakking, en als
ze daarbij nog een groot pak krijgen waarvan ze de rijke
inhoud vermoeden, dan ziet ge zelfs het meest stugge
gelaat openbloeien tot een gelukkige lach.
Het buitenloodsen van de kinderen en hun ouders had
wel wat voeten in de aarde. De ruimte was wat karig
toegemeten, maar toch geloof ik dat de ouders zelf de
grootste schuldigen waren, iedereen begrijpt dat als 800
mensen samen een trap afstromen, met daartussen
300 kinderen die één na één bij Sint Nocolaas worden
geleid, dat de volwassenen dan een grote dosis zelftucht
moeten opbrengen, en niet gaan duwen en dringen! Het
feestcomité kan er uit leren dat niet alleen de kinderen,
maar ook de ouders moeten geleid worden. Dat is voor
de volgende gelegenheid.
L.B.
Vergis u niet, lezer; ik ben geen lid van het feestcomité.
Moest ik het wel zijn, ik zou waarschijnlijk schrijven als
volgt:
Ieder jaar opnieuw zeg ik bij mezelf: nu is ’t de laatste
keer! Maanden lang zijt ge daar mee bezig, ge offert er
uw vrije tijd aan, ge schrijft en wrijft, en hoe dichter het
feest, hoe groter de spanning. Zal het klaar geraken? De
laatste weken gaan er zelfs een paar nachten aan: kaarten
schrijven, plaats uitmeten (een simpele vraag: hoe
plaatst men 900 personen op 800 zetels?) enz.
De dag zelf komen dan nog klachten met de vleet: “Ik
kreeg geen kaart!”, “Ik kreeg vijf kaarten te weinig!”,
“Krijgt mijne jongen geen geschenk?” enz.
Dan herhaalt ge met een krachtwoord: Nu is ’t de laatste
keer geweest, nu is ’t gedaan, nu kunnen ze op hun kop
staan… enz.
Maar ja, als ge die kinderen ziet, zo gelukkig, zo hemelsblij,
dan zucht ge eens… en denkt aan 1959.
Zo zou ik waarschijnlijk schrijven, ware ik
Een lid van het feestcomité.
Bron: Sodico nr. 12, december 1958.
Déjà-vu
19