Waerdpraet nr 86.indd - Dorpswaard

Golfles na zeker een jaar of acht, negen
Tineke en ik golfen momenteel al
dertien of veertien jaar. Destijds
fanatiek begonnen, nogal wat les
gehad en na een paar jaar een
niveau bereikt waar je eigenlijk
niet meer vanaf komt.
Handicap zwevend tussen de
22 en 24, geen reden tot paniek,
misschien wel goed zo.
Een paar maanden geleden begon Tineke
echter zomaar bij Bob en Michel te lessen
met een collega van haar, José Stehmann,
ook lid bij onze club. Voor mij geen enkele
aanleiding om dit ook maar te doen,
het ging nou eenmaal zoals het ging:
keertje ‘goed’, keertje ‘gaat wel’, maar ook
toch wel steeds meer keertje ‘hopeloos’.
Tinus daarentegen ging steeds beter
spelen, begon zelfs uit eigen beweging
te zeggen dat het weleens tijd werd om
met haar handicap te zakken. Zij kreeg
ook duidelijk meer plezier bij het spelen
en waar ik elke verkeerde slag liet volgen
door een chagrijnig gemekker, had zij
Golfhumor
Een man zit bij het sterfbed van zijn
echtgenote. Zegt zij: ‘Als ik er niet meer
ben, moet je niet alleen blijven als je
weer een leuke vrouw ontmoet. Je moet
alleen één ding beloven: laat haar niet
met mijn golfset spelen.’
Antwoordt de man: ‘Dat beloof ik.’
Voegt eraan toe: ‘Bovendien kan dat
niet, want ze is linkshandig.’
daar steeds minder reden toe. Parretje
hier, parretje daar, en ik maar zwoegen
in de rough of in de zandbak, reden
voor mij om zelfs weer te gaan oefenen:
chipje, zandbakje, lobje, enzovoort.
Dan kom je er ook achter dat je het
gewoon niet meer weet. Waarom vertrekt
de lange chip resoluut naar rechts,
eindigt een bunkerslag veelal in de Maas
of boort zich nog dieper in het zand? Ik
wist het niet, kon het ook niet aan mijn
maten vragen, want die wisten het ook
niet, hadden eigenlijk hetzelfde euvel.
Daarom toch maar een aanbieding van
de golfschool genomen: drie lesjes van
45 minuten voor 99 euro, met een of
twee personen.
Er gaat een wereld voor je open. Even
laten zien wat je kunt en vooral waar het
misgaat, Michel - in dit geval - legt het
uit, doet het voor en laat jou het nadoen.
En kijk, de laatste jaren nooit meer de
bal zo mooi richting doel zien vliegen,
nooit meer de bal zo mooi de bunker
zien verlaten en zelfs nog wel ongeveer
daar waar je hem wilt hebben.
Clubgenoten, herkennen jullie jezelf in
bovenstaande, waag er een paar euri
Een golfer vroeg zijn vriend: ‘Waarom
ben je zo laat, voor onze starttijd?’
Zijn vriend antwoordde: ‘Het is zondag.
Ik moest tossen: naar de kerk gaan of
een rondje golf.’
‘Ja,’ vervolgde de vriend, ‘Maar dat verklaart
niet waarom je zo laat bent.’
‘Nou,’ zei de man, ‘Het duurde meer dan
25 worpen om het goed te krijgen!’
aan. Je zult ervan opkijken hoeveel meer
plezier je beleeft aan dat verrekt moeilijke,
maar o zo verslavende spelletje.
Door mij worden aanmerkelijk minder
krachttermen of nog erger gebruikt tijdens
mijn rondgangen, zozeer dat mijn
flightgenoten zelfs denken dat als dit zo
doorgaat ik later zelfs zal worden toegelaten
daar waarvoor zij mij al lang niet
meer in aanmerking zagen komen. Wie
weet hebben zij gelijk, maar ik probeer
nog even uit te stellen om daar achter te
komen.
P.S. Michel heeft mij alleen gevraagd
iets over de lesjes te schrijven, niettemin
verdient hij de eer waar het gaat het om
het opleuken van mijn golfspel.
Ad Claveaux
Zaltbommel
Als het personeel met elkaar uitgaat na het
werk, praten ze over voetbal of basketbal.
Als het middenkader met elkaar uitgaat na
het werk, praten ze over tennis of basebal.
Als het topmanagement met elkaar uitgaat
na het werk, heeft men het over golf.
Conclusie: des te hoger in de organisatie
je zit, des te kleiner zijn je ballen...
Cees van Dijk
maart 2012 15