MarcKrant Nr. 1 - Frederik van der Marck

Alfons hield niet van veranderingen. Hij was in zijn hele
wezen conservatief. Hij geloofde heilig in bepaalde vaste waarden en
deed daar ook geen concessies aan. De jaren vijftig waren heel
bijzonder voor hem, toen was de wereld nog zoals Alfons hem wilde
hebben en eigenlijk wilde hij hem daar houden. Hij droeg zijn mening
uit, maar respecteerde het altijd als je daar niet in mee ging. Elke
mogelijke verandering moest kritisch bekeken worden, omdat dit
afbreuk deed aan het
verleden. Op de vakgroep
was hij dan ook de laatste
die aan de computer is
geraakt. Hij was
vasthoudend in de waarden
waarin hij geloofde, zonder
daarin te verzuren. Een
gevleugelde uitspraak van
hem was: ’Zodra hier de
lerarenbel wordt ingevoerd,
ga ik met pensioen’. Hij
stond voor zijn zaak en dat
werd ook altijd zeer
gewaardeerd. Hij had ook
vaak gelijk en wees daar dan
ook op ‘ik heb het altijd al
gezegd’.
Als socioloog en zelfverklaard historicus was Alfons altijd erg
geïnteresseerd in wat er borrelt in de samenleving. Je kon goed met
hem praten over processen die plaatsvinden, hoe dingen in de
politiek verlopen en intermenselijke verhoudingen van het recht. Als
mens was hij goed in het waarnemen en het haarscherp analyseren.
Hij trad zelf nooit op de voorgrond, maar had oog voor de mensen
om hem heen. Hij was dan ook geen bestuurder; hij prefereerde de
13