bulkboek®

elachelijk. Johannes was er bovendien van overtuigd,
dat zijn toehoorders hem volmaakt begrepen en had
geen antwoord nodig. Maar stiekem verwachtte hij
toch wel eens een antwoord van de klok of van het
behang.
Schoolvrienden had Johannes wel, maar
vrienden waren het eigenlijk niet. Hij speelde met
hen en smeedde complotten op school en vormde
roversbenden met hen buiten, maar hij voelde zich pas
echt thuis als hij alleen met Presto was. Dan verlangde
hij nooit naar de jongens, en voelde zich volkomen vrij
en veilig.
Zijn vader was een wijze en ernstige man, die
Johannes vaak meenam op lange tochten door wouden
en duinen; dan praatten ze weinig en Johannes liep
tien passen achter zijn vader, de bloemen groetend, die
hij tegenkwam en de oude bomen, die altijd maar op
dezelfde plaats moesten blijven, vriendelijk met zijn
handje langs de ruwe schors strijkend. En ruisend de
goedige reuzen bedankten hem dan.
Soms schreef zijn vader tijdens het lopen letters
in het zand, één voor één, en Johannes spelde dan de
woorden, die zij vormden en soms ook stond de vader
stil en leerde Johannes de naam van een plant of dier.
En Johannes vroeg ook vaak, want hij zag en hoorde
veel raadselachtigs. Vaak stelde hij domme vragen;
hij vroeg waarom de wereld was zoals zij was, en
waarom dieren en planten dood moesten gaan, en of
er wonderen konden gebeuren. Maar Johannes’ vader
was een wijze man en zei niet alles wat hij wist. Dat was
goed voor Johannes.
‘s Avonds voordat hij ging slapen, bad Johannes
altijd een lang gebed. Dat had het kindermeisje hem
zo geleerd. Hij bad voor zijn vader en voor Presto.
Simon had het niet nodig, dacht hij. Hij bad ook heel
lang voor zichzelf en het slot was meestal de wens, dat
er toch ooit een wonder zou mogen gebeuren. En als
hij amen gezegd had, keek hij gespannen in het half
donkere kamertje rond, naar de figuren op het behang,
die in het zwakke schemerlicht nog geheimzinniger
leken, naar de deurknop en naar de klok, waar het
wonder nu zou beginnen. Maar de klok bleef altijd
hetzelfde wijsje tikken en de deurknop bewoog zich
niet, het werd helemaal donker en Johannes viel in
slaap, zonder dat het wonder gekomen was.
Maar eens zou het gebeuren, dat wist hij.
Het was warm bij de vijver en doodstil. De zon, rood en moe
van haar dagelijks werk, leek een ogenblik op een
verre duinrand uit te rusten, vóór ze onderdook.
Bijna volmaakt weerspiegelde het gladde water haar
gloeiend gezicht. De over de vijver hangende bladeren
van de beuk maakten van de stilte gebruik om zich
eens aandachtig in de spiegel te bekijken. De eenzame
reiger, die op één poot tussen de brede bladen van de
waterlelie stond, vergat dat hij erop uitgegaan was om
kikkers te vangen en tuurde in gedachten verzonken
langs zijn neus.
Daar kwam Johannes het grasveldje op, om de
wolkengrot te zien. Plomp! plomp! sprongen de
kikkers van de kant. De spiegel trok rimpels, het beeld
van de zon brak in brede strepen uit elkaar en de
beukenbladeren ritselden verstoord, want zij waren nog
niet klaar met hun beschouwen.
Vastgebonden aan de naakte wortels van de beuk lag
een oude kleine boot. Het was Johannes ten strengste
verboden daarin te gaan. O, wat was op deze avond de
verleiding sterk! De wolken vormden zich al tot een
ontzaglijke poort, waarachter de zon te ruste zou gaan.
Schitterende rijen wolkjes schaarden zich daarnaast
als een goudgeharnaste lijfwacht. Het watervlak
gloeide mee, en rode vonken vlogen als pijlen door het
oeverriet.
