Dineke Klein Horsman - Drukkerij Van Asselt

Koning Winter had het land in bezit genomen. Een
onherbergzame vlakte strekte zich wit en koud uit tot aan
de rand van het woud. Over de besneeuwde weg, die
zich over grote afstand door het bos kronkelde, gleed in
volle vaart een arrenslee, getrokken door een prachtig en
vurig paard. Diep weggedoken in de kraag van zijn met
bont gevoerde jas klemde de voerman de teugels van zijn
trouwe viervoeter tussen zijn vuisten.
“Vort Czorny, vort.” Igor klakte met zijn tong om het
paard tot nog hogere snelheid aan te sporen. “Brr, wat
een weer,” mopperde hij, “ hoe eerder ik thuis ben, hoe
beter het is. Zeker met die snijdend koude wind. Wat zal
het heerlijk zijn om straks bij het knappend houtvuur van
de open haard te zitten en mijn koude voeten weer op te
warmen.” Ja, Igor verlangde daar nu al naar: wat kon het
vanavond gezellig worden om samen met zijn vrouw en
kinderen het kerstfeest te vieren. Daarom was hij vandaag
ook naar de stad gereden om inkopen te doen. Zo zouden
de komende kerstdagen nog feestelijker worden. Alle
boodschappen zaten in een grote kist, die tussen de voor-
en de achterbank van de slee ingeklemd stond. Het zou
een verrukkelijke avond worden! “Vort Czorny! Vort!!
We gaan naar huis, we gaan kerst vieren,” joeg Igor zijn
paard voort.
Het begon te sneeuwen. Als het maar niet erger werd,
want dan haalde hij misschien thuis niet voor het donker.
Maar het begon alsmaar harder te sneeuwen. Het gordijn
van neerdwarrelende vlokken werd steeds dikker en
dikker. De wereld werd steeds kleiner. Igor pakte zijn
zweep. “Vort Czorny, vort zeg ik!” riep hij driftig. De zweep
knalde kort en droog. Het paard ging over in een snelle
galop en grote wolken stuifsneeuw opwerpend gleed de
slee mee over de bosweg.
De heviger wordende sneeuwval maakte dat het vroeger
dan anders begon te schemeren. Het maakte Igor
onrustig. Misschien waren er wel wolven in het bos!
Dat was wel het laatste waarop hij zat te wachten. En
opnieuw vuurde Igor daarom met knallende zweep zijn
paard aan. Maar opeens liet hij zijn zweep rusten, want
wat was dat? Liep daar iemand langs de kant van de weg
of verbeeldde hij zich dat? Ach, dat moest verbeelding
zijn. Wie ging daar nu met dit winterse weer in het bos
ronddolen? Onmogelijk, absoluut onmogelijk! Maar het
was geen verbeelding. Daar liep inderdaad iemand over
de eenzame bosweg! In het voorbijrijden zag Igor aan de
gebogen gestalte dat het een oude vrouw was. Wat doet
zo’n mens nou op dit uur midden in het eenzame bos,
terwijl het zo sneeuwde? Gevaarlijk, hoor! Zou hij haar
maar niet meenemen?
