DVD aan vernieuwing toe (.pdf - 3,6MB) - Steven Bloemen

In 1982 brachten Philips en Sony de CD op de
markt. Het was een revolutionaire uitvinding.
Eindelijk kon muziek digitaal verspreid worden.
Teksten, liedjes, foto’s en films in digitale
vorm zijn eigenlijk niet meer dan een rij van
nullen en enen. Elke nul of één wordt een ‘bit’
genoemd. In een CD zit een laag waarin men
putjes maakt op bepaalde plaatsen. De aanwezigheid
van een putje wordt als een één geïnterpreteerd,
afwezigheid als een nul. Om de data
van een CD te lezen, stuurt men een laserstraal
op die dataplaat. Men meet dan de weerkaatsing
van het laserlicht; die is zwakker als de straal in
een putje terechtkomt.
Een paar jaar na de muziekwereld zag de computerindustrie
in dat CD’s ook voor hen interessant
waren. Men ontwikkelde de CD-ROM en
later ook een type CD dat met een eenvoudige
PC beschreven kan worden, de CD-R. Beschrijfbare
CD’s bevatten een laag die gevoelig
is aan temperatuursverhoging. Door de temperatuur
lokaal te verhogen met behulp van een
laserstraal kan men de structuur van het materiaal
wijzigen en zo het effect van een putje bekomen.
De recentste evolutie in de wereld van
de CD’s is de herschrijfbare disk. Hierin gebruikt
men een materiaal waarvan men de chemische
structuur nog terug kan aanpassen nadat
de CD beschreven is.
Digitale video
Op het einde van de jaren negentig dook de opvolger
van de CD op: de Digital Versatile Disc,
kortweg DVD. Een DVD kan 4,7 GB data bevatten,
7 maal zoveel als een CD. De DVD
ontwikkelde zich tot het medium bij uitstek
voor het verspreiden van films, waarbij de
kwaliteit opmerkelijk beter is dan die van een
!""#$"%&'(#)*$+*,-$.&'/'01&1$2(.3456
Een dual layer DVD bevat twee datalagen, gescheiden
!""# 7.48456&45&9:%
door ;