Langzaam maakte Johannes het touw van de boot
van de beukenwortels los. Wat zou het heerlijk zijn
midden in die pracht te drijven! Presto was al in de
boot gesprongen en nog vóór zijn baasje het zelf wilde,
schoven de riethalmen uit elkaar en dreven zij beiden
weg in de richting van de avondzon. Johannes lag op de
voorsteven en staarde in de diepte van de lichtgrot. —
Vleugels! dacht hij, nu vleugels! en dan daarheen!
De zon was verdwenen. De wolken gloeiden verder.
In het oosten was de hemel donkerblauw. Daar stond
een rij wilgen langs de oever. Roerloos staken zij
hun smalle witte blaadjes in de stille lucht. Tegen de
donkere achtergrond leek dat wel prachtig bleekgroen
kantwerk.
Stil! wat was dat? Het schoot als een suizelen over
het watervlak, — als een lichte windvlaag, die een
spitse ploegsnede in het water groeft. Het kwam vanaf
de duinen, vanaf de wolkengrot.
Toen Johannes omkeek, zat een grote blauwe
waterjuffer op de rand van de boot. Zo groot had
hij er nog nooit een gezien. Zij zat stil, maar haar
vleugels bleven in een wijde cirkel trillen. Het leek
voor Johannes, alsof de punten van haar vleugels een
4 5
II
lichtende ring vormden.
Dat moet een vuurvlinder zijn, dacht hij, die zijn
heel zeldzaam.
Maar de ring werd groter en groter en de vleugels
trilden zo snel, dat Johannes niet meer dan een nevel
zag. En langzamerhand zag hij vanuit die nevel twee
donkere ogen schitteren, en een lichte, ranke gestalte,
in een teerblauw kleedje, zat op de plaats van de libel.
In het blonde haar was een krans van witte winde
en aan de schouders zaten gazen vleugels, die als een
zeepbel in duizend kleuren schitterden.
Een huivering van geluk doortintelde Johannes. Dát
was een wonder!
“Wil je mijn vriend zijn?” fluisterde hij.
Dat was wel een rare manier om een vreemde aan te
spreken, — maar het ging er hier niet gewoon aan toe.
En hij had een gevoel, alsof hij het vreemde, blauwe
wezen al lang kende.
“Ja Johannes!” hoorde hij en de stem klonk als het
schuifelen van het riet in de avondwind of het ruisen
van de regen op de bladeren in het bos.
“Hoe moet ik je noemen?” vroeg Johannes.
“Ik ben geboren in de kelk van een winde. Noem
mij maar Windekind!”
En Windekind lachte en staarde Johannes zo
vertrouwelijk in de ogen, dat het hem wonderbaarlijk
zalig te moede werd.
“Het is vandaag mijn verjaardag,” zei Windekind,
“ik ben hier in de omtrek geboren, uit de eerste stralen
van de maan en de laatste van de zon. Ze zeggen wel
dat de zon vrouwelijk is. Dat is niet waar. Hij is mijn
vader.”
Johannes nam zich voor, morgen op school over de
zon te praten.
“En kijk! daar komt het ronde, blanke gezicht van
mijn moeder al te voorschijn. Dag moeder! O, o, wat
kijkt ze weer goedhartig en somber!”
Hij wees naar de Oosterkimmen. Groot en glanzig
rees toie de maan aan de grauwe hemel, achter het
kantwerk van de wilgen, dat zwart tegen de lichte schijf
afstak. Zij zette echt een heel pijnlijk gezicht.
“Kom! kom! moeder! het is niets. Ik kan hem toch
vertrouwen!”
Het fraaie wezen trilde vrolijk met de gazen vleugels
en tikte Johannes met de Irisbloem, die hij in de hand
had, op de wang.
“Zij vindt het niet goed dat ik bij jou gekomen ben.
Jij bent de eerste. Maar ik vertrouw je, Johannes. Je
mag nooit, nooit aan een mens mijn naam noemen of