Terwijl Igor zo zat te denken, hoorde hij in de verte een
angstaanjagend gehuil. Er was geen twijfel mogelijk:
wolven!! Maar wat moest hij doen? Dat oude vrouwtje
meenemen en maar hopen dat hij met dat extra vrachtje
toch op tijd thuis zou zijn? Als hij dat niet deed was zij
reddeloos verloren. Maar als de wolven hem al op
het spoor waren, zouden ze het echt niet redden met
z’n drieën! Als hij dat oude mens nu eens in het bos
achterliet… Geen mens zou zo’n oude vrouw missen…,
maar op hém werd gewacht…
Het geluid van de roofdieren die dichterbij kwamen,
drong Igor door merg en been. Hij liet zijn opgeheven
zweep zakken. “Ho,” schreeuwde hij tegen zijn paard en
rukte aan de leidsels. Igor sprong uit de nog glijdende
slee en holde op de gebogen figuur af. “Wolven,” stootte
hij hijgend uit, “wolven…, vlug…!” Met een paar stappen
was hij bij haar en tilde haar op. Haastig beende hij,
Igor’s kerstavond
met het oude, gebogen vrouwtje in zijn sterke armen,
terug naar de arrenslee. “Vort Czorny, vort jong!” klonk
zijn stem. Igor liet zijn zweep luid knallen en hotsend en
botsend kwam de slee op snelheid. “Laat me alstublieft
op tijd thuiskomen,” mompelde hij. Maar de wolven
haalden hen in…, hij kon de donkere schaduwen met hun
vurige ogen al zien…
Toen schoot hem, als in een flits, iets te binnen: zou de kist
met boodschappen redding kunnen bieden? Zonder na te
denken graaide hij een groot pak uit de kist en slingerde
dat met een machtige zwaai van zijn arm naar de troep
aanstormende wolven. Jankend, grommend en naar
elkaar bijtend rolden de beesten door elkaar in een poging
het pak in stukken te scheuren. Maar het was maar voor
even, want daar renden de eerste dieren al weer achter de
slee aan. Opnieuw slingerde Igor een pak naar de wolven
en opnieuw rolden ze als een kluwen vechtenden over
elkaar heen. Zo verdween pak na pak uit de kist en sneller
dan verwacht greep Igor, tot zijn schrik, op de lege bodem
van de kist. Hij was leeg! Wat nu?
Eén moment later, terwijl hij met een laatste knallende
slag van zijn zweep de trouwe Czorny aanspoorde,
duwde hij de lege kist met een forse zwaai over de rand
van de slee en sprong er toen zelf achteraan! Het paard
verdween, met de oude vrouw, in het dichte gordijn van
neervallende sneeuw. Igor holde naar de kist en had nog
net voldoende tijd om er in te kruipen. Met inspanning
van al zijn krachten hield hij de klep gesloten.
De wolven naderden de kist en slopen er snuffelend
omheen. Igor hoorde hun gehuil en hun gekrab aan het
hout. De dieren jankten van opwinding… Nog even, en
dan…
Intussen stoof de briesende Czorny met de arrenslee en
het vrouwtje het dorp in waar Igor en zijn gezin woonden.
Angstig hinnikend hield het dier stil voor de gesloten
staldeuren. Overal vlogen de deuren open en kwamen de
bewoners nieuwsgierig toelopen. “Waar is vader Igor?”
vroeg moeder Masja met bange stem aan het vrouwtje.
“In het bos! Wolven! In de kist!” zei het oudje en wees
naar het donkere, dreigende woud.
Er moest direct hulp geboden worden. De mannen
draafden terug naar huis en kwamen al snel weer terug
met paarden en geweren. Er klonken enkele korte bevelen
en daar stoven de ruiters in woeste galop het bos in.
In de kist voelde Igor zijn krachten minderen. Lang zou
hij het niet meer vol kunnen houden. Hij werd duizelig en
langzaam werd het zwart voor zijn ogen… Het gejank van
de hongerige wolven hoorde hij niet meer. Ook niet het
briesen van de aanstormende paarden. Zelfs het geknal
van de geweren drong niet tot hem door. Een aantal
wolven stortte getroffen in de sneeuw, die rood kleurde
van hun bloed. Hun soortgenoten bleven aarzelend staan,
maar kozen na een nieuw salvo het hazenpad.
Op een eenvoudige draagbaar werd Igor voorzichtig zijn
huis binnengedragen. Gelukkig vielen zijn verwondingen
erg mee. Als door een wonder was hij gered…
Die avond zat Igor met zijn hele gezin en de oude vrouw
bij het flakkerend kaarslicht rond de heerlijk brandende
open haard. En hoewel hij zich nog wat licht in zijn hoofd
voelde, las hij toch, zoals ieder jaar, het kerstverhaal voor
uit het grote boek, dat opengeslagen op zijn knieën lag.
En tòch was alles anders dan anders: het werd een
kerstfeest dat nooit meer vergeten zou worden.
© BerT rodenBurg