Charismatisch - De Rots

De Rots Leek 9 oktober 2011: Een werktuig in Gods hand
Charismatisch
We zijn Charismatisch, omdat we geloven in de gaven en het werk van de Heilige
Geest in de gemeente.
De term charisma (gave) is afkomstig van het Griekse woord charis dat 'genade'
betekent. Het woord wordt als zodanig ook in de (grondtekst) van de Bijbel
gebruikt, bijvoorbeeld in het evangelie volgens Johannes hoofdstuk 1 vers 17
(oudere vertalingen).
charisma: cha` ris -­‐ ma(Grieks)
het –woord charismata, charisma`s
1 bijzondere genadegave die God door de Heilige Geest aan de
gelovigen verleent;
2 bijzondere gave om anderen te boeien, te inspireren en te
leiden door de kracht van de eigen persoonlijkheid
charisma: Talent dat een mens in staat stelt door uitstraling anderen te
beinvloeden
.
Charisma (karakter) is een sterke persoonlijke aantrekkingskracht die iemand
uitoefent op andere mensen, die wordt ervaren als een bepaalde uitstraling.
De charismatische beweging is een beweging in het christendom die wordt
gekenmerkt door een grote nadruk op persoonlijk geloof, en de ervaring hiervan,
door de gaven van de Heilige Geest, zoals het spreken in tongen, genezing door
handoplegging en ontvangen van visioenen en openbaringen van God.
'Charismatisch' is een verzamelwoord voor deze christenen die geloven in de
manifestaties van de Heilige Geest.
Het is niet makkelijk om een precies startpunt te noemen, maar vaak wordt dit
gelegd bij Dennis Bennett, een Amerikaanse episcopale priester. Op 4 april 1960
sprak Bennett in St. Mark's Church in Van Nuys (Californië) en vertelde de
gemeente dat hij was gedoopt met de Heilige Geest, een geestelijke ervaring die
gepaard gaat met het spreken in tongen. Tot dan toe kreeg deze 'doop' vooral
aandacht binnen de Pinksterbeweging. Na afloop van zijn preek ondergingen
veel gemeenteleden dezelfde ervaring als Bennett. Dit werd door de pers

opgepikt en zodoende werd dit door heel de Verenigde Staten en verder bekend.
Over het algemeen wordt dit moment aangemerkt als het begin van de
Charismatische beweging, ook wel de 'tweede golf' genoemd.
In het christelijk geloof heeft charisma of de ook wel gebezigde meervoudsvorm
charismata, betrekking op de zogeheten charismatische gaven (letterlijk
'genadegaven'). Deze bovennatuurlijke, geestelijke vaardigheden zijn bedoeld
voor de gelovigen zodat deze zowel ten aanzien van hun eigen geloofsleven
alsmede ten behoeve van de gehele kerkelijke geloofsgemeenschap effectief
kunnen functioneren.
Er wordt gesproken over 'genadegaven' omdat ze worden beschouwd als
gegeven door en het werk van de Geest van God en geen menselijke
inspanningen of verdiensten betreffen.
Fungeerden de charismatische gaven in de eerste paar eeuwen van het
christendom volop, van lieverlee zwakte het gebruik ervan af en vanaf ongeveer
de 4e eeuw begon de Katholieke Kerk te leren dat alleen geestelijken over deze
Geestesgaven zouden kunnen beschikken. In grote mate was de
institutionalisering van de kerk -­‐ die mede samenhing met een andere,
positieve(re) maatschappelijke positie -­‐ hier debet aan.
Conclusie zou kunnen zijn dat institutionalisering dodelijk is voor de Geest.
De protestantse Reformatie uit de 16e eeuw bracht hier geen verandering in
maar drong integendeel deze gaven nog verder naar de achtergrond. Zo leerde
de reformator Johannes Calvijn dat deze geestelijke gaven nadat de Bijbel en de
kerkelijke organisatie waren voltooid (eind 1e eeuw) hun nut zouden hebben
verloren en daarom zouden hebben opgehouden te functioneren; slechts in
bijzondere omstandigheden zouden ze wellicht (gedeeltelijk) nog kunnen
terugkeren.
De grote kentering ten aanzien van de charismatische gaven kwam aan het prille
begin van de 20e eeuw toen kleine groepjes christenen die later bekend zouden
worden als de pinkstergemeenten deze Geestesgaven herontdekten.
Na de Tweede Wereldoorlog kwamen ook delen van oudere
kerkgenootschappen onder invloed van deze Geestesgaven, waaronder de
Rooms-­‐katholieke Kerk en protestantse denominaties van allerlei snit. Deze
beweging die niet specifiek is gebonden aan pinkstergemeenten en dergelijke
noemt men wel de charismatische beweging.
