Nummer 87 - 2010 - SGV Roermond

10
ZOEKEN EN VINDEN
Wij zoeken U, als wij samen komen,
hopen dat Gij aanwezig zijt,
hopen dat het er eens van zal komen:
mensen in vrede vandaag en altijd.
Wij horen U in oude woorden,
hopen dat wij Uw stem verstaan,
hopen dat zij voor ons gaan verwoorden:
waarheid en leven, de bron van bestaan.
Wij breken brood en delen het samen,
hopen dat het wonder geschiedt,
hopen dat wij op hem gaan gelijken,
die ons dit teken als spijs achterliet.
Wij vragen U om behoud en zegen,
hopen dat Gij ons bidden verhoort,
hopen dat Gij ons adem zult geven:
geestkracht die mensen tot vrede bekoort.
(Henk Jongerius / English Hymnal)
In de nieuwe werkgroep Liturgische Zang ging er een discussie om die bij mij nog lang
heeft nagesmeuld. Het ging over gezangen die geschikt zijn voor de liturgie. Daar kan
heel wat over gezegd worden en dat is landelijk dan ook gebeurd. Nou is communicatie
niet bepaald onze sterkste kant (we hebben meer met Communie en begrijpen niet
altijd wat die twee met elkaar te maken zouden kunnen dan wel moeten hebben),
waardoor die landelijke kwestie onder de noemer ‘van dik hout zaagt men planken’
gecategoriseerd kan worden. Maar er ligt, lijkt me, wel een heel brede kwestie onder…
Ik ben weer in Lourdes geweest, ondergedompeld in het bad van de liturgie aldaar.
Het is en blijft buitengewoon knap hoe ze het daar aanpakken. Natuurlijk, de constellatie
is anders: mensen kijken er minstens voor de tijd van hun verblijf met de neus
in dezelfde (geloofs)richting. Nu even eens niet de gebruikelijke besognes en geen
kranten en tv met misbruik, even niet, maar gewoon zingend en vierend je geloof
beleven. Het mee-zing-vier-beleef-effect dat wij alleen kennen uit het voetbalstadion
en van de carnavalszitting lukt daar in de liturgie, met tienduizenden in de twee maal
daagse processies en de Internationale Mis, twee keer per week.