Duin 2011-2.pdf - Xs4all

In mijn voetspoor
Ook als de noordenwind frisse zeelucht over de duinen blaast, een weertype dat vooral in het voorjaar erg
hardnekkig kan zijn, gaat het leven gewoon door. Erheen dus, zo af en toe. De beste plek is aan een zandige bosrand
die de wind wél en de zon niet tegenhoudt. Een zo’n bosrandje zoek ik in het vroege voorjaar geregeld op om de
eerste dagpauwoog te vinden. Vlinders houden immers ook van zon en luwte. Dit jaar zag ik al op 15 maart de
gehakkelde aurelia, overigens bij een warme zuidoostenwind, en een week later de dagpauwoog, een vlinder die z’n
territorium lijkt te verdedigen tegen alles wat vliegt. Vinken zijn er altijd druk bezig. Buizerds vliegen geregeld over.
Ze broeden ergens in het bos.
Een jaar eerder bezocht ik dezelfde plek. Het zand was bedekt met een korstje dat bij aanraken in mul zand
uiteenviel. Van een boekje en de zon profiteerde ik, totdat ik een alledaags miertje ontdekte in mijn bijna laatste
voetstap, die dus gevuld was met mul zand. Dit werkstermiertje voerde een prooi mee, maar wist niet uit het kuiltje
te komen: steeds gleed zij terug. Na een flink aantal pogingen liet zij haar prooi achter, liep het kuiltje uit, verkende,
ging terug naar haar prooi, en herhaalde haar eerdere pogingen, die weer faalden vanwege het gewicht van de prooi.
Een minder steile zijde werd niet uitgeprobeerd.Uiteindelijk wist de mier toch mét prooi de voetspoor te verlaten,
en rende over het zandkorstje in een kaarsrechte lijn, totdat… totdat er een duo dennennaalden haar weg versperde.
Waarom de koers niet een paar centimeter verlegd? Het kostte nu enkele minuten extra om deze hindernis te nemen.
Mieren… men zegt dat zij zo slim zijn. Maar deze heeft mij diep teleurgesteld. Zo’n kuiltje, die naalden, toch
alledaagse hindernissen ! Of ben ik nou zo slim ?
peter vAn den berg
Foto: Joost Bouwmeester.
28 nr. 2 | juli 2011