06 juni - Stynsgea

Stynsger in Vietnam (Deel II)
De schaduwzijde van baggeren.
In mijn eerste bijdrage aan Ús Blêd vertelde ik aan het eind, dat
het mij was opgevallen, dat de Vietnamezen zo vriendelijk waren.
Gaandeweg de termijn van m’n eerste zes weken in Vietnam,
moest ik toch concluderen, dat de Vietnamezen ook verschrikkelijk
boos kunnen zijn en dan ook geen enkel middel schuwen om
hun kwaadheid aan de buitenwereld te uiten. Om duidelijk te
kunnen maken, wat ik precies bedoel, is het verhaal wel een
beetje technisch geworden. Maar goed, ik weet niet, hoe ik het
smeuïger had moeten verwoorden…
Het baggerbedrijf, het Belgische Jan de Nul, is in Vietnam gecontracteerd
om in het armste gedeelte van Vietnam (zo’n
beetje de grens tussen het oude Noord- en Zuid Vietnam) een
groot industrieterrein aan te leggen. Voor de aanleg van dit terrein
dient er een ontzaggelijk grote hoeveelheid zand (18 miljoen
kubieke meter) opgespoten te worden. Dit industrieterrein komt
direct aan zee te liggen en voor het industrieterrein wordt een
grote haven gerealiseerd. Het is de bedoeling, dat op het industrieterrein
een grote staalfabriek wordt gebouwd. Zoiets als
Hoogovens in IJmuiden maar dan nog veel grootschaliger. In de
geplande haven
varen dan grote
schepen af en
aan, die ijzererts
moeten
brengen, wat in
de staalfabriek
tot staal en anderestaalpro-
Vietnamees visserschip (Sampan)
ducten wordt
21