Draag mij als een zegel op uw hart, als een zegel aan uw arm: want ...

salto mortale’s die ze daar riskeren, dat adembenemende spel van vliegen en vangen, van
vasthouden en loslaten – het blijft een prachtig beeld van wat het leven en samenleven is…
En terwijl die twee daar zo met elkaar omgaan, spelenderwijze, tégen alle wetten van de
zwaartekracht in, houden beneden de mensen hun adem in. En als het lukt roepen ze verbaasd:
‘Oh, dat zoiets kan! Twee mensen die elkaar vertrouwen, elkaar zo de ruimte geven én elkaar
toch zo vasthouden als het er op aan komt!’ Ze roepen bravo’s van waardering en opluchting
daar beneden, en ze houden hun hart vast, hun eigen kleine bange hart…
Henri Nouwen vertelde ooit in een interview in Wereldwijd (nr. 247 – sept. 1994) :
‘Ik ben een groot liefhebber van trapezekunstenaars. Een paar jaar geleden ben ik met mijn
vader naar een circus getrokken in Duitsland. Er waren vijf Zuidafrikaanse trapeze – artiesten.
Toen ik hen aan het werk zag, was ik daar zo wég van dat ik dacht dat ik mijn roeping gemist
had. In de pauze ging ik die groep opzoeken. Ik heb deze mensen nadien heel goed leren
kennen. De troep bestond uit drie vliegers en twee vangers. Ik was gefascineerd door hun
kunsten. Veel van wat zij vertelden, was voor mij enorm symbolisch. Op een zekere dag zei
de leider van de troep : ‘Henri, nu moet je eens luisteren. Ik ben vlieger, ik doe triples, ik krijg
enorm applaus. Maar de eigenlijke held van het verhaal is de vanger. Hij moet mij uit de lucht
grijpen. Ik kan alleen maar deze risico’s nemen als ik op hem kan vertrouwen. Mijn grootste
bekoring bestaat erin om te gaan zoeken naar de armen van de vanger. Terwijl ik alleen maar
mijn handen moet uitstrekken opdat hij mij zou kunnen vangen.’
Hoor nog naar deze tekst, ‘Over de liefde' (van Meindert Muller in ‘De Bazuin’-28 mei1999)
De liefde is niet
erg spraakzaam.
Soms. Mondjesmaat.
‘Ik hou van je’,
zegt de liefde.
‘Heel veel.’
Liefde heeft
te kleine
vleugeltjes.
Een onhandig insect.
Kruipt omhoog en tuimelt
tussen twee borsten
haast meteen weer
naar beneden.
Of stijgt roekeloos op
en vliegt zich met bravoure
te pletter
tegen een ruit, een rimpeling,
een doorgestoken kaart,
een muur van zwijgen.
Liefde past niet;
altijd te lang of te breed,
steekt altijd uit.
Laat ons maar
barmhartig zwijgen
over pijn en tekort
en dat het lijkt alsof
de liefde hier verdwaald is
op weg naar elders.
Laat liefde slapen
in ons huis. Loop
op je tenen
en verberg je tranen
achter de kier
van de deur.
Soms in de nacht
praat de liefde
indringend.
‘Altijd’, zeggen
haar vingertoppen.
‘Kome wat komt
3