14 AM010208 hemd tom egberts.indd - Floor Schrijft

‘Ik ben erg voor hoge hakken.
Maar daar verleidt een vrouw me niet mee. Alhoewel...’
De Franse schrijver Marcel Proust
stelde in de 19de eeuw een lijst
van dertig vragen samen die helpen
iemands persoonlijkheid te ontsluieren.
AM scherpte ze aan en vraagt in elk
nummer een man het hemd van het
lijf. Deze keer: schrijver, journalist
en sportpresentator Tom Egbers
(50 alweer).
goudlokje
Tom Egbers groeide op in Almelo,
studeerde journalistiek in Utrecht en
woont al jaren in Amsterdam. In 1984
werd hij bij Studio Sport aangenomen
als presentator. Sindsdien is hij vooral
bekend als de goudgelokte, eeuwig
jongensachtige presentator van sportprogramma’s.
Maar Tom is niet vies
van een zijsprongetje zo nu en dan. Zo
maakte hij de mediaprogramma’s Stop
de Persen en Nieuwslijn en presenteerde
hij het muziekprogramma Tom & Herrie
en de televisie-uitzendingen rond het
North Sea Jazz Festival. Ook maakte hij
enkele sportdocumentaires. In 1995
schreef hij De zwarte meteoor, een boek
over de Zuid-Afrikaanse voetbalheld
Steve Mokone. Het werd verfilmd en
later schreef Tom een vervolg: Twaalf
gestolen jaren. Tom is zestien jaar
getrouwd met musicalster Janke Dekker.
Ze hebben een zoon van 10 en een
dochter van 15.
Wat is je meest prominente karaktertrek?
“Ik geef niet op.”
Wat is je belangrijkste tekortkoming?
“Ik geef ook niet op wanneer het wel zou
moeten. Een voorbeeldje? Toen ik
De zwarte meteoor schreef, zou dat in
eerste instantie door Rob Houwer
verfilmd worden. Houwer wilde per se
Jean van de Velde voor de regie, maar
die was al aan een ander project verbonden.
Dus einde oefening. Maar ik was
inmiddels zo enthousiast over die boekverfilming
dat ik het koste wat kost voor
elkaar wilde krijgen. Het traject heeft
uiteindelijk zo’n vijf jaar geduurd. Waarschijnlijk
heb ik er onverantwoord veel
energie in gestoken, maar ik heb het
uiteindelijk voor elkaar gekregen. Met
Matthijs van Heijningen als producent.”
Wie had je graag willen zijn? En waarom?
“Oscar Wilde. Vanwege zijn pen. Hij
is witty en excentriek en een beetje
een dandy, dat vind ik een heel mooie
combinatie. Stilistisch vind ik hem
ook een geweldige schrijver. Engelsen
hebben sowieso vaak meer stijl dan wij.
Helen Mirren noemde de Nederlanders
‘schoenmakers’; een eerzaam beroep,
maar doodsaai.”
Wat is je grootste angst? “Dat iemand uit
mijn gezin iets overkomt.”
Hoe zou je willen sterven? “Zoals mijn
vader, maar ik wil wel minimaal twee
keer zo oud worden als hij. Ik was veertien
toen hij stierf en ben nu ouder dan
hij ooit geworden is. Vreemd is dat.”
Lieg je wel eens? “Je dacht dat ik een
reserve-Jezus ben?”
Kun je hard zijn? En zacht? “Ik kan keihard
zijn, in werksituaties, maar volgens
sommigen ook privé. Voor mezelf, maar
ook voor anderen. Van de week heb ik
nog tegen een collega gezegd waar het
op stond. Ik draai er niet omheen en ben
dan heel direct. Soms moet je dingen
keihard zeggen om te zorgen dat het
aankomt. Dat vind ik niet makkelijk,
maar ik doe het wel. In conflictsituaties
kun je elkaar, plat gezegd, beter even
op de bek slaan, dan kun je daarna
weer gewoon door. Maar ik kan ook heel
aardig zijn hoor.”
Waar geloof je in? “Authenticiteit. Dicht
bij jezelf blijven. Mijn Britse grootmoeder
zei altijd: ‘Remember who you
are’.”
Wat neem je mee als je huis in brand staat?
“De kat, foto’s, schilderijen en mijn
gitaar. In die volgorde. Onze zeventienjarige
kat heet Zoef, maar de snelheid is
er wel van af. Hij heeft een ernstig autoongeluk
overleefd toen hij zeven jaar
was. We zijn allemaal dol op dat beest.
Na dat ongeluk zei de dierenarts dat ’ie
het niet ging halen. Toen heb ik flink
staan huilen. De foto’s zijn voor mij heel
belangrijk omdat mijn ouders en grootouders
allemaal overleden zijn. De schilderijen
hebben om dezelfde reden emotionele
waarde. Sommige zijn van mijn
familie. Mijn gitaar is heel persoonlijk.
Gisteren vroeg mijn dochter nog of
ik haar kon leren spelen. Ik heb toen
voor haar een stuk uit De Man van
La Mancha gespeeld. Mijn vrouw heeft
in de musicalproductie gespeeld en zong
het stuk mee. Maar we zijn niet The
Partridge Family hoor.”
Wanneer en waar was je het gelukkigst?
“Op een late septembermiddag, in
Cefalú, op Sicilië. De Sicilianen hebben
een mooi geloof over hun eiland. Ze zijn
ervan overtuigd dat God na de schepping
de planeet optilde en kuste.
januari/februari 2008 | am magazine 3