Visie&Waarden 4 en 5
Rom 8:9
U laat u leiden door de Geest, want de Geest van God woont in u. Onze redding komt
alleen tot stand door de bovennatuurlijke Geest van God, die ons overtuigt en ons
opnieuw geboren laat worden. Een andere manier om gered te worden bestaat er
niet.
De bijbel spreekt over de rol van de Geest bij de bekering, maar ook van de
gebeurtenis die daar los van staat: vervuld worden met de Geest.

Hand. 1:5
Toen hij eens bij hen was, droeg hij hun op: ‘Ga niet weg uit Jeruzalem, maar blijf
daar wachten tot de belofte van de Vader, waarover jullie van mij hebben gehoord,
in vervulling zal gaan. 5 Johannes doopte met water, maar binnenkort worden
jullie gedoopt met de heilige Geest.’
Een bang groepje leerlingen werd daardoor ineens veranderd in moedige
strijders voor God.
Amos
Aan de profeet Amos (Hebreeuws: סומע, "geboren" of "een last") wordt het
gelijknamige boek Amos in de Bijbel toegeschreven dat het derde is in de serie
zogenoemde Kleine profeten.
Volgens de gegevens over de koningen van Israël in het opschrift was Amos
werkzaam in het midden van de achtste eeuw (760-­‐750 v.Chr.). Amos was een
schapenfokker en vijgenteler uit Tekoa, ongeveer 15 kilometer ten zuiden van
Jeruzalem. Hoewel die plaats in Juda lag, blijken de woorden van de profeet
vooral gericht tegen het noordelijke koninkrijk Israël. Velen nemen aan dat de
tekst in zijn huidige vorm na een proces van redactionele bewerkingen tot stand
is gekomen en dat de laatste bewerkingen afkomstig zijn van een Judese
redacteur na de Babylonische ballingschap (na 539 v.Chr.).[1]
Amos was een tijdgenoot van Jesaja, Micha en Hosea. Onder koning Jerobeam II
bereikte het koninkrijk Israël het toppunt van welvaart, maar die ging gepaard
met hebzucht, wellust, criminaliteit en afgoderij. In deze periode werd Amos
geroepen om het volk te herinneren aan Gods vereiste van gerechtigheid en riep
hij op tot bekering. Aangezien hij uit Juda kwam en profeteerde tegen het
noordelijke koninkrijk Israël ontstonden er spanningen, die zich bijvoorbeeld
uitten in het incident met Amasja, priester van Betel, die Amos bezweert Israël te
verlaten en in Juda te gaan profeteren.[2]
Amos is een donderpredikant. Zijn taal is die van een boer, gespierd en gekruid.
Hij gebruikt vaak harde woorden en ruige beelden, ontleend aan de natuur en
het boerenbestaan. Om vat te krijgen op zijn toehoorders stapelt hij de beelden
soms opeen of herhaalt hij zijn gedachte.[3]
Koninkrijk Juda
Het koninkrijk Juda (Hebreeuws: תוּכְלַמ הָדוּהְי) was in de tijd van de joodse Bijbel
een natie gevormd door de Israëlitische stammen Juda, Simeon en Benjamin en
bestond van 922 v.Chr. tot 586 v.Chr.
Het koninkrijk Juda wordt vaak het Zuidelijk Koninkrijk of het Tweestammenrijk
genoemd om het te onderscheiden van het Noordelijk Koninkrijk (koninkrijk
Israël) dat ook wel het Tienstammenrijk genoemd werd. De hoofdstad van Juda
was Jeruzalem. Juda had een oppervlakte van 8900 km².
Het koninkrijk Juda ontstond nadat het koninkrijk Israël bij Sichem
uiteenscheurde na onenigheid over de opvolging van koning Salomo. De

edoeling was dat Salomo's zoon Rechabeam de troonopvolger werd maar toen
hij aankondigde dat hij Salomo's zware belastingdruk zelfs nog meer wilde
opschroeven brak er een opstand uit. Aanvankelijk volgde alleen de stam Juda
het huis van David en erkende Rehabeam als hun koning. De andere stammen
kozen voor Salomo's vroegere generaal Jerobeam als nieuwe koning. Maar snel
sloot de stam van Benjamin zich aan bij Juda. De stam van Simeon werd later
samengevoegd met de stam van Juda en verloor zijn eigen identiteit.
