augustus - Duikcentrum Kennemerland

Vanuit de organisatie bestaan er warme banden met een
aantal zeeduik minnende manspersonen. Zo ging op enig
moment de telefoon bij Harry en Danny en we kregen min
of meer de mededeling dat wij die betreffende zondag om
10.00 uur in het water moesten liggen. Anders viel het hele
festival in het water! (Achteraf waren dat profetische woorden).
Deze unieke kans om PR voor DCK te maken konden
we niet laten liggen en we hebben hem met beide handen
aangegrepen. Zondagochtend in alle vroegte reed het rode
campertje dus voorzichtig het kolkplein van Spaarndam op.
De opbouw van de diverse spelonderdelen was in volle gang.
Er werd in eerste instantie nog even boos gekeken. We hadden
inmiddels al een stuk of zeven verboden in te rijden borden
genegeerd. Nadat wij onszelf hadden geïdentificeerd en
nadat men begreep dat wij daarmee het kolkfestival kwamen
redden werd de rode loper uitgerold en kreeg de bus een
ereplaats naast het hoofdpodium. Wij mochten onszelf tenslotte
niet onnodig vermoeien door te ver en teveel te slepen
met duikspulletjes (wisten zij veel dat we alleen wat snorkelspul
mee hadden!). Alleen de boot van schipper Piet mocht
in de kolk blijven liggen. En laat dat nou schipper Piet zijn
waar wij de warme banden mee hebben. Spulletjes dus aan
boord en eerst een verkennend rondje over het plein. Overal
werden wij hartelijk verwelkomd en de koffie en cake vloog
ons om de oren. Wij zouden deze dag niets tekort komen.
Tijdens onze wandeling rond de kolk viel het ons al op dat
het zonnetje het een beetje af liet weten. Eigenlijk regende
het gewoon. Nee, niet gewoon, het regende hard. Heel hard.
Eigenlijk waren we al doorweekt voordat we in ons duikpakje
het water in mochten. Na de koffie en de cake was het dan
zover. Hup omkleden en van boord. Onder toeziend oog
van toegestroomd publiek als ervaren zeebonken van boord
gesprongen. De stemming zat er overal goed in. Zowel bij
het publiek als bij het dobberende duikduo. Het weer kon
absoluut geen roet in het eten gooien. Tientallen kinderen,
volwassenen en alles wat daar tussenin zit stortte zich met
verbeten gezichten, motivatie en enthousiasme op de waterattracties.
Harry en ik hadden het maar makkelijk. Al snel
vonden we een drijvend kurkje waarmee we een beetje over
en weer zijn gaan gooien. Daarbij natuurlijk geen moment
onze verantwoordelijke dagtaak uit het oog verloren.
Na enig dobberen en tussen de spellen door word je toch
een beetje nieuwsgierig naar wat er op de bodem van zo’n
sluisje ligt. Die nieuwsgierigheid had ik beter kunnen invullen
voordat de spelletjes vol aan de gang waren. Nu zag ik
voornamelijk zwart. Veel zwart en verder dan het eind van