Ed en Herman - Vlaamse Sabamvrienden

_______DISCIPLINE KLASSIEKE MUZIEK
Marc Verhaegen 70
en multidisciplinair
Een bescheiden maar daarom niet minder waardevol
en fijnzinnig componist die we in Vlaanderen rijk zijn
is Marc Verhaegen, die geboren werd op 25 februari
1943.
Als Antwerpenaar studeerde hij zowel te Brussel als in
Antwerpen. Voor Brussel was dat bij Marcel Louon,
cello; Eduardo Del Pueyo, piano en bij André Souris
voor harmonie. In Antwerpen kwam hij terecht in de
klassen van Jef Maes en Fréderic Gevers. Voor contrapunt
kwam hij in handen van Nini Bulterijs en hij zou
wat later zijn compositieprijs halen in de eerste lichting jonge opgeleide
componisten bij Willem Kersters. Met deze vracht diploma‟s had hij alle
troeven in handen om een eerste lesopdracht - het begeleiden van studenten
theoretische vakken - aan het Conservatorium van Maastricht
goed aan te kunnen. Vanaf 1977 werd hij Directeur van de Muziekschool
van Herenthout, een functie die hij in 1990 ruilde voor het Directeurschap
van de Muziekacademie „August De Boeck‟ van Asse. Daarnaast was hij
meer dan 30 jaar harmonieleraar aan het Conservatorium van Antwerpen.
Enkele mooie bekroningen hebben hem bij de aanvang van zijn componistenloopbaan
een flinke duw gegeven: In 1979 kreeg hij de Prijs De
Vleeschouwer voor een duo voor hobo en contrabas. De Jef van
Hoofprijs kwam er in 1983 voor zijn Toccaresque voor 4-handig piano, en
zijn pianotrio kreeg de Peter Benoitprijs in 1985.
Vanaf dan kwamen ook de opdrachten binnen, zowel van Radio 3, KU-
Leuven, als de Beethoven-Academie. Zo kwamen er twee symfonieën,
twee pianoconcerti, een harpconcerto, een gitaarconcerto en een saxofoonconcerto
uit zijn pen. Maar ook pianowerk, koor- en kamermuziek
kregen zijn interesse. Voor liederen koos hij in 1983 gedichten van Hubert
Van Herreweghen en in 2003 schreef hij in opdracht van het Peter Benoitfonds
vier liederen op teksten van de Hongaarse dichter Sándor Petöfi, die
in 1848 aan de basis lag van een Hongaarse revolutie. Een zeer sprekend
lied hieruit is Der Ungarische Edelmann, dat een pittig en amusant verloop
kent en mij wat doet denken aan Pierlala. Satire en enig cynisme is hierin
niet veraf.
Zijn grote voorbeelden waren ongetwijfeld Stravinski en Prokofief, waar
hij de viriele stuwkracht van motieven en een afgebakende opbouw bij
vandaan haalde. Voor de retoriek van het expressieve en grote gebaar
leunt hij meer aan bij Rachmaninof, en voor de beheersing van zijn soms
impressionistische orkestraties is Ravel een bondgenoot. Deze wijde
openheid is hem zeker van pas gekomen bij het schrijven van een aantal
partituren voor film en toneel i.s.m. Fons Goris, Luk Perceval, Peter
~ 13 ~