Alumni Nieuwsbrief 7 - Faculteit der Bewegingswetenschappen

Alumnus in het buitenland
Ik begon in 1989 met de studie
Bewegingswetenschappen aan de VU en ik
ben in 1995 afgestudeerd met hoofdvakken
inspanningsfysiologie en anatomie en bijvak
psychologie.
Carla Geurts
Carla.geurts@gmail.com
Omdat er destijds nog echte
studiefinanciering was gebruikte ik de volle 6
jaar om meerdere richtingen te doen. Ik vond
alle vakken interessant, als het maar met de
mens te maken had. Mijn eerste keuze was
inspanningsfysiologie en na een jaar besloot
ik ook anatomie als hoofdrichting te doen. Ik
had ook psychologie als hoofdrichting willen
doen maar aangezien ik me ook al had
aangemeld bij de zwemclub “De Dolfijn”
kwam ik tijd te kort. Fietsend tussen
Uilenstede en het Sloterparkbad (goed voor
zo’n 2.5 uur per dag) gecombineerd met 3.5
uur zwemtraining en krachttraining leerde ik
in boeken en aan den lijve van alles over het
menselijk bewegen. De Dolfijn was destijds
de beste club van Nederland met oud-
Olympiagangers Connie van Bentum en
Jolanda de Rover. Geïnspireerd door deze en
andere zwemmers nam mijn internationale
zwemcarrière een aanvang en zoals Dr.
Hollander bij mijn afstuderen opmerkte: ‘er
was een hoge correlatie tussen mijn
zwemtijden en mijn cijfers; beide gingen naar
beneden’, wat in het zwemmen een goed
teken was.
Na mijn afstuderen in december 1995 wijdde
ik het grootste deel van mijn dag aan het
trainen voor de Olympische Spelen in Atlanta.
De kennis die ik had opgestoken tijdens mijn
studie gebruikte ik dagelijks, waarschijnlijk
tot grote ergenis van de trainers. Deelname
aan de Olypische Spelen was een geweldige
gebeurtenis. Ik zwom finales op de 400m,
800m en 4x200m vrije slag in een 10,000
koppig stadion, iets dat bij het zwemmen
weinig voorkomt en ik zwom mijn persoonlijk
beste tijden in al mijn nummers. Na Atlanta
ben ik naar Canada vertrokken om via het
zwemmen wat van de wereld te zien. Ik
leefde uit een koffer, zwervend over de hele
wereld; op trainingskamp, naar wedstrijden;
dan weer in Nederland, dan weer in Canada.
Ik was in feite een professioneel atleet,
alleen zwaar onderbetaald. Ik besloot in 2000
dat ik er nog een keer voor wilde gaan. Na
vele ‘ups & downs’ haalde ik de OS in Sydney,
maar ditmaal echter met meer moeite. Ik was
ondertussen 29 jaar en de kennis die ik had
vergaard over het menselijk lichaam begon
me tegen te werken. Mijn kennis over het
effect van leeftijd op prestatie hielp niet in
de voorbereiding. Toch haalde ik weer de
finale in Sydney op de 400m vrije slag en
zwom ik mijn persoonlijk beste tijd ditmaal
op de 200m vrije slag.
Na de OS wilde ik nog een jaar doortrainen
om naar de Wereldkampioenschappen in
Japan te gaan. Ik begon me ook te realiseren
dat OS zwemmen leuk was maar dat aan het
eind van een sollicitatiegesprek mensen toch
vragen: ‘en wat heb je verder nog gedaan?’.
Ik ging daarom terug naar de universiteit
(University of New Brunswick in Fredericton)
om een paar cursussen te doen. Een van mijn
professoren haalde me over om een promotie
onderzoek te doen. Na de WK in Fukuoka
begon ik in september 2001 aan mijn nieuwe
uitdaging: een interdisciplinary PhD in
neurofysiologie en thermoregulatie. Ik
onderzocht de vraag of mensen die
regelmatig in de winter handenarbeid
moesten leveren daar na verloop van tijd aan
gingen wennen. Een erg toepasselijke vraag
in een land waar het ’s winters -40°C kan
worden. Ik volgde een groep electriciens die
aan hoogspanningsdraden werkten bij
temperaturen tussen de -10 en -40°C. Ik vond
een kleine adaptatie aan temperatuur en
gevoelstemperatuur maar geen adaptatie in
de spieren of prestatie.
