februari 2013 - SV Zomergem

is het ideaal antistressmiddel, totaal ontspannen,
het hoofd vrij.
In de zomer rij ik liever op de weg. Dan kan je je
verder verplaatsen en kan je ook eens een praatje
maken, want tijdens een VTT lukt dat niet.
Welke streken wil je nog verkennen met je fiets?
Ik wil nog veel dingen zien, steeds iets anders,
want daarvoor fiets ik dus. In Europa ben ik ei-
genlijk rond, in een ander continent is er nog
veel te doen. Het mag warm zijn, dat is voor mij
geen probleem. Ik heb me bijvoorbeeld heel
goed gevoeld in de fietstocht naar Santiago de
Compostela. Regen is niet echt een probleem,
maar heb ik toch liever niet. Je kan niet genieten
van het landschap, je stopt minder (want eens
opgewarmd na een stop ga je liever niet terug in
de kou), op den duur ben je enkel nog aan het
rijden om je doel te bereiken.
Wat vind je van onze fietskalender?
Ik had graag wat meer variatie, dus mag het ook
buiten de Bond zijn. Anders zijn het altijd de-
zelfde ritten. Ik kan me vrij goed oriënteren en
zo zie ik het parcours bijna voor mijn ogen. Ze-
ker voor iemand als ik die bijna enkel de zondag
rijdt. Ook onze rit Zomergem-Roubaix is een
hele mooie rit, maar ik ken hem van buiten,
graag wat verandering in het parcours. Ook on-
ze VTT is al jaren hetzelfde traject. Ik weet het,
het is niet eenvoudig, zeker voor een VTT, waar
heel wat wegels zijn verdwenen.
Terloops, ik zou het ook jammer vinden dat de
pijlen op de weg zouden worden vervangen
door bordjes. Ik vind het er nu net uniek aan,
bijvoorbeeld de Vlaamse Ardennen, waar de we-
gen vol staan gezet met pijlen, dat is eigen aan
de Vlaamse fietscultuur. De mensen, de buiten-
landers, spreken ervan.
Misschien een overbodige vraag, aan wat moet je fiets
voldoen?
Een goed geoliede ketting is al ruim voldoende.
Ik moet horen dat ik op een fiets zit, de rest doen
5
de benen.
Wat is je bijgebleven van vroeger?
Die eerste grote ritten als jong gastje: Ardennen,
Lourdes in ’77 met als afsluiter de rit in de Pyre-
neeën over Peyresourde, Aspin, Tourmalet en
Aubisque , de eerste keer naar de Galibier.
De diagonalen dwars door België. De fietstoch-
ten in de beginjaren, we spreken hier van tweede
helft zeventiger jaren, werden immers allen ver-
reden in groep aan een gemiddelde van 22,5 km
per uur. Vooraan op kop reden de afgevaardig-
den in een gele trui en die mocht je onder geen
enkel beding voorbijsteken. De diagonalen daar-
entegen konden verreden worden aan een vrij
tempo. Ook moest de fietser zelf de wegwijzer
bekijken: van uitpijling of bordjes was toen geen
sprake. Een goede wegenkaart was dan ook on-
ontbeerlijk en behoorde tot de vaste uitrusting.
We sliepen in jeugdherbergen soms zonder stro-
mend water. Het zoeken naar onbekende lands-
gedeelten had een grotere aantrekking in verge-
lijking met de soms saaie ‘groepsfietstochten’.
De diagonalen en omlopen van toen waren stuk
voor stuk, in vergelijking met nu, marathontoch-
ten. Zo was er bijvoorbeeld West-België
(Mechelen-Stekene-Knokke-Oostende-Ieper-
Doornik-Frasnes-Nijvel-Mechelen) met 373 km
die op één of twee dagen werd gefietst of Door-
nik-Visé en terug (400 km), Oostende-
Luxemburg-Oostende (720 km). Dat was soms