Toevlucht - Herv Gem Bunschoten

Van het kerkplein
Als je kinderen andere wegen gaan
Het zal je gebeuren dat je eigen kinderen niet meer
naar de kerk gaan. Aan veel gemeenteleden gaat
dit niet voorbij. In het winternummer van Tijding,
een gratis kwartaaluitgave van de zendingsvereniging
IZB, staan vijf adviezen van prof. dr. K.
Runia.
1. Houd de deur van je hart en huis altijd voor je
kinderen open. Ook al ben je het helemaal
niet eens met wat ze doen en denken, het blijven
toch je kinderen.
2. Blijf met ze praten.
3. Leef ze het geloof voor.
4. Blijf voor ze bidden.
5. Vergeet niet dat veel van onze kinderen toch
zoekende zijn. Niet altijd misschien. Vaak
vergeten ze de Heer helemaal. Maar ook in
hun leven komen er telkens weer momenten
dat ze aan Hem herinnerd worden.
De IZB rekt een drietal Bijbelstudies aan rondom dit
thema, als hulpmiddelen om er verder over te spreken.
Voor wie nog eens verder wil lezen over dit onderwerp:
er is een boek verschenen van Margriet van der
Kooi en Wim ter Horst (uitgever Jongbloed) met de
titel ‘Als kinderen andere wegen gaan’. De auteurs
gaan in op de ontwikkeling die kinderen doormaken
en welke rol ouders als geloofsopvoeders voor hen
mogen vervullen. En ook hoe wij er mee om kunnen
gaan wanneer ze niet langer gaan.
Confronterend is een opmerking in het boek van een
kritische dertiger: ‘Ik heb het gevoel dat generaties
lang een mooi pakje met een grote strik werd doorgegeven
in onze familie. Iedereen zei dat wat er in dat
pakje zat erg belangrijk was, maar het is nooit door
iemand uitgepakt. Toen ik dat ging doen door mijn
vragen erop los te laten, bleek niemand nagedacht te
hebben over wat hij nou echt met de inhoud van dat
pakje kon. Ik ben dus opgehouden om het aan te pakken,
laat staan dat ik het ga doorgeven en opleggen
aan mijn kinderen!
De IZB noemt het boek ,,een aanrader’’. De uitgave is
onder andere verkrijgbaar bij IZB-Ark (www.izbark.nl).
Ruim baan voor de vrije wil van het individu
Van de hand van oud-plaatsgenoot ds. A. Huijgen
was in februari een lezenswaardige column in het
Reformatorisch Dagblad te lezen. Boven zijn bijdrage
staat ‘Uit vrije wil’. ,,Als je zelf iets wilt en je
berokkent er verder niemand schade mee, dan
moet niets je in de weg worden gelegd. Zo ongeveer
luidt de consensus rond zelfbeschikking in ons
land’’, constateert Huijgen.
-11-
De predikant van de Christelijke Gereformeerde Kerk
van Genemuiden tekent echter aan dat er met deze
denkwijze wel wat merkwaardigs aan de hand is.
,,Aan de ene kant wordt er gehamerd op zelfbeschikking
van het individu, bijvoorbeeld door het burgerinitiatief
‘Uit vrije wil’. Als iemand zelf vindt dat hij
klaar is met leven, mag geen arts of hulpverlener hem
in de weg staan. Huisartsen die soms vanwege de
zorgvuldigheidscriteria die de wet aan euthanasie verbindt,
naar eer en geweten niet kunnen meewerken
aan euthanasie, moeten maar wijken. Na politici,
ambtenaren van de burgerlijke stand en rechters vallen
nu huisartsen ten prooi aan de cynische burger die
niemand vertrouwt dan zichzelf. De kritische consument
zoekt wel een ander met een ruimer geweten.
Ruim baan voor de vrije wil van het individu.’’
Waarna Huijgen graag de andere kant van het verhaal
wil belichten. ,,Als een christen-homo uit vrije wil
zich bij een organisatie als Different meldt, wordt er
moord en brand geroepen. De therapie zou gevaarlijk
zijn omdat ze mensen van hun homoseksuele geaardheid
zou willen genezen. Nu blijkt die suggestie onjuist
te zijn, maar de vraag blijft: is de vrije wil van de
christenhomo die een bepaalde therapie wenst, minder
waard dan de liberale wil om te sterven? Kennelijk is
de vrije wil van de één de vrije wil van de ander niet.
Het kan verkeren. Eerst moesten homoseksuelen alle
ruimte krijgen om hun identiteit voluit te ontplooien.
Maar nu die rechten verkregen zijn, mag er niet meer
van het liberale stramien worden afgeweken. Zelfs
niet als iemand er zelf voor kiest.
Hetzelfde geldt ten aanzien van de vrouwenemancipatie:
begonnen met een roep om vrijheid, maar inmiddels
zijn we zo ver dat vrouwen die uit vrije wil kiezen
voor een partij die vrouwen niet verkiesbaar stelt,
dat onmogelijk moet worden gemaakt.
Abortus: hetzelfde verhaal. Het ging om de vrijheid
van de vrouw, maar het onbegrip dat ouders ontmoeten
die een ‘onvolmaakt’ kind geboren willen laten
worden, is soms stuitend.
Steeds gaat het zo: vanuit een roep om vrijheid ontstaat
uiteindelijk een liberaal dictaat dat als een verstikkende
eenheidsdeken over de samenleving wordt
gelegd.’’
De predikant stelt de vraag of het met euthanasie ook
zo zal gaan. ,,Eerst het recht verworven, nu alle vrijheid
voor het individu. Moeten straks misschien mensen
‘bevrijd’ worden die nog niet inzien dat hun leven
toch echt voltooid is? Of demente ouderen die dit zelf
niet meer kunnen uitspreken? Als dat inderdaad het
stramien wordt, lijdt onze vrijheid uitzichtloos en ondraaglijk.’’
Redactie Jan Muijs