Ik ben in 2003 getrouwd met een Canadees,
in 2005 gepromoveerd en met mijn man naar
Hamilton, Ontario verhuisd. Ik werk op het
ogenblik in een Anatomie laboratorium op
McMaster University in Hamilton. Ik fiets nog
steeds naar mijn werk wat me in mid-winter
met temperaturen van -15°C rare blikken
oplevert. Ik zwem nog elke dag en ben steeds
weer op zoek naar nieuwe uitdagingen. Ik
ben net terug van het Wereldkampioenschap
reddend zwemmen in Australie. Een sport
waarmee ik afgelopen zomer begonnen ben en
die weliswaar veel te maken heeft met
zwemmen maar ook hele andere kanten heeft
zoals kayaken en paddelen. Menselijke
prestaties blijven me fascineren en ik hoop ze
nog lang persoonlijk en in mijn werk te kunnen
blijven onderzoeken.
Naschrift: per 1 juli treed ik in dienst van Brock
University in St.Catherines, Ontario (vlak bij de
Niagara watervallen) als Assistant Professor.
Het leven na de studie
Bewegingswetenschappen
Een noodzakelijke maar geslaagde
loopbaanwending.
Naam: Luc van Agt
Jaar van afstuderen: 1987
Afstudeerrichting: Inspanningsfysiologie
In augustus 1981 toog ik als 25 jarige 1 e jaars
student aan de Interfaculteit voor Lichamelijke
Opvoeding naar Amsterdam, zonder een direct
besef te hebben wat me te wachten stond.
De keuze voor deze studie was weliswaar
een bewuste, maar ook een noodzakelijke.
Na mijn opleiding aan de Academie voor
Lichamelijke Opvoeding, mijn militaire
dienstplicht in Seedorf en anderhalf jaar
docent lichamelijke oefening, stortte mijn
wereld in, omdat ik door een chronische
ernstige blessure afgekeurd werd voor het
vak waar ik bewust en met volle overtuiging
voor gekozen had.
Omdat mijn wereld eigenlijk alleen maar om
sport draaide, was de keuze voor een
vervolgopleiding aan de IFLO min of meer
logisch, iets anders wilde ik niet en kon ik
niet bedenken.
Vreemd was het wel, studeren aan een
Universiteit in Amsterdam met veelal veel
jongere jaargenoten terwijl ik als bagage een
HBO opleiding en een strak gedisciplineerd
militair avontuur meebracht. Bovendien
trouwden mijn vrouw en ik in september en
bleven we in Eindhoven wonen omdat mijn
vrouw daar een leuke baan had en er ook
nog dagelijks trainde.
Kortom, wennen aan weer opnieuw studeren,
reizen en vooral een heel andere manier van
onderwijs dan dat ik op het HBO gewend
was.
Ik wist al zeker dat ik Inspanningsfysiologie
als hoofdstudierichting zou kiezen, maar mijn
eerst tentamen bij Peter Hollander was een
forse domper: een 4 !!
Blijkbaar werkte het op de Universiteit
anders en uiteindelijk heb ik dat ook wel
kunnen oppakken hetgeen resulteerde in
mijn afstuderen in 1987 met inderdaad
hoofdrichting Inspanningsfysiologie. Ik ben
Peter nog steeds dankbaar, maar heb hem
ook vaak vervloekt om zijn eindeloze
vraagtekens bij zaken die door mij vanuit de
trainingsleer als zekerheid werden
beschouwd.
Hoewel ik destijds als trainer/coach van
sprinters en meerkampers in de atletiek
aktief was en dus niets had te maken met de
anaerobe drempel, was het op dat moment
een hot item bij vrijwel alle duursporters.
Peter kon daar op zijn bekende welhaast
cynische, maar nuchtere en humoristische
wijze op reageren. Dit tot grote wanhoop van
studenten zoals ik, we hadden het toch
immers goed geleerd tijdens de
trainerscursus. Toch wist Peter ons op grond
van wetenschappelijke argumenten te
overtuigen en die kritische denkwijze heeft
hij er bij ons ingetimmerd.
Tijdens de eindfase van mijn studie ben ik
terecht gekomen bij PSV voetbal en
behoudens een korte periode van twee jaar
bij de GGD ben ik daar nu nog steeds
werkzaam. Gedurende een periode van 10
jaar heb ik mijn werk aldaar gecombineerd
met een functie bij het St. Annaziekenhuis in
Geldrop alwaar ik mede verantwoordelijk
was voor de realisatie en het management
van een Medisch Sportcentrum. Vanaf 1999
ben ik full time werkzaam bij PSV als
inspanningsfysioloog, conditie- en
revalidatietrainer.
Hoewel de inspanningsfysiologische
begeleiding binnen het voetbal lang niet zo’n
prominente rol vervult als bij sommige
individuele sporten, is er de laatste jaren een
schoorvoetende toenadering tussen deze tak
van de wetenschap en het voetbal te
bespeuren.