Tekoa lag in de velden van Efrata. Het is mogelijk dat Amos en zijn collega-­‐
schapenfokkers uit Tekoa (Amos 1: 1)tot het voorgeslacht behoorden van de
herders van Efrata’s velden uit Lucas 2! In ieder geval hadden de schapenfokkers
en de herders van Efrat en Tekoa gemeenschappelijke belangen.Wellicht
leverde Amos ook schapen voor de tempelcultus in Jeruzalem! Hoewel Amos uit
Juda kwam, heeft hij zich hoofdzakelijk gericht tot de bewoners van het
noordelijke rijk Israël, dat Samaria als hoofdstad had.
Het boek Amos is een van de twaalf kleine profeten in het Oude Testament.
Amos profeteerde in de dagen van Uzzia, koning van Juda en hij was een
tijdgenoot van Hosea en Joel(Amos 1 : 1).Onder Jerobeam II klom het koninkrijk
van Israel (het tienstammenrijk!)naar het toppunt van zijn welvaart, maar dit
werd gevolgd door een leven van grote luxe, genot, misdaad en afgodendienst. In
deze periode werd Amos geroepen om het volk te herinneren aan de wet van
Gods gerechtigheid en hen op te roepen tot bekering
God is boos…zo boos
Ik heb een afkeer van jullie feesten, ik wijs ze af, jullie samenkomsten verdraag ik
niet. 22 Ik schep geen behagen in de brand-­‐ en graanoffers die jullie mij brengen;
de vetgemeste beesten van jullie vredeoffers keur ik geen blik waardig.
23 Bespaar mij het geluid van jullie liederen; de klank van jullie harpen wil ik
niet horen. 24 Laat liever het recht stromen als water, en de gerechtigheid als
een altijd voortvloeiende beek.
Tekoa
Hier kwam de schapenfokker en profeet Amos vandaan Tekoa is nu een plaatsje
met ongeveer 1300 inwoners. Het ligt midden in de heuvels van Judea op 17 km
afstand van Jeruzalem. Op de voorgrond van deze foto zie je kolossaal grote
stenen liggen bij de ingang van de weg naar de tell van Tekoa. Ze zijn daar
neergelegd om Palestijnse voertuigen te beletten de weg naar Tekoa op te gaan.
Het beroep van schapenfokker stond meer in aanzien dan dat van de herders. De
schapenfokkers uit Tekoa trokken met elkaar naar steden als Jeruzalem en
Samaria om daar schapen en hun wol te verkopen. Amos teelde ook
moerbijvijgen.Hij zegt het ook ronduit “Ik ben helemaal geen profeet en ook
geen profetenleerling.Ik ben veeboer en vijgenteler.Maar de HEER heeft me van
achter de schapen vandaan gehaald en het is de HEER die tegen mij gezegd
heeft:Ga naar mijn volk Israel en profeteer daar (Amos 7: 14)
Amos, de schapenfokker uit Tekoa, nam geen blad voor de mond. De rijke dames
van Samaria schold hij uit voor vette koeien (Amos 4: 1).Hij waarschuwde Israel
vooral voor de plaatsen Betel en Gilgal (Amos 4:4 en 5:5) In Betel bracht Israel
offers aan gouden stierkalveren

Het gouden kalf leek sprekend op de heilige Apisstier, die de Egyptenaren
vereerden vlak bij de oude hoofdstad Memphis.De Apisstier was de ba
(verschijningsvorm) van de godheid Ptah.
Symbool van vruchtbaarheid, voorspoed en levenskracht.In het voorjaar werd hij
in een feestelijke processie rond de ingezaaide akkers geleid. Je kon over hem
beschikken en nu was je niet zo weerloos en kwetsbaar. Door magische rituelen
kon je namelijk beschikken over goddelijke machten. Als Israël een gouden
stierkalf gaat maken vervalt ze in het oude heidendom van Egypte!
4 principes
Wie God meer zegent, straft hij ook zwaarder
Amos 3:1 Luister naar de woorden die de HEER tot jullie spreekt, Israëlieten, tot
heel het volk dat hij weggeleid heeft uit Egypte: 2 Uit alle volken op aarde heb ik
alleen jullie uitgekozen, en daarom zal ik jullie voor al je wandaden straffen.
God waarschuwt als we van Hem vervreemden.
God is zo oneindig genadig, dat Hij nooit zal straffen zonder dat Hij tevoren een
profeet gestuurd heeft die het volk komt uitleggen wat er zal gebeuren als het
niet breekt met dat gedrag.
Amos 3:7 Zo doet God, de Heer, niets zonder dat hij zijn plan heeft onthuld aan
zijn dienaren, de profeten.
