TMZorg december 2010

Trotse vrijwilliger
& vroege vogel
Irene Veerman:
‘Daar hoor ík bij’
De zorg kan niet zonder vrijwilligers.
In Het Meulenbelt in Almelo staan 206
van deze betrokken mensen klaar. Een
van hen is Irene Veerman. Twee keer
per week steekt ze haar handen uit de
mouwen en houdt ze ouderen
gezelschap.
“Mijn schoonouders hadden
Alzheimer respectievelijk Parkinson”,
vertelt Irene Veerman (65)
uit Nijverdal openhartig. “In het
begin verzorgden we hen in huis,
maar in 1988 ging dat niet meer;
ze verhuisden toen naar Het
Meulenbelt.” Daar sloot Irene
zich meteen aan bij het ‘legertje’
vrijwilligers. Omdat ze van
beroep verpleegster was, vroeg Het Meulenbelt
haar bovendien als oproepkracht. Dat
deed de Nijverdalse vervolgens tot ze zestig
werd. Haar vrijwilligerswerk loopt echter
nog altijd door.
Paar keer per week
De vrijwilligster is een echte vroege vogel:
elke dinsdag staat ze al om acht uur bij
afdelingen als Het Everloo klaar. “Eerst
help ik oudere bewoners die zelf niets meer
kunnen. Eten geven, krulspelden inzetten,
een beetje met ze kletsen - dat soort dingen.
Daarna bezoek ik nog een kennis verderop
in het gebouw.” Ook op maandagmiddag
is ze van de partij. “Dan zingen we met een
groepje van de psychogeriatrie.”
Aanpak
De ex-verpleegster straalt veel warmte en
geduld uit en heeft oog en oor voor iedereen.
Reageert een bewoner bokkig, dan
praat ze op zachte, geruststellende toon
terug. Op andere momenten betrekt Irene
mensen bij het gesprek die niets zeggen of
in slaap zijn gevallen. Voor een dagje uit is
ze ook altijd te porren. “Regelmatig gaan
we met een groep rolstoelers naar een
vakantiehuis bij de Sallandshoeve in Nieuw-
Heeten. Dat betekent een-op-een contact:
we wandelen wat, doen spelletjes en ik knip
hun nagels, iets waar de verpleging niet
altijd tijd voor heeft.”
Trots
Maar wat maakt nou dat een inwoner van
Nijverdal, die daar nota bene naast een
verpleeghuis woont, elke week naar Almelo
gaat? “Het Meulenbelt is gewoon goed
georganiseerd. Ik kom hier dan ook voor de
gezelligheid en krijg veel voor mijn vrijwilligerswerk
terug. En ook al ben ik de enige
die nooit een naambordje heeft gekregen”,
grinnikt ze, “als mijn kennissenkring zegt
dat je beter in Het Meulenbelt kunt liggen
dan ergens anders, geeft me dat een trots
en fijn gevoel. Daar hoor ík bij, denk ik
dan.”
nr. 2 – december 2010
tmzorg
11