Naast het periodiek fysiek testen van spelers,
het adviseren van de technische staf omtrent
het plannen van trainingsblokken en het
bewaken van de trainingsomvang en –
intensiteit is er bij PSV een aantal
interessante ontwikkelingen gaande.
Samen met TNO wordt er binnen het project
“Training van de Toekomst” gekeken in
hoeverre het mogelijk is om het
trainingsproces van voetballers beter te
sturen als we gebruik kunnen maken van de
huidige technologische mogelijkheden. Met
name voor opleidingsdoeleinden is dit zeer
interessant. Inmiddels kunnen we via het LPM
systeem exact de positie van spelers tijdens
training volgen gekoppeld aan real time
metingen van de hartslag. Het is dus mogelijk
om direct tijdens de training in te grijpen, als
daar tenminste aanleiding toe is. Bovendien is
er veel meer betrouwbare informatie
beschikbaar over het effect van trainingen en
kunnen deze direct na afloop van de training
met spelers besproken worden Er bestaan
nog veel meer vragen die binnen dit project
mogelijk beantwoord kunnen worden.
Daarbij wordt onder andere ook
samengewerkt met de Universiteit van
Groningen (Koen Lemmink), waarbij ook
zaken als kijkgedrag van spelers en
talentherkenning aan de orde komen.
Kortom een boeiend werkveld waarbij ik als
voormalig gymnastiekleraar, atletiektrainer
en IFLO er mijn ei volledig kwijt kan. Als je
dan ook nog gevraagd wordt om voor de
tweede maal (1998 en 2006) het nederlands
voetbalelftal te begeleiden op weg naar en
tijdens het WK voel je je een bevoorrecht
mens.
Als pure atletiekman ben ik dus uiteindelijk
als professional in het voetbal terechtkomen.
Blijkbaar zijn onze drie kinderen ook met dit
virus besmet, want ze voetballen met veel
plezier bij de plaatselijke Veldhovense
voetbalclub UNA. Onze dochter lijkt echter
het voorbeeld van haar moeder te gaan
volgen en heeft naast het voetbal haar eerste
schreden gemaakt op de atletiekbaan. Er is
misschien nog hoop.
Hoewel onze kinderen geen
bewegingswetenschappen zullen gaan
studeren, kan ik deze studie toch bij veel in
sport en bewegen geïnteresseerde jongeren
aanbevelen. Ik zou het opnieuw doen,
waarbij ik moet aantekenen dat ik mijn
huidige werk absoluut niet kon doen zonder
de achtergrond van gymnastiekleraar en de
vele trainerscursussen. De opleiding aan de
IFLO heeft naar mijn mening de zaak
compleet gemaakt. De juiste mix van
theoretisch inzicht, kritische grondhouding en
praktische ervaring op het gebied van trainen
en het omgaan met sporters in de echte
praktijk, maakt het dat ik dit werk met
ongelooflijk veel plezier doe.
En wie had dat kunnen denken toen ik in
1981 de VU binnenstapte.
Alumnus nummer 19XX
In het kader van de afstudeerrichting
psychomotorische therapie, hebben
Daphne Teune en ik (Annelies
Jonkman) onderzoek gedaan naar de
motorische problemen van kinderen
met een Autisme Spectrum Stoornis
(ASS) in vergelijking met die van
kinderen met een Developmental
Coordination Disorder (DCD). Deze
studie werd uitgevoerd als onderdeel
van een grootschaliger onderzoek naar
het psychomotorisch functioneren van
kinderen met een
bewegingsachterstand en/of psychische
problemen, het promotieonderzoek van
drs. Claudia Emck.
Onze onderzoeksstage vond plaats op
de Bascule, een instelling voor kinderen
jeugdpsychiatrie te Amsterdam.
Voor het in kaart brengen van het
psychomotorisch functioneren hebben
we verschillende tests en instrumenten
gebruikt. Bij de ouders/verzorgers van
het kind werden een gestructureerd
interview en verschillende vragenlijsten
afgenomen over het psychisch en
sociaal functioneren van het kind. Ook
de leerkracht van het kind diende een
vragenlijst over de aanwezigheid van
diverse problemen van het kind in te
vullen. Bij het kind werden twee
motorische tests afgenomen om de
kwaliteit en de kwantiteit van de grove
motoriek in kaart te brengen. Tevens
werd een bewegingsobservatie
uitgevoerd door de psychomotorisch
therapeut van de Bascule. Tenslotte
werd bij het kind ook een vragenlijst