Het gaat om het hart, niet om het houden van de geboden.
Gebed raakt God
Ons gebed zal nooit Gods karakter kunnen veranderen, maar wel Gods plannen
(David Pawson)
De parallel:
Tegen Amos sprak God in visioenen. Nu worden zijn woorden door de Geest in
ons hart gelegd. Als je naar voren komt en een woord doorgeeft, dan geloven we
dat dit door God (i.c. de Heilige Geest) ingegeven woorden, beelden of gedachten
zijn.
God gebruikt mensen. Je hoeft geen speciale opleiding te hebben.
Als we kijken naar de huidige wereld om ons heen, dan dringt zich wel heel snel
een parallel op met de situatie ten tijde van Amos
Maar er is ook een groot verschil. Ten tijde van Amos had Israël een
theocratische regering. Kerk en staat waren één. Tegenwoordig zijn die twee
duidelijk gescheiden. Jezus zei al Geeft de keizer….etc. Daarom leven we als
christenen in twee koninkrijken. Burger van Nederland en burger in het
koninkrijk van God.
Daarom moeten we voorzichtig zijn als we profetieën uit het oude testament van
toepassing willen verklaren op onze huidige situatie.

Maar toch lijkt onze situatie misschien wel meer op die van toen, dan dat we in
eerste instantie zouden willen toegeven. Hebben wij ook niet te maken met grote
sociale ongerechtigheid, rijken die rijker worden, ten koste van armen. Vullen
onze bankdirecteuren niet nog steeds hun zakken, terwijl Jan met de pet zijn
pensioen op de tocht staat?
Zaten de rijken toen ook niet gewoon in de synagoge en brachten hun offers,
zoals de Heer bevolen had. Hadden ze in Betel niet een goed excuus voor het
kalf, omdat de tempel en de ark in Jeruzalem stonden? Deden ze niet gewoon
hun godsdienst?
Maar toch zegt de Heer:
Ik heb een afkeer van jullie feesten, ik wijs ze af, jullie samenkomsten verdraag ik
niet. 22 Ik schep geen behagen in de brand-­‐ en graanoffers die jullie mij brengen;
de vetgemeste beesten van jullie vredeoffers keur ik geen blik waardig.
23 Bespaar mij het geluid van jullie liederen; de klank van jullie harpen wil ik
niet horen. 24 Laat liever het recht stromen als water, en de gerechtigheid als
een altijd voortvloeiende beek.
Als Godsdienst vervalt tot rituelen, en God niet gediend wordt vanuit een
hartsgesteldheid, dat hoeft God dat niet. Dat begon al met Kaïn en Abel.
Daniel sprak vorige week over de missie: God wil een volk (heel de aarde) dat
hem aanbidt. Hij haalde de periode van de profeten ook aan om duidelijk te
maken dat God steeds ingrijpt als zijn plan door mensen wordt gedwarsboomd.
(Adam en Eva, zondvloed, Sodom en Gomorra, de ballingschap).
God wil geen religie, maar mensen die van Hem houden en hun hart aan Hem
geven. Daarom hield God van David, man naar Gods hart. Daarom accepteerde
Gods het offer van Abel.
Als je van God houdt, dan accepteert God je menselijkheid en je fouten, Hij rekent
ze niet aan, Hij ziet slechts je hart. Maar als je hart niet God toebehoort, zelfs al
doe je niets verkeerd, dan hoeft God je niet.
We zijn Charismatisch, omdat we geloven in de gaven en het werk van de Heilige
Geest in de gemeente. Jezus ging hier vandaan met een belofte:
Rom 12
We hebben verschillende gaven, onderscheiden naar de genade die ons geschonken
is. Wie de gave heeft te profeteren, moet die in overeenstemming met het geloof
gebruiken. 7 Wie de gave heeft bijstand te verlenen, moet bijstand verlenen. Wie de
gave heeft te onderwijzen, moet onderwijzen. 8 Wie de gave heeft te troosten, moet
troosten. Wie iets weggeeft, moet dat zonder bijbedoeling doen. Wie leiding geeft,
moet dat doen met volle inzet. Wie barmhartig voor een ander is, moet daarin
blijmoedig zijn.
9 Laat uw liefde oprecht zijn. Verafschuw het kwaad en wees het goede toegedaan.
10 Heb elkaar lief met de innige liefde van broeders en zusters en acht de ander
hoger dan uzelf. 11 Laat uw enthousiasme niet bekoelen, maar laat u aanvuren
door de Geest en dien de Heer. 12 Wees verheugd door de hoop die u hebt, wees

standvastig wanneer u tegenspoed ondervindt, en bid onophoudelijk. 13 Bekommer
u om de noden van de heiligen en wees gastvrij.
1 Kor 14
Klanktaal is dus een teken dat niet bestemd is voor gelovigen maar voor
ongelovigen, en profeteren is niet voor ongelovigen maar voor gelovigen.
23 Wanneer namelijk de hele gemeente samenkomt en iedereen zich in klanktaal
uit, zullen ongelovige buitenstaanders die de samenkomst bezoeken dan niet
zeggen dat u krankzinnig bent? 24 Maar profeteert iedereen, dan zal een
ongelovige buitenstaander door iedereen worden beoordeeld en terechtgewezen.
25 Alles wat hem heimelijk beweegt zal aan het licht komen en dan zal hij zich ter
aarde werpen, God aanbidden en belijden: ‘Werkelijk, God is in uw midden.’
26 Broeders en zusters, wat betekent dit voor uw samenkomsten? Wanneer u
samenkomt draagt iedereen wel iets bij: een lied, een onderwijzing, een
openbaring, een uiting in klanktaal of de uitleg daarvan. Laat alles tot opbouw van
de gemeente zijn. 27 Er mogen twee, hoogstens drie van u in klanktaal spreken,
ieder op zijn beurt en bovendien met iemand die de uitleg geeft. 28 Is er niemand
die dit kan, dan moeten ze zwijgen en alleen voor zichzelf tot God spreken. 29 Laat
van hen die profeteren er telkens twee of drie spreken; daarna moeten de anderen
het beoordelen. 30 Wanneer aan iemand die nog op zijn plaats zit iets geopenbaard
wordt, moet degene die op dat moment spreekt verder zwijgen. 31 U kunt ieder op
uw beurt profeteren, zodat ieder van u kan worden onderwezen en bemoedigd.
32 En wie profeteert heeft macht over zijn geest, 33 want God is niet een God van
wanorde maar van vrede. Zo is het in alle gemeenten van de heiligen.
U laat u leiden door de Geest, want de Geest van God woont in u.
De heilige Geest helpt ons de missie van God, onze opdracht te vervullen.
We hebben een Vader in de hemel, die over ons waakt en die wij eren en
verhogen. We zijn door Hem geschapen tot zijn eer.
We hebben een verlosser, Jezus Christus, zoon van God, gestorven voor onze
zonden, maar door zijn opstanding zijn wij ook weer levend geworden. Hij zit
naast God en is onze pleitbezorger.
Maar bovenal hebben we een heilge Geest, de Geest van God, die in ons woont.
Die maakt dat we de liefde van God aan de wereld kunnen laten zien. Die kracht
geeft, zoals de bijbel leert:
Maar wanneer de heilige Geest over jullie komt, zullen jullie kracht ontvangen en
van mij getuigen in Jeruzalem, in heel Judea en Samaria, tot aan de uiteinden van
de aarde.’
De Geest die ons leidt, ons denken stuurt, ons handelen bepaalt: We niet alleen
charismatisch omdat we in onze samenkomsten in tongen spreken, of woorden
doorgeven. We zijn vooral charismatisch omdat we erkennen dat we ons laten
leiden door de Geest, die in ons woont. We erkennen de volwaardigheid van de
Geest in de drie-­‐eenheid: vader, zoon en geest. Dit is het deel van God dat in ons
woont.
En dat heeft effect op onze samenkomsten en de dingen die we doen, zoals
Paulus in de brief aan de Korinthiers zei. Maar geeft ons ook een hartgesteldheid,

een drive, als die van Amos, om ongerechtigheid te benoemen, om te getuigen
van God onder de ongelovigen en hen die zich van God hebben afgekeerd.
Paulus zegt het zo in Romeinen 12.1
Broeders en zusters, met een beroep op Gods barmhartigheid vraag ik u om uzelf
als een levend, heilig en God welgevallig offer in zijn dienst te stellen, want dat is de
ware eredienst voor u.
Mijn conclusie:
De kerk is niet charismatisch, de beweging is niet charismatisch, als een soort
deken die gemeenschappelijk over ons ligt, maar wijzelf, de leden, zijn
charismatisch., omdat de heilige Geest in een ieder van ons woont en ons het
talent geeft om, door onze uitstraling, anderen te beinvloeden.
alleen als we geloven in de redding door onze heer Jezus, en ons hart openstellen
voor de Heilige Geest, ons door die Geeest laten leiden in ons denken en
handelen, dan kan God ons gebruiken voor het bereiken van Zijn missie. Alleen
dan zijn we een bruikbaar werktuig in Gods hands.